Σύμφωνοι, ένας απολογισμός μιας επιτυχημένης τριετίας, συμπυκνωμένος σε ένα δελτίο Τύπου, δεν υποχρεούται να συμπεριλάβει κάτι πέραν των σχετικών τεκμηρίων. Ειδικά αν τα τελευταία είναι για να τρίβεις τα μάτια σου: το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, τρία χρόνια μετά την παράδοσή του στο Δημόσιο, είδε την επισκεψιμότητά του να φτάνει τα 6,3 εκατομμύρια επισκέπτες το 2019, έναντι 5,3 εκατομμυρίων το 2018 και 3,1 εκατομμυρίων το 2017. Τα νούμερα γίνονται εντυπωσιακότερα, με δεδομένο ότι προτού το Κέντρο Πολιτισμού δοθεί στο Δημόσιο, το σχετικό επιχειρησιακό σχέδιο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος προέβλεπε ότι οι επισκέψεις στους χώρους του θα άγγιζαν τις 700.000 ετησίως.
Πρόκειται για το δεκαπλάσιο σχεδόν του αρχικού στόχου. Ενα επίτευγμα που, σύμφωνα με τα ευρήματα των ερευνών κοινού και επισκεπτών που εκπονήθηκαν, δεν οφείλεται μόνο στη γοητεία της αρχιτεκτονικής του Ρέντσο Πιάνο ή σε κάποιο συρμό της εποχής, αλλά «στη στέρεη σχέση που οικοδομήθηκε με το κοινό, στην αναγνώριση και στην εκτίμηση με την οποία το κοινό περιβάλλει το ΚΠΙΣΝ και τη λειτουργία του». Ποσοστά όπως το 99% των επισκεπτών που εκφράζει θετική γνώμη για όλα αυτά, νούμερα όπως ο αριθμός συμμετεχόντων σε πολύμορφες εκδηλώσεις οι οποίοι από 258.973 το 2017, άγγιξαν τις 963.000 το 2019, δεν σηκώνουν συζήτηση. Μέχρι και αρκετές αργίες, μια μερίδα του κόσμου, στο ΚΠΙΣΝ τις πέρασε. Κι ενώ για το 2018 προβλεπόταν έλλειμμα 330.000 ευρώ στα ταμεία του, τελικά επιτεύχθηκε πλεόνασμα 3,1 εκατομμυρίων ευρώ.
Κι όμως, σαν κάτι παραπάνω να συμβαίνει εδώ. Κάτι που ένας ειδικός επί των ποιοτικών αναλύσεων μπορεί να χαρακτήριζε άπιαστο, φευγαλέο. Οχι ότι δεν υπάρχουν και περιπτώσεις που, όταν ευημερούν οι αριθμοί, ευημερούν και οι άνθρωποι. Oμως το γιατί ευημερούν και με ποιο ακριβώς τρόπο, δεν είναι απλώς ψυχαναλυτικές απορίες. Αυτό που έλειπε από το κοινό και τους επισκέπτες του ΚΠΙΣΝ, αυτό που πλέον προσδοκούν, είναι ερωτήματα που αν γινόταν να απαντηθούν, ίσως να φώτιζαν όχι μόνο τις επιδόσεις ενός ιδρύματος πολιτισμού, αλλά και τις ανάγκες, τα όνειρα και τις επιθυμίες μιας μεγάλης συντροφιάς, μιας διαρκώς μεταβαλλόμενης πόλης, μιας μικρής χώρας.