Είναι παράξενο, αλλά ο σιδηροδρομικός σταθμός της Θεσσαλονίκης έχει περισσότερη βαβούρα σε σχέση με τον Σταθμό Λαρίσης της Αθήνας. Ισως φταίει που η Νύμφη του Θερμαϊκού εξυπηρετεί περισσότερες μικρές πόλεις και δεν χρειάζεται αυτοκίνητο για τις «δουλειές». Παραμένει, όμως, όπως και όλοι οι σταθμοί της χώρας, ένα μελαγχολικό τοπόσημο.
Από το αστικό λεωφορείο με κατεύθυνση προς ανατολάς, καταγράφω τη μέση ζωή στην πόλη. Η πολυκοσμία είναι μια ψευδαίσθηση ζωντάνιας, αλλά η Θεσσαλονίκη δεν είναι απλωμένη όπως η Αθήνα. Η κίνηση στους δρόμους μαρτυρεί την έλλειψη αστικών συγκοινωνιών, αλλά η θάλασσα σε κάνει να ξεχνιέσαι. Είναι δυσνόητη η λαμπρότητα του υδάτινου στοιχείου, ενώ εκείνο παραμένει βρώμικο, δύσοσμο. Κι όμως, η Συμβασιλεύουσα πλέει.
Οι γειτονιές της Θεσσαλονίκης, χτισμένες με μανία τις δεκαετίες ’60 και ’70. Κτίσματα χωρίς ανάσες, δρόμοι και δρομάκια μιας κάποιας αποπνικτικής ατμόσφαιρας, μια αύρα Δύσης και, οπωσδήποτε, Βαλκανίων. Μια πόλη σε συνεχή κινητικότητα και αναζήτηση ταυτότητας. Η δυναμική της παντρεύει την κληρονομιά με ένα βλέμμα προς τον σύγχρονο κόσμο: όταν νιώσεις ότι το Βυζάντιο σε κατακλύζει, εκεί πετάγεται κάτι που θυμίζει Βερολίνο.
Παράξενο που δεν κατάφερε ακόμα να δώσει το στίγμα της. Γιατί, άραγε, δεν αρκούν ο Λευκός Πύργος και η Ανω Πόλη, οι Σαράντα Εκκλησιές και η Νέα Παραλία; Ισως διότι η Θεσσαλονίκη μοιάζει να απευθύνεται στους περαστικούς. Ισως όλα είναι αφιερωμένα στους φοιτητές, από την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο. Ισως η Θεσσαλονίκη παραμένει πόλη-τράνζιτ.
Η συγκίνηση, όμως, δεν την έχει εγκαταλείψει. Η βαθιά ριζωμένη φιλοξενία της, η ευκολία της μετακίνησης με τα πόδια, το φως που μπλέκεται με την υγρασία, το φαγητό και τα ποτά της, ο αυτοματοποιημένος –και γι’ αυτό στερεοτυπικός– ερωτισμός της είναι ό,τι της έχει απομείνει.
Η Θεσσαλονίκη, ως αγκαλιά, σε φροντίζει και, ενίοτε, σε πνίγει όσο είσαι εκεί, αλλά σε αφήνει να φύγεις όποτε το επιθυμήσεις.