Με αφορμή ένα θεατρικό κοστούμι που της έφτιαξε, η Νόνικα Γαληνέα μιλάει για τη φιλία της με τη διάσημη ενδυματολόγο.
Γυναίκα με ισχυρή και ξεκάθαρη προσωπικότητα, η Νόνικα Γαληνέα έζησε έντονα και τοποθέτησε τον εαυτό της εκεί ακριβώς που ήθελε. Με πενήντα χρόνια συνεχούς παρουσίας στο ελληνικό θέατρο, είναι η πρώτη Ελληνίδα ηθοποιός που ανέβηκε δύο φορές στη σκηνή του Covent Garden του Λονδίνου, ερμηνεύοντας μάλιστα στην αγγλική γλώσσα, καθώς και η μόνη που έχει πρωταγωνιστήσει έξι φορές στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Είναι ασφαλώς και η μοναδική που μπορεί να χαρακτηριστεί icon στη χώρα μας –σε αντιδιαστολή με το είδωλο–, κάτι που φαίνεται πως ήταν προγραμματισμένο στο DNA της. Τα πάντα στη ζωή της ήταν λαμπερά, με τη διακριτική της κομψότητα να ξεχωρίζει. «Τα ρούχα έπαιξαν τεράστιο ρόλο στη ζωή μου. Η μόδα καθόλου – μου είναι αφόρητη αυτή η συνεχής αλλαγή. Τρελαινόμουν να αγοράζω καινούργια πράγματα, που όμως πάντα έπρεπε να εκφράζουν την προσωπικότητά μου», μου λέει. Ακόμα και για τα κοστούμια της στο θέατρο ακολουθούσε αυτή την τακτική, ρούχα που σήμερα έχουν θέση μόνο σε μουσείο. Όπως το παλτό που με χαρά μάς παραχώρησε για τη φωτογράφιση, δημιουργία της Θεώνης Βαχλιώτη-Όλντριτζ, τιμημένης με Όσκαρ το 1974 για τον Great Gatsby.
«Σε λευκό και ασημί, είναι όλο κεντημένο με λευκά γουνάκια και κρύσταλλα, και το φόρεσα στην τελευταία πράξη της Κυρίας του Μαξίμ, στο θέατρο Ιλίσια», θυμάται. «Το έφτιαξε επάνω μου, όπως και τα δώδεκα φορέματα για τη συγκεκριμένη παράσταση και για την Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας, που ανέβασα παράλληλα τη σεζόν 1991-92. Η συνεργασία μας ήταν η πρώτη της στην Ελλάδα, μέχρι τότε δεν το σκεφτόταν, ήταν πολύ μεγάλο όνομα στο Χόλιγουντ. Αλλά εγώ, όταν θέλω κάτι, δεν σταματάω πουθενά. Της τηλεφώνησα χωρίς να την ξέρω και της είπα: “Θέλω να ανεβάσω δύο έργα, δύο εντελώς διαφορετικές παραστάσεις, και η μεγαλύτερη ευτυχία της ζωής μου θα είναι να συνεργαστείτε μαζί μου, κι ας μη με γνωρίζετε. Ρωτήστε για μένα, αν θέλετε”. Και τότε εκείνη μου απάντησε: “∆εν χρειάζεται, έρχομαι”.
Όσο διάστημα διήρκεσαν οι πρόβες, στο θέατρο είχαμε ενενήντα ράφτρες υπό την επίβλεψή της, καθώς η ίδια πηγαινοερχόταν στη Νέα Υόρκη. Μαζί κάναμε και πολλά ταξίδια στο Λονδίνο, γιατί ήθελε τις δαντέλες αυθεντικές, τα κρύσταλλα τέλεια… Μου κόστισε ο κούκος αηδόνι, αλλά χαλάλι της, γιατί τα κοστούμια έκαναν θραύση. Ήταν υπέροχος άνθρωπος, δεν έχω νιώσει κάτι τέτοιο με άλλη Ελληνίδα καλλιτέχνιδα. Γίναμε φίλες σε μια δύσκολη για μένα χρονιά, καθώς αποφασίσαμε τότε με τον Αλέκο Αλεξανδράκη να πάρουμε χωριστούς δρόμους στη ζωή. Όχι όμως και στη δουλειά, καθώς είχαμε αναπτύξει έναν ιδιαίτερο δεσμό που μας επέτρεπε να συνεχίσουμε να παίζουμε μαζί. Θυμάμαι ότι ερχόταν κόσμος στο θέατρο για να διαπιστώσει αν όντως είχαμε χωρίσει και δεν καταλάβαιναν τίποτα. Μείναμε φίλοι μέχρι την τελευταία του στιγμή. Μου λείπει πάρα πολύ. Επειδή όμως η φιλία είναι αιώνια, θα ξανασυναντηθούμε. Τον έχω μεγάλη ανάγκη. Ήταν ανώτερος άνθρωπος». Όπως και η ίδια, παρατηρώ. «Σε ευχαριστώ, γλυκιά μου, αλλά φαντάσου πόσο γελοίο θα ήταν να το έλεγα εγώ», μου απαντά γελώντας δυνατά.
