Η γνωριμία με την οδό Αιθαλίδου έγινε αρχικά μέσα από μια φευγαλέα εικόνα ενός σιωπηλού σπιτιού. Εστεκε μόνο, με καρφωμένες σανίδες στην εξώπορτα, και είχε εκείνη τη βουβή αγωνία ενός παγιδευμένου ζώου. Την περιοχή δεν την ήξερα καλά.
Η Αιθαλίδου είναι ένας δρόμος με δύο τετράγωνα όλα και όλα κάτω από την Ηλιουπόλεως προς τη Βουλιαγμένης στο ύψος του Αη-Γιάννη. Είναι μια παλιά περιοχή στις νότιες παρυφές του Α΄ Νεκροταφείου που ώς το 1970 ήταν γεμάτη μικρά σπίτια, το πολύ διώροφα, κενά οικόπεδα και χαμόσπιτα και λίγες πολυκατοικίες. Ολα τα δρομάκια ήταν χωμάτινα, με κροκάλες και λακκούβες. Οπως ήταν πολλοί δρόμοι σε γειτονιές και συνοικίες ώς τα χρόνια του ’60. Ηθελα να δω από κοντά αυτό το μικρό σπίτι που στην πρόσοψη είχε δύο παράθυρα. Εστεκαν ως Ηρακλείς αριστερά και δεξιά της εξώθυρας με τα πέντε καρφωμένα σανίδια. Το κάρφωμά τους φαινόταν παλιό, όπως και κάθε τι σε αυτό το άλλοτε νοικοκυρόσπιτο, που έμοιαζε στέρεο όσο και ετοιμόρροπο, ευγενές όσο και τραχύ.
Το ξανακοίταξα. Υπολόγισα ότι θα χτίστηκε γύρω στο 1930, ίσως και ώς τα μέσα εκείνης της δεκαετίας, από κάποιον μάστορα που θα είχε χτίσει πολλά σπίτια με τον παλιό τρόπο. Εβλεπα τις απόπειρες ενός νέου αέρα, στο πλατύ γείσο της πόρτας με την πλαφονιέρα, στον γυμνό διάκοσμο, στον αριθμό «13» και στο κουδούνι. Αλλά παρά την προσπάθεια ήταν φανερός ο «παλιός τρόπος». Ο μάστορας θα έχτιζε πολλά χρόνια πριν από το 1920 και θα είχε παραγιούς. Ισως δική του ιδέα, αυθαίρετη ή σε συμφωνία με τον ιδιοκτήτη, να ήταν το φαρδύ στηθαίο στη στέψη του σπιτιού που αν είχε χτιστεί δέκα χρόνια πριν ίσως να είχε πήλινα κολονάκια, αυτό που έλεγαν μπαλούστρο. Εδώ, έβλεπα ένα σπίτι μιας συνοικίας λαϊκής, με έναν αέρα προπολεμικά μοντέρνο, στα σεμνά μέτρα ενός σπιτιού για μια οικογένεια. Ηταν ένα εύρημα.
Λίγα σπίτια σώζονται σε αυτήν την περιοχή. Αν τύχει και περάσετε, δείτε, σε πολύ κοντινή απόσταση, το όμορφο, γωνιακό ισόγειο σπίτι στην οδό Πασίωνος 43 με μια ρουστίκ αρ ντεκό εξώθυρα που θυμίζει εκείνη την ξεχασμένη χάρη της συνοικίας. Αλλά και λίγο πιο κάτω, στην Πασίωνος 39, υπάρχει ένα ψηλό μεσοπολεμικό σπίτι, μοντέρνο, κυβιστικό, με εκείνη την πατίνα της σκουριάς που σχηματίζει χάρτες από ροδακινί λίμνες στον παλιό τοίχο. Αλλά σε αυτό το σπίτι της Πασίωνος 39 στάθηκα μπροστά στην πράσινη εξώθυρα. Εχει μια φρίζα από μαιάνδρους, έναν μικρό φεγγίτη, πλαγιαστή χειρολαβή και σχέδιο απότοκο του ρεύματος της Arts and Crafts. Εχει πλούτο η Αθήνα…
Ξαναγυρίζοντας στην αφετηρία της οδού Αιθαλίδου, πληροφορήθηκα από έναν ευγενή γείτονα, ότι ήταν τρία στη σειρά τα σπίτια που χτίστηκαν τότε. Το ένα γκρεμίστηκε. Το άλλο, μάλλον απέκτησε μεταπολεμικά όροφο. Το μεσαίο ήταν το αντικείμενο της προσοχής μου. Μου άρεσε που είχε αυτό το καστανό χρώμα και στην αριστερή του άκρη είδα με έκπληξη πως η πράσινη υγρασία έδινε σχήματα αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Στην άλλη πλευρά, μια τόσο δα στενή αυλόπορτα επέτρεπε λαθραίες ματιές στη γυμνή αυλή. Από τον σκασμένο σοβά είδα όμως ότι το σπίτι ήταν λιθόκτιστο.
Η εξώθυρα, με σχέδια μιας γεωμετρικής αρ ντεκό, με έξι επάλληλα μοτίβα, αριστερά και δεξιά, πρόσφερε και αυτή άνετη θέα στο εσωτερικό. Καταλάβαινες αμέσως πώς ήταν η ζωή σε αυτό το σπίτι. Αριστερά και δεξιά του χολ οι κύριοι χώροι, στο βάθος δεύτερο χολ με τα υπνοδωμάτια. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι σε χρώμα βεραμάν αλλά τα ταβάνια και τα πιο ψηλά μέρη ήταν λευκά. Υπήρχε ανάταση. Αριστερά, σε ένα στενό τοίχο έστεκε ακόμη ένας καθρέφτης…