Το «Όχι άλλο Φιλοπάππου» θα μπορούσε να γίνει το post-pandemic ισοδύναμο του «Όχι άλλο Πλιάτσικα». Λιγώσαμε από τις βόλτες στη σκιά της Ακρόπολης, την Big Band στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και την Instagrammable θέα από την Πνύκα. Η βόλτα έχει σταματήσει εδώ και καιρό να γίνεται για τη βόλτα. Είναι ένας μαζικός ψυχαναγκαστικός προαυλισμός. Τα apps στα κινητά μετρούν, ερήμην μας, βήματα όπως εμείς απαριθμούμε κάθε απόγευμα στις 17:30 κρούσματα, θανάτους και κλίνες ΜΕΘ. «Μπράβο, τους τελευταίους μήνες περπατάς πολύ περισσότερο σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα», λέει με συγκινητικό αφέλεια η εφαρμογή και το αποδεικνύει με χρωματιστές μπάρες. «Ιt’s the coronavirus, stupid», είναι η απάντηση.
Πριν μια δεκαετία πηγαίναμε με τη φίλη μου και ποτίζαμε τη λέξη «Ζω» που είχε φυτέψει εν είδει landscape art στην άκρη του πλακόστρωτου του Πικιώνη. Έρχονταν παιδιά με ποτιστήρια και βοηθούσαν να θεριέψει το γρασίδι, παρόλο που δεν ήταν σίγουρα αν αυτό που συμβαίνει είναι τέχνη ή κηπουρική. Σήμερα αν ξανάβρισκα το σημείο, θα προσέθετα ένα ερωτηματικό: «Ζω;».
1/1©H Ξένια Κουναλάκη.
Ο δρόμος προς τον Λουμπαρδιάρη έχει γίνει πλέον μια ανηφορική κατάμεστη Ερμού χωρίς μαγαζιά, με φυλακές Σωκράτους από τη μία και βυζαντινή εκκλησία από την άλλη. Ουδείς περπατάει αργά, ούτε στοχάζεται. Τρέχουν πάνω κάτω οι αποστολείς της μετακίνησης 6, χωρίς μάσκες, για να μην λαχανιάζουν. Στρέφουν το κεφάλι τέρμα κάτω ή έξω δεξιά για να μην διασταυρωθούν τα χνότα τους. Αυτό πάντως δεν είναι φλανερί αστών χασομέρηδων, group therapy είναι. Ταχύ βάδην, στοχοπροσηλωμένο, για να αδειάζει το μυαλό.
Πήγα πέντε φορές από το κέντρο στη Φιλοθέη, μιάμιση ώρα με γρήγορο βήμα, αλλά πόση αστική ποίηση να χωρέσει στην Πανόρμου; Ανέβηκα άλλες δέκα στο Λυκαβηττό, έμαθα τις στροφές για τον Άη Γιώργη και το σημείο, όπου συχνάζει ο παχύς ασπρόμαυρος γάτος -πάνω στο γκράφιτι της ΑΕΚ- αλλά και σε ποια φραγκοσυκιά έχει χαράξει το ερωτευμένο ζευγάρι τα αρχικά του (Ε+Τ). Στο Πεδίον του Άρεως ο ηλικιωμένος σφίχτης παρίστανε τον personal trainer, έκανε τζόγκινγκ δηλαδή και τον ακολουθούσαν πέντε «μαθητές».
Διάβασα ότι υπάρχει μια διαδικτυακή «λέσχη που εκτιμά τα σύννεφα». Cloud appreciation society το λένε εκείνοι, ας το πούμε επιγραμματικά μια παρέα από αιθεροβάμονες. Τα μέλη επιλέγουν ένα σύννεφο, το παρακολουθούν συστηματικά στον ουρανό, τις μορφές που παίρνει, τα σχήματα που αλλάζει, πώς κρύβει τον ήλιο και μετά τον αποκαλύπτει ξανά. Το φωτογραφίζουν κι ανταλλάσσουν απόψεις με άλλους ομοϊδεάτες. Σαν να μπαίνουν σε ένα ωσεί μουσείο με έργα Μαγκρίτ και Τιέπολο και χαζεύουν με τις ώρες τους τοίχους και τα ταβάνια, αποτίοντας φόρο τιμής στη νωθρότητα και τη βραδύτητα.
Στους τίτλους των Simpsons κάθε επεισόδιο ξεκινάει με τα σύννεφα που συγκλίνουν πάνω από το Σπρίνγκφιλντ. Είναι άσπρα, κατσαρά, σχεδόν κακότεχνα και ανοιγοκλείνουν σαν θεατρική αυλαία. Στην Αθήνα σπάνια ο ουρανός έχει σύννεφα. Στο κινητό η πρόγνωση υπόσχεται νεφώσεις, αλλά στο τέλος πάντα κυριαρχεί ένας εκτυφλωτικός καταγάλανος ουρανός που με ξυπνάει από τον λήθαργο. Μάλλον ζω.
– ΞΕΝΙΑ ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ
Δημοσιεύτηκε στο Vogue.gr – Διαβάστε περισσότερα εδώ