Τα θαλασσοπούλια διαθέτουν ορισμένα κοινά με τους ανθρώπους: τη θαλπωρή του σπιτιού τους και τη δυσανεξία στην καταστρατήγηση της ιδιωτικότητας. Και δεν σταματούν εκεί – είναι αφοσιωμένοι γονείς, ενώ ταυτόχρονα οι άνθρωποι θα μπορούσαν να διδαχτούν διάφορα περί πίστεως στα δεσμά του γάμου.
Κάθε χρόνο, τα ζευγαρωμένα θαλασσοπούλια επιστρέφουν ξεχωριστά από τα μακρινά νερά του Ατλαντικού, γίνονται και πάλι ένα και μεγαλώνουν τις επόμενες γενιές στην ακριβώς ίδια φωλιά που είχαν προτού αποδημήσουν.
Το νησί Bonaventure, στα ανοικτά του Κεμπέκ, που μελετήθηκε από επιστήμονες του Cégep de Rimouski του Καναδά, προσφέρει αξιοσημείωτες πληροφορίες για τα θαλασσοπούλια του Βορρά, καθώς είναι εύκολο να τα βρει κανείς σε μεγάλους αριθμούς, μοιάζουν να αγνοούν τους ανθρώπους και, σε αντίθεση με τα περισσότερα πτηνά της θάλασσας, μπορείς να τα παρατηρήσεις και να τους περάσεις ετικέτα.
Οι επιστήμονες παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς την προσπάθειά τους να ταΐσουν και να μεγαλώσουν τα μικρά τους σε θερμά κλίματα.
Ιδού ορισμένα μαθήματα που μας προσφέρουν οι αποικίες τους για τη ζωή τους.
Σύντροφοι ζωής
Τα θαλασσοπούλια του Βορρά τα πηγαίνουν καλύτερα με τη μονογαμία απ’ ό,τι οι άνθρωποι – παρότι ζουν μισό χρόνο χωριστά… ή εξαιτίας ίσως αυτού. Σύμφωνα με τους επιστήμονες που ασχολούνται με το είδος, το 69% παραμένει πιστό, το 22% χωρίζει, ενώ ένα 9% χηρεύει.
Ωστόσο, αυτό έχει να κάνει με την ασφάλεια της φωλιάς, όχι με τον έρωτα, λένε οι επιστήμονες, παρότι ουδείς γνωρίζει τι συμβαίνει στην… καρδιά τους.
«Τα θαλασσοπούλια πάνω απ’ όλα παραμένουν πιστά στην αποικία τους, κάτι που εξηγεί την πίστη τους στον σύντροφό τους» λένε οι ειδικοί, στοιχείο που επίσης καθιστά κατανοητή τη δυσανεξία τους σε «εισβολείς» ακόμα και από την ακριβώς διπλανή φωλιά. Όταν μάλιστα συμβαίνει αυτό, τα πράγματα… αγριεύουν: τσιμπούν, τσιρίζουν και ορισμένες φορές παλεύουν μέχρι τελικής πτώσεως.
Τα θαλασσοπούλια ως γονείς
Οι γονείς εναλλάξ οδεύουν προς τη θάλασσα για ψάρια που θα θρέψουν εαυτούς αλλά και τα νεότερα μέλη της οικογένειας. Τα ταΐζουν τόσο καλά, που οι νεοσσοί γίνονται πιο ευμεγέθεις από τους γονείς τους όταν έρθει η στιγμή να αποδημήσουν προς τον Νότο. Όλο τα «περιττά» κιλά τα χάνουν όσο μαθαίνουν με το πέρασμα του χρόνου να βουτούν στη θάλασσα και να πετούν όπως οι μεγάλοι.
Ωστόσο, ένας νεοσσός που πετά μακριά από τη φωλιά του βρίσκεται σε κίνδυνο όχι μόνο από τα μεγάλα θαλασσοπούλια που μπορεί να τους επιτεθούν ως παρείσακτους, αλλά και από τους ίδιους τους γονείς τους, οι οποίοι ενδέχεται να μην τους αναγνωρίσουν όταν επιστρέψουν.
«Όταν είναι ολίγων εβδομάδων, αν τους επιτεθούν μεγάλα θαλασσοπούλια, είναι μοιραίο γι’ αυτά – ανεξάρτητα από το αν τους επιτίθενται οι γονείς τους ή άλλοι. Μεγαλώνοντας, τα νεότερα θαλασσοπούλια αποκτούν δυνατότερο λαιμό που τους επιτρέπει να αντιστέκονται στις επιθέσεις» σημειώνουν οι ειδικοί.
Ο τρόπος ομιλίας τους
Μπορεί οι τσιρίδες τους να δημιουργούν τρομερό θόρυβο, ωστόσο η επικοινωνία τους είναι κυρίως σωματική. Ένα μοναχικό θαλασσοπούλι στη φωλιά του κουνάει πέρα-δώθε το κεφάλι του και μετά το κρύβει κάτω από τα φτερά του, λες και τσεκάρει τη μυρωδιά του σώματός του. Τι σημαίνει αυτό; Μην πλησιάζετε, αλλιώς…
Ένα πεινασμένο θαλασσοπούλι επικοινωνεί στον σύντροφό του ότι εγκαταλείπει τη φωλιά για να βρει τροφή στρέφοντας το ράμφος του προς τον ουρανό. Όταν επιστρέψει στη φωλιά, το ταίρι του τον καλωσορίζει με ραμφίσματα που ακούγονται σαν ξίφη σε ξιφομαχία.
Οι νεοσσοί, όταν ραμφίζουν το ράμφος του γονιού τους, σημαίνει ότι ζητούν τροφή, που τις περισσότερες φορές είναι η τροφή που ο γονιός έχει ήδη… χωνέψει.
Με πληροφορίες και φωτογραφίες από Associated Press
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr