Απολαμβάνοντας τη ζωή στην πλατεία Αιγύπτου

Απολαμβάνοντας τη ζωή στην πλατεία Αιγύπτου

2' 46" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μια τόση δα μικρή φωτογραφία, τραβηγμένη γύρω στο 1935, φέρνει σε κύματα τη γεύση μιας περασμένης ζωής. Την παρατηρώ από κοντά και ταυτόχρονα είναι σαν να σέρνω τα βήματά μου, εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, με τα αρχοντικά διαμερίσματα και τα υπολείμματα μιας αστικής δόξας. Είναι φορές, όμως, που μοιάζει τόσο παράταιρο να μιλάς με όρους ξεπερασμένους, ενός άλλου βηματισμού, λες και η ζωή δεν προχωράει και δεν αλλάζει, με τα καλά και τα κακά… λες και θα μπορούσε να μείνει πετρωμένη στον χρόνο μια εξωραϊσμένη εικόνα του νωπού, έστω, χθες.

Και είναι, πράγματι, νωπές οι λάμψεις από αυτήν τη φωτογραφία που την έχω φέρει για μελέτη στο γραφείο και με τη βοήθεια ενός μεγεθυντικού φακού, με μακρά λαβή, επιχειρώ να δω τις λεπτομέρειες. Ξέρω ότι στο βάθος είναι η οδός Πατησίων στο ύψος της Φερών και της Γκυιλφόρδου, άλλωστε το γωνιακό, εντυπωσιακό κτίριο, σχεδιασμένο από τον Κώστα Κιτσίκη γύρω στο 1924, υπάρχει ακόμη. Οι δύο γυναίκες πίσω, τυπικές φιγούρες της δεκαετίας του ’30, έχουν συμμετοχή στο φωτογραφικό κάδρο, η μία από τις δύο κοιτάζει απευθείας μειδιώντας. Αλλά το παιδί στο κέντρο, με την κούκλα, είναι ο ορισμός της ευτυχίας.

Μάλλον είναι κορίτσι που φωτογραφήθηκε με το άλτερ έγκο του, εκεί στην πλατεία Αιγύπτου, πριν από 85 χρόνια, και δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας ότι απολαμβάνει κάθε στιγμή. Το πιθανότερο είναι ότι το οικογενειακό σπίτι θα είναι εκεί κάπου κοντά και αν κρίνει κανείς από τα ρούχα του παιδιού και την ακριβή κούκλα εισαγωγής, η οικογένεια είναι ευκατάστατη. Μπορεί να μένει στην Ιουλιανού ή πιο πάνω προς την οδό Ζαΐμη. Ενδεχομένως, όμως, το σπίτι να είναι προς την πλατεία Βικτωρίας και τη Χέυδεν, προς την 3ης Σεπτεμβρίου ή πιο κάτω ακόμη προς Αχαρνών. Εκεί γύρω, με τα αρχοντικά σπίτια του 1910 και του 1920 και τις πρώτες πολυτελείς πολυκατοικίες. Η κούκλα δίπλα στο παιδί, που αστράφτει με το γέλιο του και μας χαρίζει αυτήν την αθηναϊκή λάμψη, μου έφερε στον νου τις ιστορίες παιχνιδιών που έλεγε με τόση χάρη και φυσικότητα η αξιολάτρευτη Μαρία Αργυριάδη, και που, τώρα, βλέπουμε τη συλλογή της στο Μουσείο Παιχνιδιών του Μουσείου Μπενάκη. Ναι, εκείνη την αγάπη για τα «ζωντανά» παιχνίδια, που δεν πεθαίνουν ποτέ, αυτές τις ιστορίες έφερε στον νου η μικρή αυτή φωτογραφία.

Και πιο κάτω, Ιουλιανού 26, το παλιό, αξέχαστο διαμέρισμα, ατόφιο από τη δεκαετία του ’30, που το είχα προλάβει λίγο πριν αποσυναρμολογηθεί και η μνήμη του εξαερωθεί. Γεμάτο και αυτό παιχνίδια του Μεσοπολέμου, με κουνιστό αλογάκι και κούκλες με πρόσωπα από πορσελάνη και κολλαριστά ρούχα. Να, και αυτή η όμορφη κούκλα της φωτογραφίας, ίσως από τη Γερμανία, αγορασμένη πιθανώς στον Μαγγιώρο της οδού Ερμού, να είχε το σπίτι της σε ένα τέτοιο ευρύχωρο διαμέρισμα με τα σαλόνια, το ένα μέσα στο άλλο, και τις κρεβατοκάμαρες πίσω να κοιτούν δέντρα και χώμα και να μυρίζουν Αθήνα σε μέρα λιακάδας.

Μια μικρή φωτογραφία, προσγειωμένη στη δική μου καθημερινότητα, ποιος ξέρει από πού και για ποιον λόγο, θερμαίνει το υποσυνείδητο και γεννά ιστορίες. Αυτό το παιδί της φωτογραφίας έχει ένα αστέρι πάνω του, είναι φανερό, είναι από μόνο του ένας ήλιος, και μου αρέσει να το σκέφτομαι τόσο ευτυχισμένο εκείνη τη μέρα στην πλατεία Αιγύπτου, πριν από 80 και βάλε χρόνια. Η ευτυχία του αποκρυσταλλώθηκε για πάντα, και έμεινε η στιγμή εκείνη στην πλατεία Αιγύπτου, μια ημέρα του 1935, πάνω-κάτω, γιατί η ακριβής χρονιά δεν έχει και τόσο σημασία…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή