GenX Mess: Το μικρο-διήγημα

51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ακουμπάς το κεφάλι στο παράθυρο του λεωφορείου και νιώθεις με κάθε κραδασμό την πόλη σου. Δεν χρειάζεται να κοιτάς έξω. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει τίποτα να δεις. Απ’ την άλλη πλευρά σέρνονται μόνο νεκροί. Λεωφόροι, πεζόδρομοι,, πάρκα, πλατείες, όλα ονοματεπώνυμα πεθαμένων, ξεχασμένων, μερικές φορές τονισμένα λάθος, φωτίζονται σαν φαντάσματα γύρω από τις πινακίδες. Σε όλη την διαδρομή, σε όλο το δίκτυο, όπου απλώνονται δρόμοι και τούνελ και σύρματα του τραμ, μόνο θάνατος και σαπίλα και σκόρπια δόντια σε μια χούφτα χώμα. Η Αθήνα δεν χωράει άλλους νεκρούς. Δεν υπάρχει ούτε παρτέρι διαθέσιμο ν’ αφιερωθεί σε άλλους καλλιτέχνες και πολεμιστές, ήρωες και θύματα, αγίους και αμαρτωλούς ονειροπόλους, επαναστάτες, Ικάρους που μπέρδεψαν τον ουρανό με την θάλασσα και βούτηξαν με αυτοπεποίθηση.

Η Αθήνα δεν έχει υπομονή για άλλους νεκρούς, δεν κάνει τον κόπο να τους θάψει, τους στέλνει πίσω στα χωριά τους να λιώσουν αμετακίνητοι κάτω από ρίζες βασιλικών. Κάποιους τους χώνει ασυνόδευτους στο τρένο για την Κομοτηνή, στα μνήματα που δεν κάνει σκιά κανένας σταυρός…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

– ΓΙΩΤΑ ΤΑΧΤΑΡΑ

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή