Πίστα για σκι μέσα σε mall, καμηλοδρομίες, μοντέρνα εστιατόρια και αγορές χωρίς σταματημό στην πολύβουη μητρόπολη της Μέσης Ανατολής.
Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αποτελούν πλέον σπίτι για περισσότερους από 10.000 Έλληνες, συνήθως στελέχη στο άνθος της δημιουργικής τους ηλικίας. Τους βλέπεις στα γραφεία, στις παμπ, στην αμμουδιά, μπουκωμένους στο Labbys και στο Mythos, όπου σερβίρεται γνήσιο ελληνικό φαγητό, καμαρωτούς σε πολυτελή αυτοκίνητα. Το διαβόητο «brain drain» διοχετεύει πολύτιμη φαιά ουσία από την πατρίδα μας στις εσχατιές του Περσικού κόλπου…
«Όχι, εγώ δεν πάω να ζήσω με τις καμήλες», επέμενε ο Δημήτρης, όταν έφτασε στα χέρια του πρόταση από εταιρεία των Εμιράτων. «Δεν αντέχω τους 50 βαθμούς», συμφώνησε η Αγγελική. «Θέλω να βγαίνω για καμιά μπίρα μετά τη δουλειά», διαμαρτυρήθηκε ο Χρήστος. «Εκεί θα μου φορέσουν μπούρκα οι τζιχαντιστές», ξεσπάθωσε η Ματίνα. Ωστόσο, πήγαν. Όλοι. Εκόντες άκοντες. Διότι η απασχόληση είναι προτιμότερη της ανεργίας και τα πέντε χιλιάρικα του μισθού πέντε χιλιάδες φορές προτιμότερα από το τίποτα. «Θα επιστρέψω το πολύ σε έξι μήνες», υποσχέθηκε σε εαυτόν και αλλήλους ο Μανώλης πριν από τρία χρόνια. Tρία χρόνια αργότερα, ζει στους Jumeirah Lakes Towers του Ντουμπάι με τη γυναίκα και τα παιδιά του.
Το μηνιαίο εισόδημα της οικογένειάς του πλησιάζει τα 15.000 ευρώ, χωρίς να είναι δα κανένας μεγαλόσχημος. Με μηδενική φορολογία, πλήρη ασφάλιση για όλα τα μέλη της και ποιότητα ζωής που τρυπάει το ταβάνι του θεόρατου Μπουρτζ Χαλίφα, μολονότι αυτό είναι το ψηλότερο κτίριο του κόσμου.
Και οι καμήλες; Οι πενήντα βαθμοί; Η μπίρα; Η μπούρκα; Οι… τζιχαντιστές;
Η απόσταση που χωρίζει τα Εμιράτα από τη συντηρητική, σε βαθμό μεσαιωνισμού, Σαουδική Αραβία είναι χαώδης, μολονότι οι δύο χώρες μοιράζονται σύνορα, γλώσσα και αποθέματα πετρελαίου. Το Ντουμπάι είναι ένα αστραφτερό Λας Βέγκας της ερήμου, χωρίς τα καζίνο, αλλά με πολλαπλάσιο πλούτο και ασύλληπτη χλιδή.
