H ματιά της Twiggy: Μια αποκλειστική συνέντευξη στη Vogue Greece

Έχει προσωποποιήσει μια ολόκληρη εποχή στη μόδα, τα πολύχρωμα και αισιόδοξα Swinging Sixties, που δεν έπαψαν ποτέ να μας εμπνέουν. Η Twiggy δεν έχει πια τα χαρακτηριστικά που την έκαναν διάσημη, συνεχίζει όμως να είναι μια bob προσωπικότητα, όπως λέει στην Έλις Κις στην αποκλειστική συνέντευξη που ακολουθεί.

«Πριν από λίγες μέρες έλεγα στον άνδρα μου ότι εκείνους που λυπάμαι περισσότερο αυτή την εποχή είναι οι έφηβοι», μου λέει η Twiggy κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής μας συνομιλίας. Εκείνη βρίσκεται στη βάση της, στο Λονδίνο, και αυτομάτως το μυαλό μου τρέχει στη δική της, ιδιαίτερη εφηβεία. Όταν, σε ηλικία 16 ετών, μια «αγορίστικη» κουπ τής εξασφάλισε τον τίτλο του «προσώπου της χρονιάς» στη Βρετανία και έναν χρόνο αργότερα την οδήγησε σε μια σειρά αποστολών μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με την ιδιότητα του διασημότερου μοντέλου των ιστορικών ’60s.

«Ήταν πολύ περίεργο όλο αυτό, αλλά καταπληκτικό», θυμάται το 71χρονο σήμερα μοντέλο, ηθοποιός και τραγουδίστρια, κατά κόσμον Dame Lesley Lawson, η οποία σηματοδότησε τα Swinging Sixties με το χαϊδευτικό της όνομα. «Υπήρξε μια ολόκληρη περίοδος στα μέσα και στα τέλη του ’60 που για πρώτη φορά οι νέοι είχαμε τη δική μας φωνή, μια τεράστια φωνή που συνοδευόταν από την ελπίδα ότι θα επικρατούσαμε παντού. Ήταν υπέροχη εποχή, γεμάτη αισιοδοξία, αν και δεν έλειψαν οι απώλειες».

Μία μέρα πριν από την πρωινή μας συζήτηση, η Twiggy βρισκόταν σε ένα λονδρέζικο στούντιο για την αποκλειστική φωτογράφισή της για τη Vogue Greece. Στις κρεμάστρες, τα tailored ρούχα που είχαν επιλεγεί καθρέφτιζαν το λιτό, ανδρόγυνο στιλ της. «Ήταν μια υπέροχη πρόσκληση. Η Daniella Agnelli έφερε καταπληκτικά ρούχα, ενώ ήταν η πρώτη μου φωτογράφιση με τον Nick Haddow, ο οποίος προσέθεσε μια προχωρημένη, μοντέρνα ματιά. Γελάσαμε πολύ, ήταν διασκεδαστικά. Θέλω να περνάω καλά σε μια φωτογράφιση από τη στιγμή που δεν είναι πλέον η καθημερινή μου εργασία», μου λέει.

Αν και στη συλλογική μας μνήμη η παρουσία της Twiggy στον παγκόσμιο χάρτη του στιλ παραμένει αναλλοίωτη, στην πραγματικότητα η αμιγώς επαγγελματική της πορεία στο μόντελινγκ διήρκεσε μόλις τέσσερα χρόνια. Το μότο «less is more» ταιριάζει απόλυτα στη δική της περίπτωση, καθώς αυτά τα λίγα χρόνια ήταν γεμάτα διαφημιστικές καμπάνιες και εξώφυλλα περιοδικών –μεταξύ των οποίων διεθνείς εκδόσεις της Vogue– με πρωταγωνιστές τα κοντά της μαλλιά, την υπέρλεπτη σιλουέτα και τις πληθωρικές βλεφαρίδες.

Γεννημένη ως Lesley Hornby στο Middlesex της Αγγλίας το 1949, η Twiggy βρέθηκε στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή: μια καρέκλα στο κομμωτήριο Leonard of Mayfair, όπου ο Leonard Lewis τής έκοψε τα μαλλιά, προσελκύοντας το ζωηρό ενδιαφέρον επαγγελματιών της μόδας. Αργότερα, αφήνοντας πίσω της το «καθημερινό» μόντελινγκ, στράφηκε στον χώρο του θεάματος – στη σκηνή, αλλά και στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Το 1971, μάλιστα, παρέλαβε δύο Golden Globes για την ερμηνεία της στο μιούζικαλ The Boy Friend του Ken Russell.

