Πατησίων και Κύπρου, το σπίτι μέσα στα πεύκα

Πατησίων και Κύπρου, το σπίτι μέσα στα πεύκα

2' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σε μια χαραμάδα του χρόνου, μέσα από μια θυρίδα του νου, ζωντανεύει και πάλι το παλιό σπίτι. Είναι σαν ένας μεγάλος κύβος με κεραμιδένια στέγη, και μοιάζει από μακριά σαν τα σπίτια που ζωγραφίζουν τα παιδιά. Γύρω γύρω έχει χώρο ελεύθερο και πυκνά, σγουρά πεύκα, με γέρικους κορμούς, μερικοί λοξοί και αναμαλλιασμένοι, γεμάτοι με φωλιές πουλιών που την ώρα του σούρουπου μαυρίζουν τον ουρανό της οδού Πατησίων. Αυτό το σπίτι, αν ζούσε θα ήταν πολύ γέρικο, πόσο να ήταν, συχνά αναρωτιέμαι… Μπορεί σήμερα να ήταν 120 ή και 130 χρόνων, και πέθανε μια μέρα του 1972, δηλαδή όχι πολύ μεγάλο, στα 70 ή 80 του. Η τελευταία φωτογραφία του, δεν μπορούσε να το χωρέσει όλο στον φακό, αλλά σε αυτό το σχεδόν νεκρικό πορτρέτο του φαίνεται η στέγη με τα ωραία στρωμένα κεραμίδια, και το περιμετρικό στηθαίο με τα αρχοντικά μπαλούστρα…. Δεν έλειπε κανένα.

Ηταν ένα κίτρινο σπίτι με κόκκινη στέγη ανάμεσα σε πράσινα πεύκα που το τύλιγαν και το έζωναν. Μέσα ήταν άδειο, μια μεγάλη σκάλα οδηγούσε στις πάνω κάμαρες, τα σαλόνια κάτω είχαν δρύινα πατώματα και μαρμάρινα τζάκια. Ηταν στη συμβολή των οδών Πατησίων και Κύπρου, όχι ακριβώς στη γωνία, αλλά πιο μέσα, εκεί όπου υπάρχει σήμερα ένα μικρό πάρκο, με κάποια από τα παλιά πεύκα που τύλιγαν και έζωναν το γέρικο το σπίτι.

Ολη αυτή η περιοχή της Πατησίων είχε μεγάλες πευκόφυτες εκτάσεις και σκόρπια σπίτια, άλλα απλά και άλλα σαν μικροί πύργοι. Λίγο λίγο, τα παλιά περιβόλια με τις τούφες των δένδρων που έσφιγγαν τα παλιά αρχοντικά με τα πηγάδια, το πατημένο χώμα και τους οπωρώνες με τις χελώνες και τις χιλιάδες πουλιά, χωρίστηκαν σε οικόπεδα και πουλήθηκαν και χτίστηκαν. Και σιγά σιγά σβήστηκε από τη μνήμη ότι εκεί στην Πατησίων υπήρχαν τα κτήματα του Καλλιφρονά και άλλων παλαιών Αθηναίων, που είχαν φτιάξει μικρόκοσμους παραδεισένιους όταν η πόλη ήταν ακόμη μικρή και προχωρούσε αραιοχτισμένη μετά την πλατεία Αμερικής…

Βρήκα αυτή τη φωτογραφία του παλιού σπιτιού τυχαία, ενώ ήξερα την ύπαρξή της. Γλίστρησε ανάμεσα σε παλιά γράμματα και σημειώματα και οδηγούς μουσείων και χάρτες πόλεων, όλα αυτά δηλαδή τα χάρτινα πολιτισμικά επιχρίσματα μιας ζωής, που έχουν πλέον εξοριστεί. Εκεί, σε εκείνο το κουτί παπουτσιών (Μούγερ, Μουριάδης, στη σειρά…) ήταν και η μικρή φωτογραφία του παλιού σπιτιού με τα κόκκινα κεραμίδια και τα πυκνά πεύκα και τις φωλιές των πουλιών, Πατησίων και Κύπρου. Γύρω από τα πεύκα ήταν τα τείχη των πολυκατοικιών στη θέση περιβολιών και μικρών μονοκατοικιών, πολυκατοικίες χτισμένες μετά τον πόλεμο, εκεί γύρω στο 1955 οι πρώτες ώς τα 1970.

Μετά το 1966-67, οι αντένες για την τηλεόραση έγιναν αστικό τοπίο, λίγο λίγο, όλο και πιο πολύ, και το 1972, όταν το παλιό σπίτι ζούσε ακόμη, σχημάτιζαν ήδη ένα σιδερένιο δάσος, πιο ψηλό κι από τις τούφες των πεύκων. Οπως συνηθιζόταν τότε, οι τυπωμένες φωτογραφίες είχαν ημερομηνία εκτύπωσης και τη στάμπα του φωτογραφείου: Photo Pascal, Patission 180, 26.2.72.

Και πέρασε το σπίτι αυτό στη μεγάλη χώρα της αιώνιας σιωπής, μαζί με όλα όσα είχε μαζέψει, τις κουκουνάρες των πεύκων, τις φωλιές των πουλιών, τα λαγούμια των τρωκτικών, τα χιλιάδες μυρμήγκια που το κεντούσαν νύχτα μέρα, τις νυχτερίδες του και τα μικρά ζωύφια. Μαζί, κάποια ξεχασμένα πράγματα σε λίγες γωνιές του πάνω ορόφου, υπολείμματα στάχτης στα τζάκια, σκασίματα ξύλου στις κορνίζες των παραθύρων, ένα αεράκι στιγμιαίο σαν τις ζωές που το θέρμαναν για πολλά χρόνια και που τώρα σκεπάστηκαν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή