Έφυγα από τη βιβλιοθήκη με τόσους τόμους, που άφησαν κόκκινα σημάδια στα χέρια μου. Είχα μόλις ανακαλύψει ότι είμαι έγκυος και την ίδια στιγμή συνειδητοποιούσα ότι δεν ήξερα τίποτα από εγκυμοσύνες και μωρά. Προσέγγισα το θέμα σαν πτυχιακή: έκανα έρευνα, κράτησα σημειώσεις, υπογράμμισα τα SOS. Μετά από εβδομάδες και μήνες, στήριζα τα βιβλία στην κοιλιά μου και ένιωθα τον μικρό άνθρωπο να κλοτσάει μέσα μου. «Ξέρει», είπα στον σύντροφό μου πολύ σοβαρά. «Τι ξέρει;» με ρώτησε. «Ότι δεν έχω ιδέα τι κάνω».
Δέκα χρόνια και δύο εγκυμοσύνες μετά, ακόμα δεν έχω ιδέα για το τι με περιμένει. Και όταν νομίζω ότι έχω βρει μια άκρη, ένα σοφό συμπέρασμα, λίγη αυτοπεποίθηση, έστω μια προβλέψιμη ρουτίνα, τα παιδιά μου αποφασίζουν να εγκαινιάσουν ένα καινούργιο αναπτυξιακό στάδιο, μια νέα εποχή ή συνήθεια και να φέρουν πάλι το χάος. Και το γεγονός ότι περάσαμε –και ακόμα περνάμε– μια πανδημία δεν βοήθησε φυσικά. Είναι όλα τόσο μεταβλητά, τόσο εξαρτώμενα από παράγοντες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε όσα βιβλία κι αν αποστηθίσουμε, τόσο ακραία στις αλλαγές τους, που πραγματικά νιώθω ότι το μόνο που μπορώ να πω για τη μητρότητα είναι πως δεν μπορώ να πω τίποτα. Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο που οι φίλες, συντρόφισσες, μαμάδες κουνάνε το κεφάλι με κατανόηση. Γιατί αυτές ξέρουν. Και καταλαβαίνουν. Και είναι η μόνη σταθερά σε ένα τσουνάμι αλλαγών ζωής που μπορείς να βασιστείς. Διότι τίποτα, μα τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο αν δεν είχαμε η μία την άλλη. Και αυτό το κείμενο είναι μια ωδή στις μαμάδες που στηρίζουν τις άλλες μαμάδες με έναν τρόπο που κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει.
Διαβάστε τη συνέχεια στη Vogue