Από απόσταση ασφαλείας

5' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πιλότος ή φωτογράφος; Και τα δύο μαζί. Ο Γερμανός Ulrich Beinert αποτυπώνει με τον φακό του τις ομορφιές του πλανήτη από το cockpit του Α320.

Τόση πολιτική και συζητήσεις… και μετά κοιτάς κάτω και δεν βλέπεις σύνορα, μόνο ανθρώπους που ζουν τις ζωές τους. Οι πολιτικοί θα έπρεπε να βλέπουν τον κόσμο απ’ αυτή την οπτική γωνία πιο συχνά ή, ακόμη καλύτερα, απ’ το Διάστημα. Ωστόσο αναρωτιέμαι: Θα έκανε κάποια διαφορά στους περισσότερους; Είναι στ’ αλήθεια η θέα απ’ το Διάστημα που κάνει τους αστροναύτες να συνειδητοποιούν πόσο εύθραυστo είναι το οικοσύστημά μας και πόσο ανούσια είναι τα σύνορα; Ή είναι απλώς η νοοτροπία του αστροναύτη να βγάζει τις υποσυνείδητες σκέψεις του στην επιφάνεια;» διερωτάται ο Ulrich Beinert καθώς φωτογραφίζει τη Γη απ’ το cockpit και την ανεβάζει στο Instagram, γράφοντας αυτή τη σκέψη του στη λεζάντα.

Από απόσταση ασφαλείας-1

 Ο Ulrich Beinert στο πιλοτήριο του Airbus A320.

Ο 34χρονος Γερμανός πιλότος τα τελευταία τρία χρόνια, όταν πετάει πάνω από τα 10.000 πόδια και το αεροσκάφος μπαίνει σε αυτόματη λειτουργία πτήσης, ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα πράγματα που βρίσκει χρόνο να κάνει, αποτυπώνει με τον φακό του τη θέα του πλανήτη από ψηλά. Στη συνέχεια τη μοιράζεται με τους δεκάδες χιλιάδες ακολούθους του στα social media, όπως και εικόνες από τα «παρασκήνια» της ζωής του ως πιλότος. Δέχεται πολλά μηνύματα. Πολλοί του λένε ότι κάνει τη δουλειά των ονείρων τους, ενώ έχει τύχει και να τον αναγνωρίσουν εν ώρα εργασίας. Πάντα είναι πρόθυμος να χαιρετήσει και να ανταλλάξει μερικές κουβέντες με τους επιβάτες. Σκοπός του όμως δεν είναι να γίνει διάσημος, αλλά μέσα απ’ τις εικόνες του να δείξει πόσο όμορφος είναι ο πλανήτης μας και να εξηγήσει ότι οι πιλότοι είναι κι αυτοί κανονικοί άνθρωποι. Επίσης, όπως λέει, κάνει τη δεύτερη καλύτερη δουλειά που θα ήθελε. Γιατί το όνειρό του είναι να γίνει αστροναύτης. Αν σκεφτούμε ότι ένας απ’ τους ανθρώπους που πρόσφατα πήγαν στο Διάστημα, ο Γάλλος Thomas Pesquet, είχε τα ίδια προσόντα με εκείνον, ο Beinert μπορεί και να τα καταφέρει.

Πού και πώς μεγαλώσατε; Πότε νιώσατε για πρώτη φορά γοητευμένος από το Διάστημα και γιατί;

Από παιδί θυμάμαι να κοιτάζω τον ουρανό και να γοητεύομαι απ’ το Διάστημα, ειδικά τη νύχτα. Ζούσαμε στη Νέα Υόρκη, όπου λόγω της μεγάλης φωτορρύπανσης δεν μπορείς να δεις παραπάνω από δέκα αστέρια. Όταν ήμουν 11 ετών, οι γονείς μου μου αγόρασαν ένα βιβλίο για την αστροφωτογραφία. Το διάβαζα ξανά και ξανά και γύρω στα 15 πήρα ένα τηλεσκόπιο και μια κάμερα και ξεκίνησα να φωτογραφίζω τον ουρανό. Ακόμα και ένας αρχάριος μπορεί να πάει στο αστεροσκοπείο της πόλης του, να βάλει το κινητό του στον τηλεσκοπικό φακό και να αποτυπώσει το φεγγάρι.

Ευτυχώς, είχαμε ένα σπίτι με έναν μικρό κήπο λίγο έξω απ’ την πόλη, όπου πηγαίναμε τα Σαββατοκύριακα. Ο ουρανός ήταν τόσο καθαρός που μπορούσες να μετρήσεις περίπου εκατό αστέρια. Στα 13 μου καθόμουν εκεί τη νύχτα τη νύχτα, παρατηρώντας ολόκληρο τον γαλαξία και τον κομήτη Hale-Bopp που περνούσε τότε, το 1997, απ’ τη Γη. Ήταν ορατός για εβδομάδες ολόκληρες: μεγαλύτερος απ’ το φεγγάρι, σαν μια κηλίδα φωτός με ουρά.

Στα 18 μου πήρα αυτοκίνητο. Οδηγούσα μία με δύο ώρες μακριά απ’ την πόλη και στεκόμουν στη μέση του πουθενά. Υπάρχουν μέρη, όπως η Νότια Αφρική, οι Άλπεις και η Δυτική Αμερική, που είναι πιο σκοτεινά και μπορείς να παρατηρήσεις χιλιάδες αστέρια, ακόμα και χαμηλά στον ορίζοντα. Δεν το είχα ζήσει αυτό ως παιδί. Ήταν κάτι που μπορούσα μόνο να ονειρευτώ.

