Περπατούσα στην οδό Σκούφου, κάτω από το Σύνταγμα. Στον αριθμό 16, στη συμβολή της με τη Ναυάρχου Νικοδήμου, βρίσκεται ένα διώροφο νεοκλασικό. Καμιά φορά, αν δεν βιάζομαι, το παρατηρώ. Είναι ταλαιπωρημένο, αλλά τόσο όμορφο, που πραγματικά απορώ. Γιατί να έχει αφεθεί σε αυτή την κατάσταση σε ένα σημείο του κέντρου όπου όλοι «σκοτώνονται» για να ανοίξουν νέα ξενοδοχεία; Δίνω μόνος μου τις (πιθανές) απαντήσεις: πολυϊδιοκτησία, ιδιοκτησία κάποιου ιδρύματος, κακή στατική κατάσταση που καθιστά ασύμφορη την επισκευή του, όλα αυτά μαζί.
Πριν από λίγες ημέρες, περνώντας από εκεί, πρόσεξα ένα παράξενο σχήμα επάνω στη σφραγισμένη πόρτα του. Πλησίασα και το παρατήρησα. Κάποιος είχε «κολλήσει» στην πόρτα μια ξύλινη σύνθεση. Πολλά λεπτά κομμάτια ξύλου τοποθετημένα σε επάλληλες στρώσεις, σαν αρχιτεκτονική σύνθεση. Τρία από τα κομμάτια, χρωματισμένα μαύρα και κόκκινα (ή τουλάχιστον έτσι έδειχναν στο κίτρινο χρώμα που δίνουν οι λάμπες του δρόμου), θύμιζαν αφρικανικές ασπίδες. Το φωτογράφισα και συνέχισα στον δρόμο μου. Σήμερα βρέθηκα για μια δουλειά κάτω από την πλατεία Βικτωρίας, στην οδό Αριστοτέλους.
Μαζί μου ένας φίλος δικηγόρος, στον οποίο η περιοχή είναι οικεία λόγω του Υποθηκοφυλακείου Αθηνών. «Εχει κάτι διαμαντάκια εδώ… Κοίτα αυτό το κτίριο, δεν είναι υπέροχο;» μου είπε δείχνοντας ένα σφραγισμένο νεοκλασικό στο απέναντι πεζοδρόμιο. Και εκεί με περίμενε η έκπληξη: μια δεύτερη γραμμική σύνθεση, σαν εκείνη της οδού Σκούφου. Την πλησίασα, τη χάζεψα για λίγο.
Τα λευκά και τιρκουάζ ξυλαράκια της έμοιαζαν σαν να τα είχε πάρει κάποιος από ξυλουργείο, σαν αυτά που βρίσκεις κάτω από τους πάγκους, μέσα σε λόφους από πριονίδι. Τότε πρόσεξα ότι υπήρχε μια υπογραφή: CLS. Ανέτρεξα στη φωτογραφία που είχα τραβήξει στη Σκούφου για να ανακαλύψω ότι η ίδια υπογραφή υπήρχε και εκεί. Πρόκειται, λοιπόν, για κάποιον καλλιτέχνη που επιλέγει τις πόρτες εγκαταλελειμμένων νεοκλασικών και κολλάει εκεί αυτές τις χαρακτηριστικές ξύλινες γραμμικές συνθέσεις. Αραγε να υπάρχουν κι άλλα;
Ωραία ιδέα, πάντως. Το πλαίσιο από τις πόρτες του κτιρίου γίνεται η κορνίζα του, η ίδια η πόρτα ο καμβάς του. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω την καλλιτεχνική αξία των συνθέσεων, νιώθω όμως ότι κάποιος «μου έκλεισε το μάτι». Μια εφήμερη τέχνη –μπορεί να μην υπάρχει σε μια εβδομάδα– που έρχεται να ανανεώσει τη συμβιωτική σχέση μας με το παλιό, το μόνιμο, που τελικά είναι και αυτό δυνητικά υπό αίρεση.