Με την απόσταση του χρόνου, τώρα που το Μουσείο Ακροπόλεως είναι πλήρως συνυφασμένο με τη λειτουργία της πόλης, η ξεχασμένη πλέον ιστορία με τη διατήρηση ή μη της μεσοπολεμικής πολυκατοικίας Κουρεμένου έρχεται κάτι να μας πει. Το κτίριο, επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου 17, που άρχισε να xτίζεται το 1933, κοσμεί το εξώφυλλο της έκδοσης της Ακαδημίας Αθηνών «Βασίλειος Κουρεμένος, αρχιτέκτων» (που παρουσιάζεται στις 16/4), και ήδη η ανάδειξή του ως συμβολικής ναυαρχίδας του πολύπλευρου έργου αυτού του τόσο σημαντικού αρχιτέκτονα έχει από μόνη της αξία.
Η Ελένη Φεσσά – Εμμανουήλ, που υπογράφει αυτήν την εκτενή μονογραφία, έχει προσφέρει τα μέγιστα στη μελέτη της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής και έχει την ικανότητα να προβαίνει σε συγκριτικές αντιπαραθέσεις με τα τεκταινόμενα στη διεθνή σκηνή. Ο Βασίλειος Κουρεμένος είναι χωρίς αμφιβολία ένας δημιουργός διεθνούς διαμετρήματος και, αν στις προηγούμενες δεκαετίες ήταν «φυσικό» να γκρεμίζονται κτίρια ονομαστών αρχιτεκτόνων, αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει όταν έχει διανυθεί μεγάλη διαδρομή αστικής εμπειρίας.
Αυτό που μοιάζει ενδιαφέρον είναι ότι η διαμάχη για τη διατήρηση ή καταστροφή αυτού του κτιρίου, στο πλάι της κεντρικής εισόδου του νέου, τότε, μουσείου, είχε λάβει, σύμφωνα με τα ΜΜΕ της εποχής, τα χαρακτηριστικά αντιπαράθεσης ανάμεσα σε νεωτεριστές/πραγματιστές και σε νοσταλγούς/παραδοσιακούς. Η εξέλιξη των πραγμάτων έδειξε ότι το δίλημμα στερείτο βάσεως και ότι η προσέγγιση απαιτούσε περισσότερο επεξεργασμένο βλέμμα. Το Μουσείο Ακροπόλεως λειτουργεί θαυμάσια με αυτόν τον εξαίρετο γείτονα, διά χειρός Κουρεμένου. Οσοι από τους επισκέπτες έχουν κάποια παιδεία θα εκτιμούν αυτό το κομψοτέχνημα, δείγμα πολιτισμού της αστικής Ελλάδας.