«Προσφορά είναι να είσαι ανοιχτός»: Ο Γιάννης Στάνκογλου αποκλειστικά στη Vogue Greece

Ο Γιάννης Στάνκογλου μιλάει στη Vogue Greece για όλα αυτά που αξίζουν στη ζωή, αλλά και για τις δύσκολες μέρες που περνάει το θέατρο.

Γιάννης Στάνκογλου είναι μια περίεργη περίπτωση σταρ – ή, μάλλον, αντιστάρ. Έχει κάνει μεγάλες επιτυχίες στην τηλεόραση, έχει υποδυθεί αξιόλογους ρόλους στο θέατρο, έχει συμμετάσχει διακριτικά στο παιχνίδι της δημοσιότητας, εμφανιζόμενος σε εκπομπές και περιοδικά, ωστόσο παραμένει ένας οικείος άγνωστος. Ένας άνθρωπος που συνδέουμε με ρόλους και όχι με γεγονότα της προσωπικής του ζωής, απόψεις ή δημόσιες εμφανίσεις. Αυτό το «μυστήριο» έφερε το όνομά του στο τραπέζι, όταν ετοιμάζαμε τη θεματολογία του συγκεκριμένου τεύχους. Καθώς επί δύο δεκαετίες τώρα δεν έχει περάσει χειμώνας που να μην τον χειροκροτήσουμε σε κάποια σκηνή, αναρωτηθήκαμε πώς βιώνει τη φετινή, αλλιώτικη σεζόν και τι σκέψεις κάνει. Κανονίσαμε τηλεφωνικό ραντεβού για ένα πρωινό του Νοεμβρίου. Μόλις είχε φτιάξει καφέ, μου είπε, και ήταν έτοιμος για τη συζήτησή μας. Η οποία ξεκίνησε κάπως έτσι…

Μας έχει λείψει το θέατρο. Και η συγκυρία είναι ιδιαίτερα δύσκολη γι’ αυτό. Είναι δύσκολη έως θλιβερή. Υπάρχει πολύς θυμός για τον τρόπο που αντιμετώπισε η πολιτεία το θέμα. Είναι ο μόνος κλάδος για τον οποίο δεν υπήρξε κανένα πρόγραμμα, ενώ η δουλειά αυτή βασίζεται στο πρόγραμμα, με την έννοια ότι χρειάζεται μια προετοιμασία, που δεν πληρώνεται καν – μιλάω για τις πρόβες. Υπάρχει κόσμος που δούλεψε σκληρά από τον Αύγουστο για να ανέβουν παραστάσεις τον Νοέμβριο και ξαφνικά, μια ανάσα πριν από τις πρεμιέρες, ανακοινώθηκε ότι κλείνουν τα θέατρα. Μέσα στην πανδημία βλέπουμε να «κόβονται» συνεχώς τα χέρια και τα πόδια των ηθοποιών, να μένουν ξεκρέμαστοι, με ένα ελάχιστο επίδομα. Νιώθουμε παραγκωνισμένοι, επειδή ο πολιτισμός σε αυτή τη συγκυρία είναι κάτω από το χαλί. Από την άλλη, φταίμε κι εμείς που δεν μας παίρνουν στα σοβαρά. Δεν έχουμε καμία υπόσταση στο πολιτικό γίγνεσθαι. Μόνο διαμαρτυρόμαστε, αντί να είμαστε από πριν στις επάλξεις και να γνωμοδοτούμε.

Κατά τη γνώμη σου, μιλάμε για απώλειες που μπορούν να ξεπεραστούν γρήγορα, χωρίς σημαντικό κόστος, ή η κρίση της πανδημίας θα αφήσει για καιρό το στίγμα της στο θέατρο οικονομικά και δημιουργικά; Το θέατρο είναι μια τέχνη που γοητεύει τον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Το συνειδητοποίησα και πρόσφατα, όταν μέσα σε όλο αυτόν τον τρόμο ανεβάσαμε τον Γιούγκερμαν για μία εβδομάδα και μετά με δύο live streaming, και ήμασταν sold out – στο επιτρεπόμενο 30% της πληρότητας. Και όχι μόνο αυτό. Συναντάω στον δρόμο ανθρώπους οι οποίοι δεν με ρωτούν μόνο για τις Άγριες Μέλισσες, παρά τη μεγάλη επιτυχία, αλλά και πότε θα ανοίξουν τα θέατρα. Ο κόσμος έχει ανάγκη να βγει έξω και να δει μια καλή παράσταση.