«Λατρεύω τη μόδα, αλλά καμιά φορά παίρνει τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά», σημειώνει. «Αγαπώ τα ρούχα και πάντα λέω ότι πρέπει να αποτελούν διασκέδαση και να κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Είναι επίσης μια βιομηχανία τρομερά κερδοφόρα και τα τελευταία χρόνια έχουμε ξεκινήσει να σκεφτόμαστε πως μπορεί να γίνει πιο πράσινη, πιο ηθική και με καλύτερες παραγωγικές πρακτικές. Σε γενικές γραμμές, τα πράγματα καλυτερεύουν».

Η δική της εμβληματική συμμετοχή στη βιομηχανία συνέπεσε με μια εποχή που η μόδα είχε ακόμα τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο. Η εφηβική σιλουέτα της ήταν ιδανική για την ανάδειξη A-line φορεμάτων, ανδρόγυνων στοιχείων και γενικότερα μιας unisex μόδας που έκανε την εμφάνισή της τη δεκαετία του ’60. Η εικόνα της νεαρής Βρετανίδας ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο από τους επαγγελματίες που βρίσκονταν εκείνη την εποχή πίσω από τον φωτογραφικό φακό.

O έντονος Avedon

«Ήμουν τυχερή, γιατί ήμουν πολύ μικρή όταν ξεκίνησα και πρόλαβα τους μεγαλύτερους φωτογράφους εκείνης της περιόδου, όπως ο Norman Parkinson, ο Helmut Νewton ή ο Barry Lategan – ο οποίος τράβηξε και την πρώτη μου φωτογραφία. Όμως, για μένα σπουδαιότερος όλων ήταν ο Richard Avedon. Κάναμε μαζί μια φωτογράφιση στη Νέα Υόρκη το 1967 και ήμουν πολύ αγχωμένη. Εργαζόμουν ήδη ως μοντέλο στη Βρετανία έναν χρόνο, όπου υπήρχε μπροστά μια στατική φωτογραφική μηχανή, ένα στατικό φως, και έπρεπε τα μοντέλα να κινούμαστε στον χώρο.

Αλλά ο Avedon κρατούσε τη μηχανή στα χέρια του και κινούνταν και ο ίδιος, μαζί με τον βοηθό του που κρατούσε το φως-ομπρέλα. Και μου ζητούσε να πηδήσω στον αέρα για να τραβήξει εκείνες τις αέρινες λήψεις που δεν είχαν ξαναγίνει στο παρελθόν. Είχα κάνει αρκετές φωτογραφίσεις με το look της έφηβης, όμως εκείνος με φωτογράφισε ως γυναίκα. Ήταν ένας υπέροχος άνδρας, έντονος, αλλά ήξερε ακριβώς τι ήθελε. Ήταν τεράστια τιμή η συνεργασία μαζί του».

Το νεαρό κορίτσι που έκανε άλματα στον αέρα δεν έχασε τον αυθορμητισμό της, αν και τα μαλλιά της είναι χρόνια τώρα πιο μακριά και η λεπτή της σιλουέτα λίγο πιο «γεμάτη». Συνεχίζει δε να λαμβάνει mails από θαυμαστές, μεταξύ των οποίων και από την Ελλάδα, ενώ new entry αποτελεί τώρα τελευταία η αλληλογραφία με την Κίνα. «Είναι άνθρωποι που έχουν πάθος με τα ’60s. Εμφανισιακά ήμουν πάντα ο εαυτός μου, μια mod. Ήμουν πράγματι το κορίτσι που βλέπετε στις φωτογραφίες», σημειώνει.

«Όταν πήγα ως κριτής στο America’s Next Top Model, έλεγα στις κοπέλες: “Μην προσπαθείτε να γίνετε σαν εμένα ή σαν την Kate Moss, αναζητήστε τον δικό σας δρόμο”. Όλη αυτή η συζήτηση που αναπτύσσεται τώρα γύρω από το diversity είναι καταπληκτική, γιατί η ομορφιά βρίσκεται παντού. Ελπίζω να αλλάξουν τα πράγματα στον χώρο. Όλοι πρέπει να αισθανόμαστε άνετα με το σώμα μας».

Στην καθημερινότητά της η Twiggy δεν αποχωρίζεται τα αθλητικά της παπούτσια –τα οποία χαίρεται να βλέπει πλέον ως αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης γκαρνταρόμπας–, τα skinny jeans και τις φόρμες. Αποφεύγει τα τακούνια, ενώ για τις επίσημες εμφανίσεις της προτιμά το σμόκιν. Την περίοδο του εγκλεισμού, οι ψηφιακές της αγορές περιορίστηκαν σε βιβλία και χρηστικά είδη για το σπίτι.

