Πριν από 60 χρόνια, γωνία Πανεπιστημίου και Κριεζώτου, τα εγκαίνια του νέου ξενοδοχείου προκαλούσαν αδημονία. Κάτι νέο ερχόταν στην Αθήνα, σαν κύμα που έφερνε τον αέρα μιας νέας εποχής. Απέναντι, είχε ήδη παραδοθεί η νέα «Μεγάλη Βρεταννία», πιο κάτω, Σταδίου και Κολοκοτρώνη, είχε ανοίξει από το 1953, το Athénée Palace, το «Αθήναιον Μέλαθρον», σε ρυθμό κλασικίζοντος μοντερνισμού και σχέδια Εμμανουήλ Βουρέκα. Αλλά στη γωνία Πανεπιστημίου και Κριεζώτου, το νέο ξενοδοχείο με την επωνυμία Kings’ Palace (Βασιλέων Μέλαθρον) ήταν η υπόσχεση μιας κοσμοπολίτικης Αθήνας.
Το «νέον πολυτελές ξενοδοχείον», όπως έγραφε η «Καθημερινή» στις 29 Οκτωβρίου 1959, δεν ήταν μόνο ένα νέο κτίριο «προς επίλυσιν του ξενοδοχειακού προβλήματος» αλλά και σημαντικό βήμα για την «εκπολιτιστικήν πρόοδον». Αλήθεια, σκεφτόμουν, καθώς περνούσα έξω από το νέο γιαπί στο ίδιο σημείο, εκεί όπου θα ανοίξει και πάλι πολυτελές ξενοδοχείο, μπορεί κανείς να ανακαλέσει το πνεύμα προόδου εκείνης της εποχής, εκεί γύρω στο 1960, λίγο πριν και λίγο μετά, όταν υπήρχαν τόσοι Ελληνες που εργάζονταν υπέρ της χώρας;
Το «Βασιλέων Μέλαθρον» αν και έγραψε ιστορία, μοιάζει, σήμερα, θαμμένο στη στάχτη της λήθης. Χτίστηκε και αυτό, όπως τόσα άλλα, στη θέση, διώροφης νεοκλασικής οικίας, και έγινε ένα ψηλό κτίριο δέκα ορόφων, που σχεδιάστηκε από τον εκλεκτό αρχιτέκτονα Κώστα Κιτσίκη (1893-1969) με συνεργάτη τον αρχιτέκτονα Κ. Δήμου.
Ανήκε, δε, στο Ταμείο Συντάξεως και Προνοίας Προσωπικού Αγροτικής Τραπέζης της Ελλάδος και κατασκευάστηκε από την «Ανώνυμο Εταιρεία Τουριστικών Ξενοδοχείων» με διευθύνοντα σύμβουλο τον Τ. Π. Καραδόντη. Ηταν μια τεράστια επένδυση. Οι παλαιότεροι Αθηναίοι θυμούνται την πολυτέλεια των εσωτερικών, το κλιμακοστάσιο, το ρουφ γκάρντεν, το χορευτικό κέντρο Coronet (με τους κυλινδρικούς πεσσούς), που εγκαινιάστηκε τα Χριστούγεννα του 1959, την «αίθουσα τεΐου», και φυσικά την υπέροχη κεντρική αίθουσα του ξενοδοχείου με το βιτρό και το αίθριο. Αλλά όλα αυτά θα ήταν τεύχη ιστορίας, αν δεν έλεγαν τόσα πολλά για την αστική ιστορία της πρόσφατης Αθήνας, που ξεθεμελιώθηκε, λίγο λίγο, αλλά συστηματικά, ώστε να μείνει ένας αχός και μόνο, ένα ξερός κρότος και ένα τεράστιο κενό.
Την εποχή που το King’s Palace διεκδικούσε μερίδιο, και μάλιστα, ισχυρό στην κοσμική ζωή των Αθηναίων, η Αθήνα άλλαζε άρδην. Η παλαιά φρουρά των παρατηρητών κάθε αλλαγής, όπως ο Δημήτρης Σκουζές ή ο Κωνσταντίνος Τρίπος, γεννημένοι και οι δύο τον 19ο αιώνα, ανήκαν στους Αθηναίους που έβλεπαν τη νεότητά τους να σαρώνεται. Επρεπε να περάσουν και άλλες γενιές, ώστε να δούμε την αστική αναγέννηση του 1955-1967, παρά τις αβλεψίες και τις κατεδαφίσεις ιστορικών κτιρίων, κάτω από άλλο φως μέσα από τη σήραγγα της αθηναϊκής διαδρομής.
Το Kings’ Palace, με τα 240 δωμάτιά του, ανήκει στην ιστορία της Αθήνας αλλά και στην ιστορία του ελληνικού τουρισμού, όπως τόσα ξενοδοχεία της πρωτεύουσας από την εποχή του Γεωργίου Α΄ και μετά. Πρόθεση ήταν «η καλαισθησία να αμιλλάται την πρακτικότητα» αλλά αυτό που κυρίως επέτυχε ήταν να γίνει ένας δημοφιλής προορισμός για τους Αθηναίους αστούς. Η κοσμογονία που συνέβαινε στην Αθήνα εκείνα τα χρόνια συμβάδιζε με τη συμπαθή εικόνα της Ελλάδος διεθνώς. Ηταν γλυκιά χώρα η Ελλάδα το 1960, και κάθε χρόνο έρχονταν από μακριά όλο και περισσότεροι τουρίστες να δουν αυτήν την αυθεντική γωνιά που κάθε χρόνο προόδευε. Αυτή ήταν η ατμόσφαιρα της εποχής…
Σήμερα, νέα ξενοδοχεία χτίζονται και πάλι στην Αθήνα. Πανεπιστημίου και Κριεζώτου, η ιστορία συνεχίζεται…