Αφήνοντας πίσω την Αθήνα με προορισμό τα Τζουμέρκα και την Πίνδο η ατμόσφαιρα αλλάζει αμέσως. Και δεν εννοώ μόνο τους ξέχειλους με απορρίμματα κάδους εν μέσω αφόρητης ζέστης. Πάνω στους δύο τροχούς το σώμα αντιλαμβάνεται ακόμη και την πιο ανεπαίσθητη αλλαγή, κάνοντας το ταξίδι με τη μηχανή αξεπέραστο σε σχέση με τις ανέσεις που προσφέρει το αυτοκίνητο: από την ποιότητα του οδοστρώματος μέχρι τις συχνές αυξομειώσεις της θερμοκρασίας και τις μυρωδιές που αλλάζουν όσο ανεβαίνεις υψόμετρο, από τα άνθη της πεδιάδας, στη μυρωδιά του πεύκου και του έλατου στα ορεινά. Από το χωριό Χαλίκι και τον παραδοσιακό ξενώνα του –όπου συγκεντρώνονται τα καλοκαίρια τα πιτσιρίκια για να συνδεθούν στο μοναδικό wifi της περιοχής σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων– συνεχίσαμε τον φιδογυριστό δρόμο προς τα πετρόκτιστα Συρράκο και Καλαρρύτες, κάνοντας μια στάση στην εντυπωσιακή Μονή Κηπίνας: χτισμένο μέσα σε έναν απόκρημνο βράχο (για να μπεις, ζητάς το κλειδί από το κοντινό καφενείο), το παλιό μοναστήρι μοιάζει περισσότερο με μουσείο και με μια πολύ καλά διατηρημένη χρονοκάψουλα που διασχίζει τους αιώνες από το 1212, όταν και ιδρύθηκε.
Στο ανατολικό Ζαγόρι, η μικρή Βωβούσα προσελκύει τα τελευταία χρόνια την προσοχή χάρη στο ομώνυμο φεστιβάλ που διοργανώνεται κάθε χρόνο στα τέλη Ιουλίου, και το καταφύγιο του χωριού είναι μια καλή βάση για εξορμήσεις στον εθνικό δρυμό της Πίνδου, τη γνωστή «Βάλια Κάλντα». Εκεί, από το Αρκουδόρεμα ξεκινάει ένα μονοπάτι το οποίο –αν και χρειάζεται καλύτερη σήμανση– καταλήγει στις βάθρες της κοιλάδας, όπου μια βουτιά στα παγωμένα νερά είναι ό,τι χρειάζεται για το ταξίδι της επιστροφής. Το δικό μας πάντως σημαδεύτηκε από τις χιλιομετρικές ουρές των Ι.Χ. που επέστρεφαν σε μια ζεστή, κουρασμένη Αθήνα. Η ατμόσφαιρα άλλαξε ξανά.