Δεν της αρέσει να αγοράζει ρούχα διαδικτυακά, καθώς προτιμά να αγγίζει το ύφασμα, κάτι που πιστεύει ότι είναι θέμα γενιάς. Επίσης, της λείπουν εκείνα τα μικρά, διαφορετικά σε κάθε πόλη καταστήματα, που πλέον έχουν αντικατασταθεί από μεγάλες αλυσίδες. Συγχρόνως, η ρουτίνα ομορφιάς της παραμένει χαμηλών απαιτήσεων και βασίζεται σε πλούσια ενυδάτωση πρωί και βράδυ, ενώ απαράβατος κανόνας της είναι να μην κοιμάται χωρίς να έχει αφαιρέσει το μακιγιάζ. Ως άσκηση έχει επιλέξει το pilates –που τη βοήθησε θεαματικά σε σχέση με ένα θέμα υγείας– και τον χορό.

«Όταν τελείωνα το σχολείο, ήθελα να δώσω εξετάσεις σε μια σχολή μόδας. Η μητέρα μου με είχε μάθει να ράβω και έφτιαχνα τα δικά μου ρούχα. Καθώς ήμουν μικροκαμωμένη, μου ήταν δύσκολο να τα βρω στην αγορά, οπότε απλώς έπαιρνα τα υφάσματα», θυμάται. Χρόνια αργότερα σχεδίασε μια εφηβική σειρά, την οποία ακολούθησαν διάφορες άλλες που προωθήθηκαν μέσω της τηλεοπτικής οδού.

Σήμερα φτιάχνει ρούχα για τα πέντε εγγόνια της οικογένειας – δύο παιδιά της κόρης της, Carly, από τον πρώτο της σύζυγο, τον Αμερικανό ηθοποιό Michael Witney, και τρία από τη μεριά του δεύτερου συζύγου της, του Βρετανού Leigh Lawson. Συγχρόνως, εξακολουθεί να διευρύνει μία ακόμα αγάπη της, τη συλλογή από vintage κομμάτια, με ιδιαίτερη προτίμηση στα ’40s σακάκια.

Το 2005 μπήκε και πάλι στον χώρο της μόδας, συνεργαζόμενη με το βρετανικό brand Marks & Spencer, ποζάροντας για καμπάνιες και σχεδιάζοντας για ένα διάστημα μια δική της συλλογή. Σήμερα παραμένει πρέσβειρα της μάρκας και δεν αποκλείει την ανάπτυξη μιας ακόμα κολεξιόν Twiggy, με κάποιον άλλο συνεργάτη. Νωρίτερα, στα ’90s, είχε βρεθεί στο «στόχαστρο» του πιο hot φωτογράφου της δεκαετίας, για λογαριασμό της Vogue Italia.

Ένα ντροπαλό αγόρι

«Όταν πήγα για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη, τρία χρόνια μετά τους Beatles, υπήρχαν παντού δημοσιογράφοι και θαυμαστές, δεν μπορούσα καν να βγω στον δρόμο», θυμάται. «Μια μέρα φωτογραφίζαμε μια μεγάλη καμπάνια σε κάποιο στούντιο και συγχρόνως ένα συνεργείο ντοκιμαντέρ κάλυπτε αυτό το πρώτο μου ταξίδι. Κάποια στιγμή χτύπησε το κουδούνι, μπήκε ο στιλίστας και μου ανακοίνωσε: «Είναι έξω δύο νεαροί θαυμαστές σου, θα τους πω να φύγουν». «Άσ’ τους να μπουν, θα είναι ωραίο για το γύρισμα», παρενέβη ο κάμεραμαν. Ήρθαν λοιπόν δύο δωδεκάχρονα, πολύ ντροπαλά αγόρια. Μιλήσαμε λίγο, τους υπέγραψα φωτογραφίες και έφυγαν ευχαριστημένοι.

Χρόνια αργότερα, το 1992, με κάλεσε η ατζέντισσά μου για να μου πει ότι η Vogue Italia ήθελε να κάνω μια φωτογράφιση με τον Steven Meisel, πρόταση την οποία δεν μπορούσα να αρνηθώ. Πέταξα λοιπόν στη Νέα Υόρκη, έφτασα στο στούντιο και του είπα: “Πόσο χαίρομαι που γνωριζόμαστε”. “Έχουμε ξαναγνωριστεί”, μου απάντησε. “Δεν θα το θυμάστε, αλλά ήμουν ένα από τα δύο αγόρια που είχαν χτυπήσει την πόρτα του στούντιο το 1967. Πάντα ήξερα ότι ήθελα να γίνω φωτογράφος και όταν φύγαμε είπα στον φίλο μου: “Μια μέρα θα τη φωτογραφίσω”».

