Σε ένα συρτάρι βρέθηκε αυτός ο μικρός φάκελος σημαδεμένος με το έτος 1936. Μήνας, Μάιος. Να ήταν Πρωτομαγιά; Σταλμένος, χρόνια πίσω, σαν μια προσφορά φυλαχτών, αυτές οι τέσσερις φωτογραφίες είναι σαν μενταγιόν, σαν εκείνα τα μετάλλια προτομών που στόλιζαν θριγκούς σπιτιών ή πορσελάνες σε εταζέρες συλλεκτών… Περασμένες ζωές, αλλά η νιότη ξεχειλίζει από αυτές τις φωτογραφίες εκείνης της συντροφιάς, καμιά δεκαριά νέες γυναίκες και νέοι άντρες, που χαίρονται μια μέρα έξω στη φύση κοντά στην Αθήνα.
Με μελάνι μάς δίνονται οι πληροφορίες στην πίσω όψη. Οι τρεις από τις τέσσερις φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στον Κοκκιναρά και η άλλη, η τέταρτη, στη Χελιδονού, όπου το ιστορικό παρεκκλήσι γιορτάζει την άνοιξη, στη γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής. Μέσα στα πεύκα και στη φυσική χλόη της Αττικής, τα μέλη της χαρούμενης συντροφιάς είναι από 25 έως 35 ετών, γεννημένοι όλοι από το 1900 έως το 1910, ντυμένοι με κλασικό μεσοαστικό ύφος, με σπορ ντύσιμο, γιλέκα και σηκωμένα μανίκια οι άντρες, με φαρδείς γιακάδες στα μονοκόμματα φορέματα οι γυναίκες ή με στενές φούστες ώς τη μέση της γάμπας και πουκάμισο μεσάτο.
Φαίνονται να απολαμβάνουν κάθε στιγμή, σε όλα τα στιγμιότυπα που κάποιος από την παρέα τράβηξε με μια μηχανή.
Το φιλμ εκτυπώθηκε στο φωτογραφείο Διρμίκη, στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου 32, ένα όνομα όχι τυχαίο για τη φωτογραφική ιστορία της Αθήνας του Μεσοπολέμου, και προφανώς τα διάφορα αντίτυπα μοιράστηκαν ανάμεσα στους φίλους της παρέας που περίμεναν με ανυπομονησία. Είναι φωτογραφίες σε μικρό μέγεθος, με οδοντωτό περίγραμμα, η πιο μικρή είναι 6,5 x 4,5 εκατοστά κι όμως, οι εκφράσεις, οι φωτοσκιάσεις, η γεωμετρία των σωμάτων, η έξαψη της άνοιξης, οι πτυχώσεις των φορεμάτων είναι όλα ευδιάκριτα. Ενας πίνακας στην εξοχή. Τα χαμόγελα αναπαύονται στη χάρτινη εκτύπωσή τους στο χέρι μου…
Συγκράτησαν μια στιγμή από εκείνη την άνοιξη του 1936, στις παρυφές της Αθήνας, και την κράτησαν σε μια διαρκή επανάληψη, σαν ένα φιλμ που προβάλλεται ξανά και ξανά χωρίς ήχο, αλλά μόνο με το γουργούρισμα μιας μηχανής προβολής και τη σκόνη στη δέσμη του φωτός. Οι άντρες και οι γυναίκες της Αθήνας, που ένα πρωί πριν από 84 χρόνια ξεκίνησαν για μια εκδρομή στον Κοκκιναρά… Η εξόρμηση θα είχε διαδρομή με λεωφορείο και πολλή πεζοπορία, ίσως και κάποιο ταβερνάκι εκεί κοντά, και θα είχε και φλερτ και ανέκδοτα, και πηγαδάκια και υποσχέσεις για συγκεντρώσεις στα μικρά σαλονάκια στο σπίτι στα Πατήσια, στο Παγκράτι ή στο Κουκάκι. Θα είχε δανεικά για μέχρι την επόμενη φορά και ρομαντικές σκέψεις, στιχάκια και υποσχέσεις αιώνιας φιλίας σε λευκώματα με φωτογραφίες του Κάρι Γκραντ και της Κάκιας Μένδρη. Η ζωή θα φαινόταν ατελείωτη, ο θάνατος θα ήταν για τους άλλους. Θα έκαναν παιδιά, ένα ή δύο ή κάποιοι και τρία, δύο από την παρέα ήταν ήδη παντρεμένοι, ένας ορκισμένος εργένης, ο άλλος αιώνιος φοιτητής και ισόβιος ποιητής, η πιο επιμελής αλλά και η πιο νόστιμη είχε πρόσφατα διοριστεί σε γυμνάσιο.
Ηταν μια παρέα Αθηναίων, τα γέλια τους αντιλαλούσε το βουνό, τα μυστικά τους τα κράτησε το πευκοδάσος. Η Αθήνα λαμπύριζε στη σκέψη τους όταν άρχισε να πέφτει η σκιά του απογεύματος και η αναπάντεχη ψύχρα της εξοχής τούς θύμισε την ώρα της επιστροφής. Θα ξανάρθουμε, είπαν. Είχαν περάσει τόσο ωραία. Περίμεναν όλοι τις φωτογραφίες. Ενας ανέλαβε να περάσει να τις πάρει από το φωτογραφείο: 3ης Σεπτεμβρίου 32. Το δίχως άλλο μέχρι την άλλη Κυριακή, είπαν και συμφώνησαν ότι αυτή η εκδρομή θα τους μείνει αξέχαστη.