Οι καμηλοδρομίες που διεξάγονται σε ειδικές πίστες στην έρημο αποτελούν παραδοσιακή διασκέδαση των ντόπιων. Τα στοιχήματα απαγορεύονται. (Φωτογραφία: AFP PHOTO / KARIM SAHIB / VISUALHELLAS.GR)
Το ταπεινό αυτοκινητάκι που νοικιάσαμε έμοιαζε σαν σταματημένο στον αυτοκινητόδρομο, έτσι όπως το κατάπιναν αμάσητο από αριστερά και δεξιά οι Φεράρι και οι Λαμποργκίνι. Την κλήση για υπερβολική ταχύτητα τη φάγαμε εμείς, επειδή τρέχαμε με 110 χλμ. την ώρα, ενώ το όριο ήταν 80, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
«Μη γελιέστε, τους έγραψαν και αυτούς», έσπευσε να διευκρινίσει ο Λιβανέζος Μπασίρ, που ζει χρόνια στο γειτονικό –υπερσυντηρητικό– εμιράτο Σάρτζα. «Αλλά δεν τους νοιάζει». Όταν ανάβεις το πούρο σου με δεκαχίλιαρο, έχεις προεγκρίνει για τον εαυτό σου και ένα ετήσιο κονδύλι με πέντε ψηφία για τα πρόστιμα της τροχαίας. Παράπλευρο κόστος. «Ακούστε να σας πω τι έπαθα κάποτε. Πάρκαρα το αυτοκίνητό μου στον δρόμο και πάνω στη φούρια μου ξέχασα την πόρτα του οδηγού μισάνοιχτη. Δύο ώρες αργότερα, μου τηλεφώνησαν να σπεύσω, για να προλάβω τους αστυνομικούς. Μου συνέστησαν να είμαι πιο προσεκτικός στο μέλλον και μου έδωσαν και κλήση, επειδή με το ξεκλείδωτο όχημα ενθαρρύνεται η παραβατικότητα! Ακόμα να ξεπεράσω το σοκ», λέει.
Συνηθισμένοι από την πραγματικότητα της Ελλάδας, δεν τολμούσαμε να αφήσουμε τα υπάρχοντά μας απροστάτευτα. «Μην ανησυχείτε», μας διαβεβαίωσε ο Ινδός Βίκραμ. «Εδώ δεν υπάρχει εγκληματικότητα». Οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε ένα πείραμα. Αφήσαμε στο τραπέζι πορτοφόλι και κινητό και βγήκαμε στο μπαλκόνι του μπαρ, με τα μάτια μας σαράντα τέσσερα στα τιμαλφή. Είκοσι λεπτά αργότερα, ουδείς είχε πλησιάσει για να τα υπεξαιρέσει. Στις εξήντα τόσες χώρες από όπου έχει περάσει η αφεντιά μου, θα είχαν εξαφανιστεί ώσπου να πεις «κλέφτης».
Και δεν είναι όλοι ζάπλουτοι στα Εμιράτα. Δεκάδες χιλιάδες μετανάστες από τις Φιλιππίνες, το Νεπάλ, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και τη Μαύρη Αφρική ζουν μεροδούλι μεροφάι, δίχως να μετέχουν στο μέγα φαγοπότι. Ο επίδοξος πορτοφολάς φοβάται την απέλαση ή κάποια τιμωρία ακόμα πιο οδυνηρή. Και κάνει τα στραβά μάτια, όπως και ο Δυτικός που φοβάται ένα «Εξπρές του Μεσονυχτίου» με αραβική αξάν.
ΤΟΠΙΚΑ ΚΑΙ ΕΞΩΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ
Ναι, σωστά διαβάσατε πιο πάνω. Αυτά συνέβησαν σε μπαρ. Έχει και τέτοια στο Ντουμπάι. Αμέτρητα μπαρ, όπου το οινόπνευμα ρέει σαν να μην υπάρχει αύριο. Είναι, βέβαια, ακριβότερο κι από το πετρέλαιο: 13 ευρώ κοστίζει μία μεγάλη μπίρα –και μάλιστα ελαφρώς νερωμένη, τώρα που καθιερώθηκε και Φόρος Προστιθέμενης Αξίας–, όταν για να γεμίσεις το ντεπόζιτο ενός κοινού ΙΧ χρειάζεσαι 14 ευρώ. Παρότι μουσουλμανική χώρα, το αλκοόλ επιτρέπεται. Προκειμένου να μείνουν ικανοποιημένα τα εισαγόμενα «brains» και να γεμίζουν χωρίς «drain» τα ταμεία του κράτους με ακριβούς φόρους από την κατανάλωση οινοπνεύματος, ο Αλλάχ κάνει και αυτός τα στραβά μάτια.