Αν εκείνη η φωτογράφιση έδωσε την ευκαιρία στον Meisel να μειώσει κατά έναν αριθμό την bucket list του, η Twiggy κρατάει τη δική της, στην οποία αυτόν τον καιρό περιλαμβάνονται πράγματα που θα ήθελε να κάνει όταν περάσει η κρίση της πανδημίας. Όπως ένα ακόμα ταξίδι στα ελληνικά νησιά – είχαν προηγηθεί κάποιες οικογενειακές επισκέψεις πριν από αρκετό καιρό, ενώ είχε ταξιδέψει και από τη Βενετία έως την Αθήνα με ενδιάμεσες νησιωτικές στάσεις πριν από μερικά χρόνια, ως ανάδοχος ενός μικρού, πολυτελούς κρουαζιερόπλοιου.

Στο μεταξύ, συνεχίζει το Tea with Twiggy, μια σειρά podcasts που ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown. Στις διαδικτυακές συζητήσεις, οι οποίες συνοδεύονται από ένα φλιτζάνι τσάι, συναντά δικούς της ανθρώπους, όπως η Joanna Lumley –αγαπημένη Patsy του Absolutely Fabulous– και η Imelda Staunton – η εξαιρετική Βρετανίδα ηθοποιός που θα υποδυθεί τη βασίλισσα Ελισάβετ στην πέμπτη σεζόν του The Crown. Όμως, μοιράζεται το μικρόφωνο και με ήρωες της εποχής μας, όπως μια νοσοκόμα του βρετανικού συστήματος υγείας.

«Δεν θα ήθελα να είμαι πρωθυπουργός σήμερα, είναι δύσκολες οι αποφάσεις που πρέπει να πάρει κανείς. Η οικονομία είναι πολύ σημαντική, αλλά η υγεία είναι πρώτη στη λίστα. Τουλάχιστον υπάρχει μια αχτίδα ελπίδας με τα καλά νέα του εμβολίου», τονίζει. «Οι σκέψεις μας βρίσκονται σε εκείνους που έφυγαν και στους δικούς τους ανθρώπους, αλλά θα έχει ενδιαφέρον να δούμε σε τι τύπου ζωή θα γυρίσουμε. Ελπίζω να σκεφτούμε λίγο περισσότερο τον πλανήτη, και όλο αυτό να βγάλει προς τα έξω τον καλύτερό μας εαυτό».

Η δική της πορεία, επαγγελματική και φιλανθρωπική, της απέφερε τον τίτλο της Dame, σε μια συγκινητική τελετή που έλαβε χώρα πέρυσι στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ. «Ήταν μια υπέροχη μέρα», θυμάται. «Ο πρίγκιπας Κάρολος μου είπε: “Καιρός ήταν, είστε κομμάτι της ζωής μας τόσα χρόνια τώρα”». Όμως, για την ίδια η παρουσία της στη ζωή μας, τότε όπως και τώρα, δεν αποτέλεσε ποτέ οργανωμένο σχέδιο για παγκόσμια αναγνώριση και διεθνή καριέρα. Και το ότι κατάφερε να διαρκέσει στον χρόνο ίσως να είναι τελικά η μεγαλύτερή της νίκη.

«Ήμουν πολύ νέα και όλο αυτό θα μπορούσε να είχε πάει πολύ στραβά. Όμως, ήμουν προστατευμένη. Ο πατέρας μου ήταν πάντα δίπλα μου. Δεν πήγαινα ποτέ στο στούντιο ασυνόδευτη, ήμασταν δεμένοι ως οικογένεια. Αργότερα παντρεύτηκα, έγινα μητέρα και ανακάλυψα ότι εκεί παύεις να είσαι το κέντρο του ενδιαφέροντος. Και όσο μεγαλώνεις, συνειδητοποιείς τη σημασία πολλών πραγμάτων. Αγαπώ όλα αυτά που κάνω, αλλά το πιο σημαντικό πράγμα για μένα ήταν και παραμένει η οικογένειά μου».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vogue Greece (@voguegreece)

Photographer: NICK HADDOW
Fashion Editor: DANIELA AGNELLI

Δημοσιεύτηκε στο Vogue.gr – Διαβάστε περισσότερα εδώ