Ούτε που κατάλαβα για πότε πέρασε η ώρα. Η μία ώρα και δέκα λεπτά της διαδρομής με το τρένο. Στην αρχή κοίταζα από το παράθυρο τις εργατικές πολυκατοικίες των περιχώρων της Μαδρίτης, μετά το τοπίο άλλαξε, έγινε απολύτως οικείο, με τις ελιές και τα χρυσόξανθα στάχυα. Είχα ξεκινήσει πρωί πρωί από τον σταθμό Ατότσα της ισπανικής πρωτεύουσας με προορισμό το Τολέδο. Μπορούσα να πάω και με το λεωφορείο από τον σταθμό EstacioSur de Autobuses, πάλι σε περίπου μία ώρα, αλλά πάντα προτιμώ τα τρένα. Δεν ξέρω γιατί. Ετσι.
Το ταξίδι στη Μαδρίτη ήταν αυτό που λέμε αστραπή, αλλά δεν ήμουν διατεθειμένη να χάσω την ευκαιρία για μία, έστω σύντομη βόλτα, στην πόλη του Ελ Γκρέκο. Φτάνοντας, βλέπεις από μακριά την πόλη σκαρφαλωμένη σ’ ένα λόφο και τον ποταμό Τάγο στους πρόποδές του και το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό είναι η «Αποψη του Τολέδο» του Κρητικού ζωγράφου. Ανηφορίζοντας προς το κέντρο κάνεις ένα ταξίδι στον χρόνο. Το αυτοκρατορικό παρελθόν της πόλης, που επί πέντε αιώνες (από το 1085) ήταν πρωτεύουσα της Ισπανίας, σημαντικό πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο, με πλούσιους και καλλιεργημένους κατοίκους, έχει αποτυπωθεί στη σημερινή εικόνα της πόλης. O αρχοντικός αέρας της περασμένης ακμής υπάρχει στο σύγχρονο Τολέδο. Παντού είναι εμφανή στοιχεία πολιτισμού που αποκόμισε το Τολέδο από Εβραίους, χριστιανούς και μουσουλμάνους μπλεγμένα με μοντέρνα μαγαζιά, καφέ, εστιατόρια. Χάθηκα στα ελικοειδή σοκάκια με τα καλντερίμια, μπήκα σε ναούς και συναγωγές, αισθάνθηκα δέος στον μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό της πόλης και ρίγη συγκίνησης μπροστά στην Ταφή του κόμη Οργκάθ του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου στην εκκλησία Σάντο Τομέ. Δυόμισι ώρες ήταν αρκετές. Χορταστικές. Στην επιστροφή, πάλι με το τρένο, στη Μαδρίτη, νομίζω ότι κοιμήθηκα λίγο. Μάλλον γι’ αυτό μ’ αρέσει το τρένο. Με νανουρίζει.