Έχοντας την τύχη να τη γνωρίζω απ’ όταν ήμουν μικρή, ξέρω ότι εκτός από ανωτερότητα διαθέτει επίσης χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Συχνά, ενώ μιλάμε, πετάει μια ατάκα και γελάει σαν κοριτσάκι. Μέσα μου ταυτίζεται με την Greta Garbo. Όχι μόνο για την ομορφιά, την αριστοκρατική αύρα και την επιβλητική παρουσία της, αλλά κυρίως επειδή, όπως η θρυλική σταρ, βρήκε κι εκείνη τη δύναμη να εγκαταλείψει την τέχνη που τόσο αγάπησε ενώ ήταν ακόμα στην ακμή της. «Η αποφασιστικότητα κυλάει στο αίμα μου», μου λέει. «Μεγάλωσα με μια μητέρα και έναν πατέρα οι οποίοι μέσα σε ένα λεπτό μπορούσαν να πάρουν τις πιο δύσκολες αποφάσεις, κάτι που κληρονόμησα κι εγώ.
Θυμάμαι την ημέρα που έπαιξα την Εκατομμυριούχο στο Μέγαρο. Στην τελευταία σκηνή, ενώ αποχαιρετούσα το κοινό τραγουδώντας, είπα μέσα μου: “Αν με ξαναδείτε, γράψτε μου”. Και ήμουν ακόμα στα πολύ πάνω μου θεατρικά. Αποφάσισα ότι έπρεπε να φύγω τότε που με ήθελαν, που “πουλούσα” ακόμα. ∆εν θα άντεχα τη στιγμή που κάποιος θα έλεγε “ας πάει σπίτι της πια”. Βεβαίως, ήταν μια δύσκολη απόφαση, αλλά φαίνεται ότι η μαμά μου με έκανε ιδιαίτερο πλάσμα. Είχα μια γεμάτη καριέρα, ήμουν χορτασμένη, δεν υπήρχε κανένας ρόλος που να ήθελα και να μην τον έχω παίξει. Όταν λοιπόν θεώρησα ότι έκλεισε αυτός ο κύκλος, το τράβηξα ακόμα πιο μακριά και εξαφανίστηκα από τη δημοσιότητα. ∆εν μου αρέσει καθόλου η απομυθοποίηση των καιρών μας. ∆εν μπορείς να είσαι “icon” και να πηγαίνεις στα Κολωνάκια, στα μπαράκια και στα ρεστοράν όπου συχνάζουν οι κοσμικοί. Γίνεσαι, χωρίς να το καταλάβεις, ένας από αυτούς – χωρίς να θέλω καθόλου να μειώσω τις προσωπικότητές τους, απλώς εγώ δεν ήμουν έτσι φτιαγμένη».
Πώς θα μπορούσε, άλλωστε. Με μητέρα μια σπουδαία προσωπικότητα της αστικής Αθήνας, την ατρόμητη και υπέρκομψη Ντορέτ Καραϊωσηφόγλου, έχει υπέροχες μνήμες από μια θαυμάσια εποχή. «Η μαμά πήγαινε στη Chanel, αγόραζε ένα ταγέρ και μετά ερχόταν σπίτι και το έδινε στις δύο ράφτρες της να το κάνουν φύλλο και φτερό, για να γίνει καλύτερο», θυμάται. «Εμένα πέρασε καιρός μέχρι να με παραδεχτεί. Μου χάριζε πάρα πολλά ρούχα, αλλά ήταν του δικού της στιλ, κάτι που δεν με ικανοποιούσε. Τα ήθελα πιο “Νόνικα”». «Μήπως πιο Χόλιγουντ;» ρωτώ. «Ναι, έχεις δίκιο. Γι’ αυτό με τη Θεώνη δέσαμε αφάνταστα. Έχω κρατήσει όλα τα αριστουργήματά της. Ήταν ανώτερα ακόμα και από του Dior και της Chanel. Όλα τα άλλα κοστούμια μου τα χάρισα στο Μέγαρο Μουσικής. Τι κρίμα που δεν υπάρχει ένα μουσείο όπου θα μπορούν οι ηθοποιοί να αξιοποιήσουν την περιουσία που έδωσαν, να εκθέταμε τα ακριβά μας αντικείμενα εκεί. Θα ήταν υπέροχο. Για μένα, θα ήταν μία ακόμα ικανοποίηση από το θέατρο, στο οποίο είμαι ευγνώμων για τα δώρα που μου χάρισε. Νιώθω ψυχική αγαλλίαση, γιατί κατάφερα να κάνω αυτό που ήθελα. Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα».
– ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΟΛΙΤΗ
Δημοσιεύτηκε στο Vogue.gr – Διαβάστε περισσότερα εδώ