Υπάρχει μία και μοναδική δικλίδα: να λειτουργεί το μπαρ υπό την αιγίδα κάποιου ξενοδοχείου. Πίσω από τις κλειστές του πόρτες, παιανίζουν ροκ μπάντες για να χορέψουν Αμερικανοί, Γερμανοί, Ρώσοι και Έλληνες, οθόνες δείχνουν μπάλα, μην τυχόν και χάσουμε κανένα γκολάκι από τα κατορθώματα της Λίβερπουλ, προσφορές «happy hour» και «ladies night» κατεβάζουν την τιμή των κοκτέιλ και ανεβάζουν την κατανάλωση, τετράπηχες χοιρινές μπριζόλες καταργούν τα θρησκευτικά προσχήματα.
Ο λογαριασμός τσούζει, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο σε χώρους ή καταστήματα δυτικού τύπου και στα πολυτελή εστιατόρια με θέα σε πέντε χώρες και τέσσερις θάλασσες. Όταν η παρέα μου κι εγώ πήγαμε στο Κarachi Darbar, στη γειτονιά των Πακιστανών, για να φάμε κρέας και να πιούμε κόκα-κόλα, δώσαμε 8 ευρώ το άτομο μαζί με το γενναίο φιλοδώρημα. Αλλά το μαγαζί ήταν σαν καφενείο και είχε ειδική αίθουσα για τις γυναίκες. Εκτός κι αν οι γυναίκες είναι Δυτικές, οπότε μπορούν να καθίσουν όπου τους κάνει κέφι. Θα τις λοξοκοιτάζουν κάποια γερόντια, αλλά θα το ξεπεράσουν.
Σταυροδρόμι στην Μπαστακίγια, η οποία είναι το τελευταίο κομμάτι που σώζεται από την (όχι και τόσο) παλιά πόλη του Ντουμπάι. (Φωτογραφία: CaoWei/Getty Images/Ideal Image)
Η μαντίλα δεν είναι υποχρεωτική στο Ντουμπάι. Κυκλοφορούν φυσικά κοπέλες με καλυμμένο πρόσωπο, αλλά έκαστος εφ’ ω ετάχθη, ανάλογα με τα «πιστεύω» και τα «δεν πιστεύω» του. Τις ουκ ολίγες Ελληνίδες τις είδα να περιφέρονται με έξωμα μπλουζάκια, βερμούδες, ντεκολτέ και πέδιλα. Θα χρειαστεί να κρύψουν σάρκα μόνο αν θελήσουν να μπουν σε τζαμί ή να εκδράμουν σε κάποιο από τα πιο συντηρητικά Εμιράτα.
Στο μετρό, ωστόσο, υπάρχει ειδικό βαγόνι που αποτελεί άβατο για τους άντρες. Αλλά στο μετρό απαγορεύονται και οι τσιχλόφουσκες. Δεν εντοπίσαμε το εδάφιο του Κορανίου στο οποίο διευκρινίζεται αυτό το ασυμβίβαστο, αλλά μικρό το κακό. Ο ναργιλές επιτρέπεται φυσικά παντού, όπως και το τσιγάρο. Ναι, μπορείτε να καπνίσετε ελεύθερα στα εστιατόρια και στα μπαρ του Ντουμπάι. (Σιγά σιγά, μη σπρώχνεστε, έχει πτήσεις για όλους.)
Το καλάθι της νοικοκυράς είναι φθηνό στα Εμιράτα, φθηνότερο από την Ελλάδα. Για τις μετακινήσεις δεν το συζητάμε: υπολογίστε 18 ευρώ το ταξί για τα 130 χιλιόμετρα που χωρίζουν Ντουμπάι και Άμπου Ντάμπι. Στα σούπερ μάρκετ βρίσκει κανείς τα πάντα, ακόμα και χοιρινό ζαμπόν, αλλά καθόλου αλκοόλ. Ωστόσο, με 45 ευρώ οι ξένοι μπορούν να αποκτήσουν μια άδεια ετήσιας ισχύος για αγορές σε ειδικές κάβες, ώστε να έχουν αποθέματα στο μπαλκόνι τους· για τις ζεστές νύχτες του χειμώνα.
