Οταν έχεις ελάχιστο χρόνο για να δεις μια ξένη πόλη, ο καλύτερος τρόπος είναι να σε πάει αυτοκινητάδα ένας ντόπιος. Καθισμένη αναπαυτικά στη θέση του συνοδηγού, στο πεντακάθαρο γκολφάκι της φίλης γκαλερίστας Francoise Heitsch, με κλασική μουσική από τα ηχεία, διασχίζαμε τους δρόμους του Μονάχου. Παρά το ξενικό μικρό της όνομα και επίθετο, η φίλη είναι στην πραγματικότητα Ρωμιά της Πόλης, που έζησε κάποια χρόνια στην Κυανή Ακτή και παντρεύτηκε Γερμανό, εγκατεστημένο στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας. Διαθέτει μια επιτυχημένη και δραστήρια αίθουσα τέχνης που έχει παρουσιάσει στο γερμανικό κοινό πολλούς Ελληνες καλλιτέχνες, με ιδιαίτερη αγάπη στον αείμνηστο Νίκο Αλεξίου.
Το πρώτο πράγμα που εντυπωσιάζει –εμένα τουλάχιστον– είναι η ησυχία. Τα αυτοκίνητα στο κέντρο είναι λίγα και ο ήχος της κόρνας άγνωστος. Ακόμη και στους πεζόδρομους οι άνθρωποι μιλούν χαμηλόφωνα. Καμία σχέση με τις δικές μας πολύβουες πόλεις, όπου η οδήγηση είναι μια μικρή μάχη.
Η Francoise εκκινεί από την περιοχή με τα γνωστότερα μουσεία της πόλης, με βασίλισσα την περίφημη Γλυπτοθήκη με τα αετώματα του ναού της Αφαίας. Ο νεοκλασικός ρυθμός πολλών εμβληματικών οικοδομημάτων του Μονάχου μας ξαναγυρίζει πίσω στον πατέρα του Οθωνα, τον Λουδοβίκο Α΄ της Βαυαρίας, που λάτρευε την Ελλάδα και υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της απελευθέρωσης. Χάρις σε αυτόν, το Μόναχο προικίστηκε με μοναδικά αρχιτεκτονήματα που παραπέμπουν στο μεγαλείο της αρχαίας Ελλάδος.
Ομως το Μόναχο δεν συνέδεσε το όνομά του μόνο με τον λάτρη των τεχνών Λουδοβίκο, αλλά και με τον Χίτλερ. Στη συλλογική μνήμη, μεγάλες πλατείες και γνωστά κτίρια της πόλης καταγράφηκαν ως φόντο στις γεμάτες –μίσος και έπαρση– ομιλίες προς τους οπαδούς του.
Στέκουν ακόμη στη θέση τους, σε μια πόλη που βομβαρδίστηκε βάναυσα στον πόλεμο. Συγκινούμαι πολύ όταν η Francoise μου δείχνει την ιστορική Σχολή Καλών Τεχνών του Μονάχου, στην οποία φοίτησαν οι σπουδαίοι Ελληνες ζωγράφοι του 19ου αιώνα, βαφτίζοντας έτσι το ρεύμα των δικών μας «Old Masters». Στη Μαρίενπλατς, την καρδιά του αστικού ιστού, η σιλουέτα του παλαιού δημαρχείου γοτθικού ρυθμού δίνει τον τόνο. Ολη η εμπορική κίνηση είναι στους παρακείμενους δρόμους με διάσημα πολυκαταστήματα. Δύο στάσεις πρόλαβα να κάνω μόνο και άξιζαν και οι δύο. Τα γλυπτά της Αφαίας στην Γλυπτοθήκη είναι όντως συγκλονιστικής ομορφιάς. Κατέληξαν στο Μόναχο το 1828, αφού αγοράστηκαν από τον Λουδοβίκο. Τοποθετημένα στο ύψος του βλέμματος, κάνουν την επίσκεψη στο μουσείο το πιο επιβεβλημένο ταξιδιωτικό χρέος για έναν Ελληνα. Η άλλη μικρή ανάπαυλα ήταν στο καφέ Dallmayr, που έχει τους εκλεκτότερους καφέδες, πραλίνες και γερμανικά κέικ μαζί με μια τεράστια επιλογή φαγητών κρύου και ζεστού μπουφέ. Ο,τι πρέπει για ανεφοδιασμό πριν από το ταξίδι της επιστροφής.