Πάντως, δεν μπορώ να σε κατατάξω ως ηθοποιό στην τηλεόραση, στο θέατρο ή στο σινεμά. Κατά καιρούς κάνεις κάτι σημαντικό σε όλα. Εσύ μπορείς;  Για έναν ηθοποιό, «σπίτι» του είναι το θέατρο. Όσο δύσκολη κι αν είναι η διαδικασία, με την έννοια της καθημερινής δέσμευσης, είναι η υπέρτατη δημιουργία, γιατί έχει τον χρόνο να δουλέψει τον εκάστοτε ρόλο. Από την άλλη, στο σινεμά υπάρχει το ερωτικό στοιχείο. Αφήνεσαι στα χέρια του σκηνοθέτη, του μοντέρ, του συναδέλφου που έχεις απέναντί σου. Είναι πολύ γοητευτικός κόσμος. Και μετά είναι η τηλεόραση, στην οποία όλα γίνονται πιο γρήγορα, οπότε οφείλεις να προετοιμάσεις τον εαυτό σου σε άλλους χρόνους και να δεις αν μπορείς να τα καταφέρεις. Εγώ δεν θέλω να κατατάσσομαι κάπου, μου αρέσει η εναλλαγή, γι’ αυτό κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά δεν μπορώ να μην πω ότι το θέατρο είναι το «σπίτι» μου.

Οπότε, ποια είναι η επόμενη παράσταση στην οποία, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα συμμετάσχεις;  Ο Προμηθέας Δεσμώτης σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη, που θα ανέβει στο προσεχές Φεστιβάλ Επιδαύρου και μετά θα συνεχίσει σε περιοδεία. Ήταν να παρουσιαστεί το περασμένο καλοκαίρι, αλλά πάγωσε λόγω της κατάστασης. Από τον επόμενο μήνα ήδη, θα ξεκινήσουμε να δουλεύουμε το έργο, γιατί είναι ένα δύσκολο, φιλοσοφικό, σχεδόν ποιητικό κείμενο. Εκεί θέλω να ρίξω το βάρος φέτος. Το επόμενο καλοκαίρι θέλω να λέω ότι επέστρεψα στο θέατρο μετά από οκτώ εννέα μήνες αποχής και ότι είμαι δυνατός.

Έκανες πρόσφατα και μια ταινία μικρού μήκους. Ναι, ολοκληρώσαμε τα γυρίσματα του The Last Journey, που υπογράφει ο Στηβ Κρικρής, με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί πριν από τρία χρόνια στην ταινία Τhe Waiter. Και αυτός, όπως οι περισσότεροι, μέσα στην καραντίνα ένιωσε ότι πάει να σκάσει, όποτε έγραψε αυτή την ταινία. Μου άρεσε το σενάριο, που εκτυλίσσεται πάνω σε ένα φορτηγό πλοίο, αλλά και ο ρόλος μου: ένας τυφλός καπετάνιος ο οποίος στην πραγματικότητα βλέπει, αλλά έτσι τον φαντάζεται ο λοστρόμος. Απόλαυσα τα γυρίσματα εν πλω. Φύγαμε από την Ελευσίνα, πήγαμε Σύρο, Μύκονο, Νάξο, Τζια… Ήταν ωραία ανάσα, γιατί παράλληλα μου έδωσε την ευκαιρία των διακοπών όπως παλιά. Φαντάζομαι ότι όπου να ’ναι τελειώνει το μοντάζ και θα πάρει τον δρόμο της για τα φεστιβάλ εντός και εκτός Ελλάδας.

Επίσης, φέτος κάνεις πάλι τηλεόραση. Ναι, ευτυχώς που υπάρχει, γιατί αλλιώς αυτή τη χρονιά θα ήμασταν όλοι κατεστραμμένοι. Συν το ότι είχα καιρό να κάνω κωμωδία, οπότε το χαίρομαι.

Σου αρέσει να παίζεις σε κωμωδίες;  Πάρα πολύ, και δεν μου συμβαίνει συχνά. Θεωρώ την κωμωδία πολύ δύσκολη «πίστα» για έναν ηθοποιό και μου αρέσει αυτό.

Σε έχουμε ταυτίσει κυρίως με δραματικούς ρόλους. Μήπως παίζει ρόλο και η φυσιογνωμία σου; Ναι, μπορεί. Παίζει ρόλο το ότι δεν έχω ερμηνεύσει πολλούς κωμικούς ρόλους, αλλά σίγουρα επηρεάζει και το πώς «γράφεις» ως εικόνα. Ίσως το βλέμμα μου ή οι γωνίες του προσώπου μου να παρασύρουν έναν σκηνοθέτη να με δει περισσότερο σε δραματικό ρόλο, αν και θεωρώ ότι είναι λάθος. Απολαμβάνω όταν μου λέει κάποιος «σε θέλω γι’ αυτό που πάει κόντρα σε ό,τι έχεις κάνει μέχρι τώρα».

Φέτος, λοιπόν, συμμετέχεις στη σειρά Σχεδόν ενήλικες, που υπογράφει η Μυρτώ Κοντοβά. Ταυτίζεσαι με τον τίτλο; Ο τίτλος αφορά τους σαραντάρηδες και τους σαρανταπεντάρηδες, δηλαδή τη δική μου γενιά, που έχουν ζήσει στα ψηλά, στα χαμηλά, στα πολλά, στα λίγα, σε μνημόνια, σε απανωτές εκλογές κ.τ.λ. Είναι κάπως σαν να μην έχεις προλάβει μέσα σε όλα αυτά να στηρίξεις τα όνειρά σου, σαν να έχεις χάσει κάποια στάδια της ζωής. Θέλω να πω ότι, όσο καλός και να είσαι, μάλλον δεν πληρώνεσαι όπως θα έπρεπε ή παλεύεις καθημερινά να επικοινωνήσεις, επειδή κανείς δεν σου το έμαθε. Είναι πολλά αυτά που σε κρατούν «σχεδόν ενήλικα».

Υπάρχει κάτι που σε απωθεί στην ελληνική τηλεόραση σήμερα; Τα reality. Θυμώνω με αυτά που βλέπω και σκέφτομαι ότι έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια χωρίς να αλλάξει κάτι, ότι, αντί να πηγαίνουμε μπροστά, γυρνάμε πίσω. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιες δουλειές μυθοπλασίας. Ο κόσμος βλέπει πια ξένες σειρές και καταλαβαίνει πότε είναι ωραία μια παραγωγή, γι’ αυτό τα ιδιωτικά κανάλια πρέπει να προσέχουν λίγο παραπάνω και να κάνουν σύγχρονα πράγματα.

Στην εποχή του Instagram και του Internet, άραγε οι νέοι βλέπουν τηλεόραση; Νομίζω πως όχι. Ειδικά οι ηλικίες 15-28 ετών τής έχουν γυρίσει την πλάτη, τους ενδιαφέρουν άλλα πράγματα. Με όλα αυτά που συμβαίνουν, έχουν διαφορετικά κριτήρια και άλλες απαιτήσεις.

Το τεύχος αυτό είναι αφιερωμένο στη χαρά της προσφοράς. Εσύ πώς αντιλαμβάνεσαι την έννοια; Την αντιλαμβάνομαι πριν από όλα μέσα στο σπίτι μου, στο τι είμαι ικανός να προσφέρω στα παιδιά μου. Δεν μιλάω για υλικά αγαθά, αλλά για ελευθερίες, γεύσεις, ταξίδια, συζήτηση. Προσφορά είναι το να είσαι ανοιχτός, να μπορείς να αποδεχτείς τον άλλο και να επικοινωνήσεις μαζί του. Γιατί, αν έχουμε χάσει κάτι στην εποχή μας, είναι η επικοινωνία και η ικανότητα να αποδεχτούμε τον άλλο όπως είναι. Προσφορά είναι να δίνεις τα αυτιά σου, την ψυχή σου, τον εαυτό σου όλο.

Έχεις κάποια εμπειρία ως εθελοντής; Έχω πουλήσει αρκετές φορές το περιοδικό Σχεδία, έχω κάνει διαφημιστικά για την Action Aid και γενικά προσπαθώ, όπως μπορώ, να συμμετέχω σε ενέργειες κοινωνικού χαρακτήρα. Πρόσφατα βρέθηκα στη Δράμα, επειδή ήμουν στην κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, και μου ζήτησαν να πάω σε ένα καφενείο που το έχει ένας τυφλός κύριος και στο οποίο εργάζονται μόνο ΑμεΑ. Αν και ήταν πολύ νωρίς το πρωί –δεν είχα πιει καν καφέ–, η επικοινωνία μου με αυτά τα παιδιά ήταν εντυπωσιακή. Αμέσως ξύπνησα και πήρα τεράστια χαρά και δύναμη βλέποντας την όρεξη αυτών των ανθρώπων και την ικανοποίηση που παίρνουν όταν δεν είναι αποκομμένοι, αλλά αποτελούν ενεργό μέρος της ζωής. Τελικά, όταν προσφέρεις, η χαρά είναι δική σου. Όταν δίνεις, όχι μόνο σε ευπαθείς, αλλά σε όλους, τη μεγάλη ικανοποίηση την παίρνεις ο ίδιος. Το βασικό χαρακτηριστικό της «φυλής» μας είναι ότι υπάρχουμε μέσα από τον άλλο.

Πώς σχεδιάζεις να περάσεις τα φετινά, διαφορετικά Χριστούγεννα; Είναι τα πρώτα Χριστούγεννα, μετά από δεκαπέντε χρόνια ή και περισσότερα, που δεν θα βρίσκομαι στο θέατρο, αλλά στο σπίτι, και μου φαίνεται παράξενο. Να σου πω την αλήθεια, μου αρέσει λίγο, γιατί θα είμαι με τα παιδιά μου.

Τι εύχεσαι για το νέο έτος που πλησιάζει; Εύχομαι να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας. Να είμαστε ο εαυτός μας, με λιγότερο φόβο και περισσότερη αγάπη.

Photographer:  Vassilis Karidis
Fashion Editor: George Karapetis

– ΚΕΛΛΥ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Δημοσιεύτηκε στο Vogue.gr – Διαβάστε περισσότερα εδώ