«Ενας χειμώνας είναι. Θα περάσει», λέει και ξαναλέει στο τηλέφωνο. «Είμαι μια χαρά». Η αλήθεια είναι πως έχει οργανωθεί και έχει άφθονες προμήθειες για να μη χρειάζεται να επισκέπτεται συχνά το σούπερ μάρκετ. Εχουν φρακάρει τα ντουλάπια.
Από τότε που διάβασε ότι οι υπεραγορές είναι από τα πιο επικίνδυνα μέρη για τη μετάδοση του ιού, φοβάται να πάει –κι ας μην το παραδέχεται–, παρόλο που του είπα πολλές φορές ότι η βρετανική έρευνα στην οποία βασίστηκαν τα δημοσιεύματα κρίθηκε αμφιβόλου αξιοπιστίας και κακώς ανησυχεί τόσο πολύ. Οταν του κολλήσει κάτι… Ή απλά η ανελαστικότητα των ανθρώπων μεγάλης ηλικίας.
Δυστυχώς όμως, έτσι στερήθηκε μια διέξοδο. Μέρα παρά μέρα ήταν μια κάποια λύση το σούπερ μάρκετ, μια βόλτα, δεν έπαιρνε όλα όσα χρειαζόταν, «ξεχνούσε» πράγματα, για να έχει αφορμή να ξαναπάει. Λες και δεν το είχαμε καταλάβει. Κάποια στιγμή του ξέφυγε «δεν με πειράζει, βλέπω και λίγο κόσμο». Οπότε κι εγώ δεν του ξαναμίλησα γι’ αυτό. Κοινωνικοποίηση στα ράφια με τα απορρυπαντικά. Γιατί όχι; Αν αυτό βοηθάει.
Φέτος είναι όλα τόσο δύσκολα. Για πρώτη φορά δεν καθίσαμε μαζί στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Τους χειμωνιάτικους μήνες, από μέσα Δεκεμβρίου μέχρι μέσα Φεβρουαρίου, έρχεται κάθε χρόνο στην Αθήνα, είναι η περίοδος που δεν αντέχει μακριά μας. Και για το γιορτινό τραπέζι δεν σηκώνει κουβέντα. «Εγώ θα τα ετοιμάσω όλα, δεν θέλω να κάνετε τίποτα».
Στα χρόνια της μοναξιάς εξελίχθηκε σε σπουδαίο μάγειρα. Στην αρχή δεχόταν συμβουλές από το τηλέφωνο. Διάβαζε βιβλία με συνταγές, παρακολουθούσε εκπομπές μαγειρικής αλλά είχε πολλές απορίες. «Ποια είναι η κοπή μπρινουάζ;». «Τι σημαίνει μπλανσάρω;». Τώρα είναι «πτυχιούχος». Μια μέρα που τον ρώτησα «τι μαγείρεψες σήμερα, πατέρα», μου απάντησε «μανιτάρια μπορντελέζ» με την άνεση σεφ με τουλάχιστον δύο αστέρια Μισελέν.
Αυτό θα μου λείψει φέτος. Η μαγειρική σου, να πιούμε μαζί ένα δυο ποτήρια κόκκινο κρασί, να σχολιάσουμε το ψήσιμο του κρέατος, να μου πεις για μια καινούργια συνταγή που δοκίμασες ή για τα κλαδέματα που έκανες στα αγαπημένα σου δέντρα. Καταραμένε κορωνοϊέ, ούτε να φάμε παρέα δεν μας αφήνεις. Ναι, ξέρω, «πάλι καλά να λέω». Ας δώσουμε ραντεβού του χρόνου.
Σ’ ένα τραπέζι γιορτινό, πλάι πλάι.