Χωρίς πυξίδα από την Αντιοχείας ώς την Ιεροσολύμων

Χωρίς πυξίδα από την Αντιοχείας ώς την Ιεροσολύμων

2' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Υπάρχουν φορές που απλώς θέλεις να χαθείς στους πίσω δρόμους της πόλης. O Κάρολος Ντίκενς έπαιρνε τους δρόμους του Λονδίνου, άλλοτε βάσει σχεδίου και άλλοτε, τις πιο πολλές φορές, χωρίς σκοπό. Εφτανε σε μακρινές συνοικίες, και έμπαινε ακόμη και στα σπίτια των απόκληρων. Τον φέρνω συχνά στον νου όπως και τις περιηγήσεις του που θαυμαστά έχουν μεταφερθεί στα ελληνικά από την Κατερίνα Σχινά σε ένα πολύτιμο βιβλιαράκι («Νυχτερινοί Περίπατοι», εκδ. Παπαδόπουλος, 2017).

Είναι μία Βίβλος τσέπης για κάθε περιπατητή που αρέσκεται στην ανωνυμία της σκονισμένης πόλης. Δεν θεωρώ αφανή πόλη την Αθήνα κάτω από την Αριστοτέλους προς τη Φυλής, αλλά εκείνα τα βλέμματα τα φωτεινά και μυστηριώδη στα σκαλοπάτια μισοσκότεινων σπιτιών τα κρατώ ως ενθυμήματα. Περισσότερο το γέλιο ενός πατέρα με το μικρό κοριτσάκι του, ίσως από το Αφγανιστάν, σε ένα σκοτεινό ημιυπόγειο εκεί γύρω.

Με τραβούσε αυτό το ημίφως της πόλης. Κατέβαινα την Πιπίνου, αυτόν τον δρόμο με τη τόσο βαθιά αθηναϊκή συνήχηση, και έστριψα δεξιά στην Αριστοτέλους. Ακολουθήστε με. Μια ωραία διαδρομή σε μια Αθήνα εκτός τουριστικών οδηγών. Την Αριστοτέλους τη θεωρώ επιβλητική μέσα σε αυτή την γκριζαρισμένη πάχνη της, ιδίως αν είναι προχωρημένο απόγευμα, με τις σκιές να μαζεύουν, όπως ήταν την ώρα που τριγυρνούσα εκεί. Από την Αριστοτέλους, στρίβω στη μικρή οδό Ιου και αριστερά, το βλέμμα γαντζώνεται στο αδιέξοδο της οδού Πανά. Στο βάθος πίσω από τις συκιές η θερμή ώχρα αθηναϊκού σπιτιού. Στην Ιου πίσω και από εκεί στην Αντιοχείας. Η Αντιοχείας είναι «μια πρωτεύουσα» από μόνη της. Τι δρόμος είναι αυτός γεμάτος βουβές ιστορίες… Αν πάτε αριστερά, στο κενό οικόπεδο θα εμφανιστεί το ρόδινο χρώμα μιας κατεδαφισμένης κρεβατοκάμαρας (που φέρνει στον νου τις παρειές ερωτοχτυπημένης κοπέλας) και δίπλα μια ερειπωμένη αρ ντεκό πόρτα με θαλασσί μοτίβα. Ενας πένθιμος αέρας βαραίνει αλλά περιέργως δίνει φτερά. Με κατεύθυνση πλέον προς την Ιθάκης, η Αντιοχείας σε σταματάει σε κάθε βήμα.

Θα άρεσε άραγε στον Ντίκενς να είμαστε συνοδοιπόροι σε αυτή την Αθήνα του 2019; Περπατώ μόνος με τους αγγέλους της πόλης. Στην Αντιοχείας 12, το μονώροφο σπίτι, με τις δύο εξώθυρες, τη μία σταυρωμένη, την ώχρα του λερή, τα ακροκέραμα σπασμένα. Σκέφτομαι το εσωτερικό μετά τον πρόσφατο σεισμό… μια κανάτα στην άκρη ενός τραπεζιού…

Αυτές οι νεκρές φύσεις, αθέατες, σαν την αττική σχολή του ολλανδικού χρυσού αιώνα, καπνισμένες στον χρόνο, θεριεύουν στη φαντασία. Μετά την Ιθάκης, στην Αντιοχείας 27, το βουβό σπίτι, με γύψινο στεφάνι με «δάκρυ», περνάει σαν ψευδαίσθηση, ώς τη διασταύρωση με την Κεφαλληνίας. Εκεί, στο ισόγειο, κλειστό, σπίτι, η εξώθυρα επί της Αντιοχείας 37 είναι ένα μέτρο για την ακμή της συνοικίας. Προχωράω…

Η Αντιοχείας φτάνει ώς την Αγίου Μελετίου, φορτωμένη με όλα τα νάματα της αθηναϊκής ζωής της, και με μια μικρή παρέκκλιση, συνεχίζει ως οδός Σταυροπούλου. Ενας μικρός δρόμος, στην πρώτη γωνία αριστερά, η οδός Κορυδαλλέως, θα σας δείξει ένα ωραίο ισόγειο σπίτι στον αριθμό 10. Η πόρτα είναι κεντροευρωπαϊκή, με επιρροή Jugendstil. Στη Σταυροπούλου, τα ρομαντικά διώροφα στο 15 και 17, θυμίζουν το ύφος της Μιχαήλ Βόδα. Θα προχωρήσω ώς τη Θήρας για να δω πάλι τον νεογοτθικό πύργο, στο 54, πίσω από πυκνές φυλλωσιές, να περιμένει στωικά. Δίπλα του η καστανόχρωμη πολυκατοικία του Μεσοπολέμου και από εκεί, στροφή για την Ιεροσολύμων. Θα περπατήσω ώς την Αριστοτέλους και πέρα και θα κρατήσω ως μενταγιόν μνήμης στο σπίτι στην Ιεροσολύμων 4, βουτηγμένο σε βάμμα ροδακινόνερου και με πόρτα σμιλεμένη και μανταλωμένη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή