Το Paris Café άνοιξε τις πόρτες του το 1873. Τότε, η περιοχή South Street Seaport στο Μανχάταν δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα, μία από τις ακριβότερες της Νέας Υόρκης, αλλά γειτονιά εργατών που έβγαζαν μεροκάματο στο λιμάνι και την ψαραγορά. Μέχρι πρόσφατα το Paris Café ήταν ένα από τα παλαιότερα εν λειτουργία νεοϋορκέζικα μπαρ.
Αντεξε κρίσεις και πολέμους, ακόμη και τον καταστροφικό τυφώνα «Σάντι» που του προκάλεσε εκτεταμένες ζημιές το 2012· όχι όμως και την πανδημία. «Σε όλους τους φίλους μας θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Οι συνέπειες της πανδημίας δεν μας αφήνουν άλλη επιλογή από το να κλείσουμε τις πόρτες μας», έγραψε στον λογαριασμό του στο Facebook ο τελευταίος ιδιοκτήτης του Paris Café, Πιτ Ο’ Κόνελ.
Το Paris Café δυστυχώς δεν είναι το μόνο. Εκατοντάδες μπαρ, εστιατόρια, club και καφέ, ιστορικές επιχειρήσεις, τοπόσημα της Νέας Υόρκης και ψηφίδες της μυθολογίας της, στο Τσέλσι, στο Χάρλεμ, στο Ιστ Βίλατζ και στο Μπρούκλιν, δεν θα ξανανοίξουν. Ακόμη κι αν η πανδημία δεν είναι ο βασικός λόγος που αδυνατούν να επανεκκινήσουν, η καραντίνα και οι περιορισμοί που για μεγάλο διάστημα μετέτρεψαν τη Νέα Υόρκη σε πόλη-φάντασμα, επέφεραν το μοιραίο χτύπημα.
To εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους του περιοδικού New York –το οποίο κάθε χρόνο από το 2005 αφιερώνει ένα τεύχος του στην πόλη, με τίτλο «oι λόγοι που αγαπάμε τη Νέα Υόρκη– είναι αυτή τη φορά ένα «μνημόσυνο» για όλες αυτές τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που δεν τα κατάφεραν. Είναι ένας τρυφερός αποχαιρετισμός στις επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο εν μέσω πανδημίας, αλλά και ένα «ευχαριστώ» στους ανθρώπους τους που βρίσκονταν εκεί στο καθημερινό ραντεβού με τους πελάτες.
Ισως γι’ αυτό με στριμώχνει και με πληγώνει η άδεια Αθήνα τη νύχτα όταν διασχίζω δρόμους και γειτονιές που έσφυζαν από ζωή και τώρα είναι βουβές και άδειες, όταν περνάω μπροστά από αγαπημένα στέκια, εστιατόρια, μπαρ και καφέ που παραμένουν κλειστά και θεοσκότεινα. Γιατί συχνά αναρωτιέμαι αν θ’ αντέξουν, αν την επόμενη μέρα της πανδημίας θα είναι πάλι εκεί φωτεινά και θορυβώδη, τα πολύτιμα, αναντικατάστατα στέκια μας.