Οι μήνες του ανυπόφορου καύσωνα και του air condition στο φουλ, όπου ακόμα και η θάλασσα είναι χλιαρή σαν μπανιέρα, αντιστοιχούν στο δικό μας καλοκαίρι: Μάιος-Σεπτέμβριος. Το υπόλοιπο έτος οι θερμοκρασίες παραπέμπουν στον δικό μας Ιούνιο, οπότε όλος ο κόσμος είναι έξω και ευχαριστιέται αμμουδιές, υπαίθρια καφέ, θερινά σινεμά, συναυλίες εισαγωγής με ονόματα επιπέδου Coldplay, Rihanna ή Guns ’n’ Roses, μέχρι και καμηλοδρομίες με τηλεοπτική κάλυψη.
NON-STOP EMΠΕΙΡΙΕΣ
Υπάρχει εμπορικό κέντρο που φιλοξενεί κάτω από τη στέγη του χιονοδρομικό κέντρο με τεχνητό βουνό, εξίσου τεχνητό χιόνι και θερμοκρασία -5 βαθμών. Αλλού έχει δημιουργηθεί τροπικό δάσος στριμωγμένο σε 10 ορόφους κάποιου ουρανοξύστη. Και ενυδρεία με καρχαρίες και πτώσεις με αλεξίπτωτο, και εξορμήσεις με τζιπ στους αμμόλοφους της ερήμου που περιβάλλει τις πόλεις, και όλα τα ακριβά αξιοπερίεργα. Αρκεί να μην ψάχνει κανείς «παλιά πόλη» και γνήσιο κουλέρ λοκάλ. Όλα εδώ είναι τεχνητά και εισαγόμενα. Το κουλέρ είναι ιντερνασιονάλ και η παλιά πόλη λιγότερο παλιά από όσο φαίνεται.
Κάθε περίπατος στην προκυμαία ισοδυναμεί με συνάντηση του παλιού με το καινούργιο και με το… πολύ καινούργιο. (Φωτογραφία: AP Photo/Kamran Jebreili)
Τα ψώνια, φυσικά, δεν έχουν σταματημό. Περνάς τις πύλες ενός mall με άδεια χέρια και φεύγεις ξεπαραδιασμένος, αλλά φορτωμένος σαν Αϊ-Βασίλης, οδηγώντας μια Μπέντλεϊ. Τα πλούσια λάφυρα σου τα φέρνουν στο σπίτι κακοπληρωμένοι μετανάστες από το Νεπάλ, που ζουν την υπόλοιπη ζωή τους σε απόμερα γκέτο δίχως αποχέτευση.
Η ζωή για τους Δυτικούς είναι εύκολη στα Εμιράτα με τον αμερικανικό τρόπο: η λύση σε κάθε πρακτικό πρόβλημα απέχει δέκα λεπτά ή διακόσια μέτρα. Ίσως ο μοναδικός λόγος για τον οποίο ο επισκέπτης θα βρει τον μπελά του είναι αν προκαλέσει τα χρηστά ήθη με δημόσιες εκδηλώσεις τρυφερότητας στο ταίρι του. Φρόνιμο είναι επίσης να αποφεύγεται η κριτική (εκτός κι αν είναι επαινετική) στην πολυχρονεμένη οικογένεια του σεΐχη.
Η οικονομία του κράτους βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι, εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα «μεγαθήρια» της περιοχής (Σαουδική Αραβία και Αίγυπτος), αλλά παραμένει έτη φωτός μπροστά από τη δική μας. Εμείς, οι επισκέπτες, πήραμε ανάσα από τη μιζέρια, την κατάθλιψη και τα θυμωμένα βλέμματα της Ελλάδας. Και δεν χρειάστηκε να φορέσουμε κελεμπία ούτε για μία στιγμή.
// ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ //
Η σκηνή στο Ντουμπάι αλλάζει συνεχώς και όποιος κάνει το λάθος να κωλυσιεργήσει μένει πίσω – συχνά ανεπανόρθωτα. Από τις νέες ή σχεδόν νέες αφίξεις ξεχωρίζουν:
ΒΒ Dining
Πίσω από το εγχείρημα κρύβεται ένας Έλληνας entrepreneur, o Σπύρος Παναγάκης, εμπνευστής του γιαπωνέζικου εστιατορίου Zuma κοντά στο Μπουρζ Χαλίφα. Η κουζίνα είναι και εδώ ασιατική, αλλά το κλίμα «παρεΐστικο». Στην καρδιά της οικονομικής δραστηριότητας της πόλης.
Μοrimoto Dubai
Ο Μασαχάρου Μοριμότο έγινε φίρμα από το τηλεοπτικό «Iron Chef». Το υπέρκομψο εστιατόριό του στο ξενοδοχείο Renaissance Downown του Ντουμπάι παντρεύει ιαπωνική και δυτική κουζίνα με εύληπτο τρόπο, ενώ έχει και βεράντα με καταπληκτική θέα.
Gotha Club
Το αχανές Gotha των 14.000 τετραγωνικών ανοίγει από Τετάρτη έως Παρασκευή (η Κυριακή στα Εμιράτα είναι εργάσιμη) και ειδικεύεται σε φιλόδοξα χορευτικά events με πρωταγωνιστές ονόματα όπως οι Steve Aoki, Tiesto, P Diddy, Ludacris, Idris Elba. Άνοιξε τον περασμένο Μάρτιο στο επίσης καινούργιο ξενοδοχείο Radisson Blu, δίπλα στο νερό, και χωράει 1.500 άτομα.
ΜΕΤΑΒΑΣΗ
Η Emirates και η Aegean προσφέρουν καθημερινές απευθείας πτήσεις για το Ντουμπάι, αλλά μπορείτε να ταξιδέψετε και για το Άμπου Ντάμπι, το οποίο απέχει 1 ώρα οδικώς. Οι τιμές ξεπερνούν συνήθως τα 400-450 ευρώ με επιστροφή.
Στα Εμιράτα είναι πάμφθηνη η ενοικίαση αυτοκινήτου (συχνά λιγότερο από 10 ευρώ την ημέρα), όπως και η βενζίνη.
ΔΙΑΜΟΝΗ
Οι σουίτες στο θρυλικό Burj El Arab Jumeirah (το κτίριο-«πανί», χτισμένο πάνω στον Περσικό κόλπο, www.jumeirah.com) κοστίζουν πάνω από 1.000 ευρώ, οπότε είναι προτιμότερο να περάσετε τις πύλες του για καφέ, ποτό ή φαγητό στο περίφημο υποθαλάσσιο εστιατόριό του. Η Address (www.addresshotels.com) έχει πέντε ξενοδοχεία και ετοιμάζει άλλα τρία, αλλά το αγαπημένο μας είναι αυτό που βρίσκεται πάνω στη μαρίνα (από 230 ευρώ). Δεδομένης της υπερπροσφοράς καταλυμάτων, θα βρείτε ευκαιρίες για κάθε βαλάντιο, ιδίως αν θυσιάσετε τη θέα. Εάν θελήσετε να μείνετε στην έρημο, δοκιμάστε το Bab Al Shams Desert Resort & Spa (www.babalshams.com), 45 λεπτά από το αεροδρόμιο, με δίκλινα από 140 ευρώ.
ΦΑΓΗΤΟ
Το Wakha (www.wakha.ae) είναι μια αφγανική χασαποταβέρνα, με εκπληκτικά κρέατα και σερβιτόρους που θυμίζουν ορεσίβιους αντάρτες. Το καινούργιο Bait Maryam (www.baitmaryam.com) έχει παλαιστινιακή σπιτική κουζίνα και βρίσκεται δυο βήματα από το ελληνικότατο Labbys (http://menu.labbys.ae). Το εστιατόριο Karachi Darbar (41 Al Muteena Street, www.karachidarbargroup.com) εξυπηρετεί την πακιστανική κοινότητα με φθηνό και αυθεντικό φαγητό, αλλά το προτιμούν και πολλοί ξένοι. Το Bistro des Arts (www.bistrodesarts.ae) στη μαρίνα προσφέρει απλή γαλλική κουζίνα, με θέα στα κότερα, ενώ –αντίθετα με τα προηγούμενα– σερβίρει και αλκοόλ. Το επταώροφο σύμπλεγμα Pier 7 (www.pier7.ae) στη μαρίνα διαθέτει επτά διαφορετικά εστιατόρια που εγγυώνται ιδιαίτερες γαστρονομικές εμπειρίες με θέα στον Περσικό κόλπο.
