Υπάρχει αυτή η αίσθηση, η μονάκριβη, ξεχωριστή για κάθε περιπατητή, που τον κατακλύζει όταν συναντά αυτό που τον αιφνιδιάζει. Συμβαίνει ιδίως σε εκείνους που ξεκινούν την περιπλάνηση, αν όχι με τη βεβαιότητα, πάντως με την ελπίδα ότι οι κόποι τους θα ανταμειφθούν με ένα καλό εύρημα και ότι τα βήματά τους θα τους οδηγήσουν σε εκείνο το μικρό δρομάκι με τις βουβές ιστορίες.
Κατέβαινα από το Θησείο προς τα Ανω Πετράλωνα και είχα την αίσθηση ότι πατούσα στο γλυπτικό ανάγλυφο μιας αρχέγονης Αθήνας, εκεί, στις πίσω πλαγιές των αρχαίων λόφων, που κατρακυλούν με τα βραχώδη απομεινάρια τους μέσα στα σπίτια και στους δρόμους. Σε αυτές τις κατηφοριές και ανηφοριές της Αθήνας, εκεί, σε αυτά τα αρχαία ίχνη, νιώθει κανείς τον αέρα να εισβάλει στο μυαλό του και να γεμίζει η σκέψη του με εκείνο το απροσδιόριστο αλλά οικείο ως βίωμα αθηναϊκό απόσταγμα αιώνων. Χαμένος στις σκέψεις αλλά με το βλέμμα ενεργό, κατέβαινα την ωραία οδό Ακάμαντος, εκεί, στα όρια Θησείου και Ανω Πετραλώνων. Κάτι με καλούσε να πάω πιο κάτω, να περάσω δηλαδή τη διαχωριστική γραμμή της οδού Δημοφώντος και να εισέλθω στην ενδοχώρα των Πετραλώνων, εκεί όπου ανάμεσα στις πολλές πολυκατοικίες επιζούν σιωπηλοί κόσμοι, ταριχευμένοι σε παλιές μονοκατοικίες.
Είναι μια γαλήνια προέκταση της Ακάμαντος, που ξεκινάει από ψηλά στους λόφους για να φωλιάσει χαμηλά μέσα στις σωματικές κοιλότητες και τις πτυχώσεις των Πετραλώνων. Εκεί, σε αυτή την απόληξη, σε αυτό το κομμάτι του δρόμου με την τόσο ήρεμη ατμόσφαιρα, στάθηκα προστατευμένος σαν να ήμουν στον πυθμένα μιας λίμνης, με τη μεμβράνη μιας απόκοσμης απορίας για αυτόν τον μικρόκοσμο που αντίκριζα. Σε εκείνο το σημείο, η Ακάμαντος τα έχει όλα, και πολυκατοικίες και σπίτια, σπίτια λογιών λογιών, πράγμα που ξαφνιάζει, καθώς ο δρόμος είναι στα τελειώματά του. Ομορφα παλιά σπίτια της Αθήνας είναι εκεί στη σειρά και μου άρεσε που είδα και ένα σωστά αναστηλωμένο, στον αριθμό 58. Θα ήταν από τα πιο παλιά της περιοχής, χτισμένο ίσως και πριν από το 1870, με τα γερμανικά παντζούρια και τα σιδερένια φουρούσια του.
Αλλά ήταν απέναντι ακριβώς που η θέα ενός άλλου σπιτιού με ξάφνιασε. Αυτό δεν ήταν συντηρημένο, ήταν μάλλον έρημο και σιωπηλό, και ακουμπούσε σε ένα μονώροφο νεοκλασικό σπιτάκι, βαμμένο γκρίζο αργυρό, με απλές, δωρικές παραστάδες, σαν τραβηγμένες στον σοβά, και μια σειρά ακροκέραμα στη στέψη. Ηταν μια εικόνα αθηναϊκής συμβίωσης, από εκείνες τις βαθιά χωνεμένες στην κολυμβήθρα μιας κοινής μνήμης, ακαθόριστης, κυκλωτικής, σε δίνες και πίδακες. Ηταν εκεί, σε έναν κόμπο αθηναϊκής ιστορίας, που είδα το σπίτι στον αριθμό 61.
Είναι ένα σπίτι τόσο παλιό όσο και η μνήμη του δρόμου, διώροφο και κεραμοσκεπές, με χαγιάτι και ξυλοδεσιές, με τάβλες χωρίς γρίλιες για παντζούρια και με εκείνον τον φουσκωμένο σοβά στην επιδερμίδα του που μαρτυρεί πολλούς κύκλους γενεών. Το κοιτούσα σιωπηλός, όπως σιωπηλό ήταν και εκείνο, και ήμασταν εκεί, στην οδό Ακάμαντος, σε μια στιγμή φαινομενικής γαλήνης, αλλά με τη μεταξύ μας θερμοκρασία να ανεβαίνει, όπως ανάμεσα σε δύο ζώα που απρόσμενα διασταυρώνονται και μένουν ακίνητα με τις κόρες διεσταλμένες.
Ηταν ένα σπίτι που μου έφερνε μυρωδιές από λαϊκά παραμύθια και από συνταγές που ξεχάστηκαν. Μου έφερνε εικόνες από άλλα σπίτια, ξεχασμένα από τα οθωμανικά χρόνια, στο Ηράκλειο, στα Τρίκαλα και στη Βέροια. Ηρθε στον νου εκείνο το εγχάρακτο «1849» σε ένα σπίτι στην Ξάνθη, που παραδόξως ήρθε και δέθηκε με το θέαμα που είχα μπροστά μου στην οδό Ακάμαντος, στα Ανω Πετράλωνα. Ηταν μια στιγμή έκλαμψης.