Όσο αγαπάω τα σκυλιά, τόσο τρέμω τις αγέλες. Όταν κάνω τζόγκινγκ γύρω από τον τον Εθνικό Κήπο τα καλοκαιρινά βράδια, στο ύψος του Ζαππείου, είναι μια παλιοπαρέα, κάτι αλιτήριοι βρόμικοι που συχνάζουν εκεί, στα παγκάκια και πουλάνε τσαμπουκά ο ένας στον άλλον. Μόλις βαρεθούν, αρχίζουν να ασχολούνται με τους περαστικούς. Αν πηγαίνεις γρήγορα σε ακολουθούν κι αν τρέχεις, τρέχουν από πίσω σου και γαβγίζουν. Δεν ξέρω αν είναι επικίνδυνη συμμορία ή αν πρόκειται για κάποιο τελετουργικό με το οποίο επιβεβαιώνουν την ταυτότητα του είδους τους. Υποτίθεται πάντως ότι σκύλος που γαβγίζει, δεν δαγκώνει. Όσο και αν σκέφτομαι την παροιμία, δεν με καθησυχάζει. Κάνω την αδιάφορη, σταματάω να τρέχω και περπατάω αργά, ότι και καλά είμαι ψύχραιμη και ακούω μουσική στα αυτιά μου, στην πραγματικότητα όμως το μόνο που ακούω είναι το γάβγισμά τους.
Το ίδιο με πιάνει και με τις ανθρώπινες αγέλες. Με τρομάζει η αυτόματη συσπείρωση, αυτό που παθαίνουν συχνά κλειστές ομάδες, που ενώνονται κατά ενός (κατασκευασμένου συνήθως) κοινού εχθρού. Το ζω πολλές φορές στα ταξίδια, επαγγελματικά και μη.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