«Είμαι Γιαπωνέζα εθνικίστρια», συνήθιζε να λέει μια φίλη μου στο Λονδίνο, και αν η φράση της προκαλούσε χαμόγελα αντί για εχθρικά βλέμματα ήταν επειδή τα χαρακτηριστικά της δεν είχαν τίποτα το ιαπωνικό. Από τις αφηγήσεις της Οζγκέ, που είχε μεγαλώσει στη Σμύρνη και συνδεόταν μόνο συναισθηματικά με την Απω Ανατολή, έμαθα να αγαπώ την Ιαπωνία: Την ευγένεια και τη διακριτικότητα των ανθρώπων της, την ιδιαίτερη κοσμοθεωρία τους και τις συλλογικές «εμμονές» τους, τις παραδόσεις και την τεχνολογική πρόοδο, το σούσι και τον Χαρούκι Μουρακάμι. Παρότι δεν έχω καταφέρει ακόμα να δω από κοντά τους ουρανοξύστες του Τόκιο, ούτε να περιπλανηθώ στις πλαγιές του Ορους Φούτζι, εκμεταλλεύομαι κάθε ευκαιρία για να διεισδύσω στα ενδότερα της γιαπωνέζικης κουλτούρας, όπως το Φεστιβάλ Ιαπωνικού Κινηματογράφου με επίκεντρο την ιαπωνική κουζίνα, που θα πραγματοποιηθεί από τις 22 έως τις 24 Φεβρουαρίου στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Το πρόγραμμα του αφιερώματος, που διοργανώνεται από το Japan Foundation και την πρεσβεία της Ιαπωνίας, περιλαμβάνει τέσσερις ταινίες σε πρώτη ελληνική προβολή. Το «A Tale of Samurai Cooking» του Yuzo Asahara είναι εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορία μιας οικογένειας σαμουράι, που την περίοδο Edo (1603 – 1868) εργαζόταν σκληρά για να ικανοποιήσει τις γαστρονομικές επιθυμίες του τοπικού ηγεμόνα. Στο «Mourning Recipe» της Yuki Tanada, ο σύζυγος και η κόρη μιας νεκρής γυναίκας προσπαθούν να οργανώσουν τη γιορτή που ονειρευόταν για την 49η μέρα μετά τον θάνατό της. Το «Ramen Samurai» βασίζεται στην ιστορία, που έγραψε ο ιδιοκτήτης ενός γνωστού εστιατορίου της πόλης Kurume, ενώ το ντοκιμαντέρ «Drops of Heaven» αναζητεί την προέλευση της θρυλικής σούπας, που φτιάχνει εδώ και δεκαετίες η σήμερα 88χρονη σεφ και συγγραφέας Yoshiko Tatsumi.