ΠΟΤΟ
Όλα τα μπαρ βρίσκονται υπό την αιγίδα ξενοδοχείων, ειδάλλως δεν παίρνουν άδεια πώλησης αλκοόλ. Τα περισσότερα έχουν ζωντανή μουσική, τηλεοράσεις με ποδόσφαιρο και δυτική πελατεία.
Tα ιρλανδέζικα ΜcGettigan’s (www.mcgettigans.com) είναι ιδιαίτερα δημοφιλή και το κομψό Q43 (www.q43dubai.com) έχει ωραία θέα και ωραίο κόσμο, αλλά εσείς προτιμήστε το υπαίθριο Barasti (www.barastibeach.com) δίπλα στη θάλασσα. Το Βelgian Beer Café (www.belgianbeercafejumeirah.com) έχει ποικιλία από βελγικές μπίρες (και πιάτα), τις οποίες θα συνδυάσετε με βόλτα στο μαγευτικό –αν και όχι ακριβώς «αρχαίο»– σουκ Madinat Jumeirah.
ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ
1| Εξόρμηση με τζιπ στους αμμόλοφους
Τα διαθέσιμα πακέτα μπορεί να περιλαμβάνουν διανυκτέρευση στην έρημο, φαγητό, χορό της κοιλιάς, «σαφάρι» με καμήλες, γνωριμία με γεράκια, κ.ά. Προμηθευτείτε δραμαμίνες.
2| Σκι μέσα σε εμπορικό κέντρο
Το αχανές Μall Of The Emirates κρύβει μέσα στα χρυσοποίκιλτα τείχη του ένα τεχνητό χιονοδρομικό κέντρο, με χιόνι, έλκηθρα, καρεκλάκια, πίστες και θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν. Αντικαταστήστε τις σαγιονάρες με παγοπέδιλα στην είσοδο και ξαμολυθείτε στις «πλαγιές».
3| Βουτιά από τον ουρανό
Η ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο είναι προφανώς ο ιδανικός τρόπος για να δείτε το Ντουμπάι από ψηλά, αρκεί να μην έχετε τα μάτια κλειστά. Εναλλακτικά, μπορείτε να κλείσετε θέση σε κάποιο από τα πολλά εναέρια τουρ με ελικόπτερο, πριν ή μετά τη δύση του καυτού ήλιου.
4| Πρωινό στην κορυφή του Μπουρζ Χαλίφα
Το Αt.Mosphere προσφέρει μπουφέ που ζαλίζει στο ρετιρέ του υψηλότερου κτιρίου της οικουμένης, με τιμή εξίσου ιλιγγιώδη (γύρω στα 80 ευρώ). Πού αλλού όμως θα φάτε βάφλες στον 122ο όροφο, με θέα τους ουρανοξύστες, τα σιντριβάνια, τη θάλασσα και την έρημο;
5| Εκδρομή στο Ομάν
Η απομονωμένη χερσόνησος Μουσαντάμ απέχει 2 ώρες από το Ντουμπάι και ενδείκνυται για κρουαζιέρα στα φιορδ, ματιές σε ξεχασμένα από τον χρόνο χωριά και για εξορμήσεις σε κατάξερα βουνά με αγριοκάτσικα. Για άλλους προορισμούς στο Ομάν θα χρειαστεί να οδηγήσετε λίγο παραπάνω. Ενδεικτικά, η Μουσκάτ απέχει 4½ ώρες.