Πότε πετάξατε για πρώτη φορά;

Όταν ήμουν 12, ένας φίλος των γονιών μου με πήρε ως συνοδηγό σε ένα μικρό τετραθέσιο αεροπλάνο σε μια λέσχη για ερασιτέχνες πιλότους. Σκέφτηκα ότι είναι σαν αυτοκίνητο, αλλά απ’ τα μεγάλα παράθυρα βλέπεις τη Γη να εξαφανίζεται κάτω από τα πόδια σου. Δεν είναι όπως το να είσαι επιβάτης ενός αεροπλάνου, που μπαίνεις σε ένα μακρόστενο όχημα που θα μπορούσε να ήταν λεωφορείο και βλέπεις έξω από ένα μικρό παραθυράκι. Από το πιλοτήριο μπορείς να δεις τον ουρανό από παντού, σαν να είσαι πουλί. Από τότε δεν σταμάτησα να μιλάω για τις πτήσεις.

 

Από απόσταση ασφαλείας-2

Αυτό το λαμπερό μωσαϊκό είναι η Βουδαπέστη με πανσέληνο.

Τι ξεχωρίζει από ψηλά; Εσείς τι παρατηρείτε και τι σκέψεις κάνετε;

Μπορείς να δεις τα μεγάλα βουνά και τα ποτάμια που έρχονται απ’ τις οροσειρές και χύνονται στη θάλασσα. Οι μεγάλες αντιθέσεις είναι εντυπωσιακές. Ένα σκοτεινό σημείο ανάμεσα σε φωτεινά κτίρια, μια λίμνη στη μέση της ερήμου, μικρά αμμώδη νησάκια στην καρδιά του μπλε ωκεανού. Καταλαβαίνεις καλύτερα πώς επεκτείνονται οι πόλεις στο τοπίο, τα παλιά και τα νεότερα τμήματά τους, σαν να βλέπεις λίγο-πολύ την ιστορία τους από ψηλά. Λένε ότι το Σινικό Τείχος φαίνεται ακόμα κι απ’ το Διάστημα, όμως δεν είναι αλήθεια. Δεν το βλέπεις καλά καλά ούτε απ’ το αεροπλάνο. Πετούσαμε πάνω απ’ την Αθήνα και ψάχναμε την Ακρόπολη, αλλά ήταν σχεδόν αδύνατο να την εντοπίσουμε. Δεν μπορείς να διακρίνεις αξιοθέατα εν πτήσει. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του πλανήτη, από όσα έχω δει έως τώρα, θα έλεγα ότι βρίσκεται γύρω από τις Άλπεις – από τη Μασσαλία και τo Mont Βlanc μέχρι την Αυστρία και την Αδριατική θάλασσα. Από την Ελλάδα μού αρέσει η χερσόνησος με τα τρία δάχτυλα που βουτάνε στη θάλασσα (σ.σ. Χαλκιδική). Το ηλιοβασίλεμα επίσης είναι πολύ όμορφο, ιδίως όταν το αεροπλάνο κινείται δυτικά, σαν να ακολουθεί τον ήλιο: μπορείς να απολαμβάνεις αυτό το θέαμα επί ώρες ολόκληρες. Το Βόρειο Σέλας επίσης είναι μαγικό: να περνάς μέσα από πράσινες και κόκκινες διάφανες κουρτίνες μαγνητικής δραστηριότητας.

Από απόσταση ασφαλείας-3

Χρώματα σαν αυταπάτη: το Βόρειο Σέλας πάνω από τη Νορβηγία.

Ποιο απ’ τα μεγάλα προβλήματα του πλανήτη σάς αγγίζει περισσότερο;

Η φωτορρύπανση και η τεράστια ποσότητα ενέργειας που παράγουμε. Όταν κοιτάζω τον κόσμο από ψηλά και τις φωτισμένες πόλεις, το θέαμα είναι πανέμορφο αλλά και πολύ θλιβερό συγχρόνως. Όλο το φως που κάνει τις φωτογραφίες τη νύχτα εντυπωσιακές είναι ξοδεμένη ενέργεια που αντανακλάται στο σύμπαν. Θα μπορούσαμε να το χειριζόμαστε με μεγαλύτερη οικονομία και πιο στοχευμένα, ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε τα αστέρια τη νύχτα. Από την αρχαιότητα οι άνθρωποι προσανατολίζονταν και μετρούσαν τον χρόνο χάρη στον ουρανό. Σήμερα έχουμε τόση τεχνολογία στη διάθεσή μας, που είναι σαν να μην τον χρειαζόμαστε. Και γυρίζουμε την πλάτη σε όλη αυτή την ιστορία που μας έχει φέρει εδώ που είμαστε τώρα.

Τι προσφέρει το ταξίδι στους ανθρώπους;

Βάζει τη ζωή σε διαφορετική τροχιά. Συνήθως βλέπουμε τον εαυτό μας ως το κέντρο των πάντων. Ταξιδεύοντας διαρκώς, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι τόσο μεγάλος και τρανός όσο μπορεί να φαντάζεσαι μερικές φορές. Αν αποστασιοποιηθείς από τα πράγματα, έχεις καλύτερη οπτική. Για παράδειγμα, όταν τσακώνεσαι με κάποιον, πολλές φορές φεύγεις απ’ το δωμάτιο ή απ’ το σπίτι και επιστρέφεις μετά από μία ώρα ή μία μέρα με φρέσκια σκέψη. Μπορείς να μιλήσεις για το ίδιο θέμα με άλλη ματιά. Συνειδητοποιείς τι είναι σημαντικό και τι όχι. Το βλέπω αυτό όταν πετάω. Επιστρέφω και έχω μετακινηθεί σωματικά, αλλά κατά μία έννοια και ψυχικά.

// INFO //

Τις φωτογραφίες του Ulrich Beinert μπορείτε να τις δείτε στο site του,

 www.ulrich-beinert.com@ulrichbeinert.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή