Στέκει μόνο, παράταιρο και ξεχασμένο. Μοιάζει να ήταν από πάντα εκεί, στην οδό Ελευσινίων, κοντά στο μετρό του Μεταξουργείου.
Είναι ένα αστικό παλάτσο σε μια γειτονιά που τα είχε όλα, από αρχοντόσπιτα μέχρι απλά σπιτάκια με αυλές, καφενεία, μπακάλικα, πορνεία, ξενοδοχεία. Ο Σταθμός Λαρίσης δεν είναι μακριά…
Oμως, το σπίτι αυτό στον αριθμό 5 της Ελευσινίων, πολύ κοντά στη γωνία με τη Δηλιγιάννη, δεν είναι ένα σπίτι σαν τα άλλα. Το κοιτούσα ώρα πολλή, ήθελα να αποτυπώσω στη μνήμη κάθε λεπτομέρεια, τις πέτρες του και τα κοσμήματά του, τον ουρανό που φώτιζε από μέσα τα παράθυρά του, τα αγριόχορτα που γεννούσαν έναν κρεμαστό κήπο εκεί στα αριστερά του και πιο πολύ τη φραγκοσυκιά, που σαν Ραπουνζέλ με αγκαθωτά μαλλιά ξεχυνόταν από το γείσο της στέγης και στεφάνωνε το παλιό σπίτι.
Eνα αθηναϊκό αξιοθέατο, ρευστό, εφήμερο, τραγικό στην πένθιμη αποκαθήλωσή του, και μαζί τόσο βαθιά οικείο, σαν εξημερωμένη φαντασίωση, ένα πορτρέτο της ίδιας της Αθήνας. Το παρατηρούσα και σκεφτόμουν πως είναι ένα από τα πιο όμορφα σπίτια της Αθήνας, συγκινητικά αρμονικό και γαλήνιο, με μια αισθητική που πηγάζει μέσα από τους υπόγειους νευρώνες της πόλης.
Εβλεπα το σπίτι αυτό και ήξερα πως βρισκόμουν στην Αθήνα, δεν χρειαζόταν να αναρωτηθώ λεπτό. Και ήταν αυτό το τόσο ταπεινωτικά βεβηλωμένο σπίτι, αυτό που είχε χάσει τη στέγη του και τα στολίδια του, αυτό που έχασκε λαβωμένο και φαγωμένο από μέσα, που ερχόταν να ψιθυρίσει ιστορίες ευγένειας και αρμονίας. Πόσες εγγραφές βλεμμάτων να είχε δεχθεί η επιδερμίδα του;
Τούφες τούφες το χορτάρι του αθηναϊκού χειμώνα έχει πάρει τη θέση του στις κοιλότητες της κεραμοσκεπής, εκεί που ήταν τα ακροκέραμα. Είναι και αυτό μια φρίζα, μια ζωφόρος, ζωντανού οργανισμού, με κύκλους θαλερούς και κύκλους αγρανάπαυσης. Στα ερείπια της παλιάς Αθήνας θάλλει η παρασιτική χλωρίδα. Είναι μια διατράνωση της ζωής ανάμεσα στα χάσματα. Και σε αυτό το παλάτσο της οδού Ελευσινίων, που με συγκίνηση επιβεβαίωνα στον εαυτό μου ότι είναι ένα από τα ωραιότερα σπίτια της Αθήνας, μια σύνθεση κάλλους και εγκαρτέρησης, με εκείνον τον άξονα του μέτρου και την κρυφή χάρη της φιλαρέσκειας, έβλεπα ότι επιζούσε αυτό που γεννούσε η ζωή του δρόμου.
Η λιθοδομή του σπιτιού στέρεη βαστούσε πλέον μοναχά τον εαυτό της, και το επίχρισμα με τα ανθέμια, τις ροζέτες, τα δάκρυα σαν βοστρύχους, τα μαρμαρόγλυπτα και τα γύψινα, όλα σε μια αργή και σοφή ανάπτυξη κενών και γεμισμάτων, ιστορούσε τον αχό του χρόνου. Ηταν ένα αποκρυσταλλωμένο ποίημα με τη μορφή ενός αθηναϊκού σπιτιού.
Και το σπίτι αυτό είναι πιθανόν να πεθάνει. Είναι πιθανόν να περάσει στην ανυπαρξία, να σβηστεί από τον χάρτη της πόλης και να είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ, όπως συμβαίνει με κάποιους ανθρώπους, των οποίων η απώλεια προκαλεί βουβό θρήνο, που γίνεται κομμάτι της ζήσης. Φέρεται πλέον άυλο το αποτύπωμα ώσπου και αυτό φθίνει, ξεθωριάζει, χάνεται. Αλλά το σπίτι της οδού Ελευσινίων στέκει ακόμη, έστω και ως σκηνογραφία μιας Αθήνας σε απόσυρση, ένα ιχνογράφημα μνήμης και ένα σχεδίασμα απώλειας. Στέκει εκεί ως μάρτυρας, ως ένας άλλος Αγιος Σεβαστιανός, μια σύνθεση σάρκας και πνεύματος. Είναι μια ύλη αναπτερωμένη, μια ύλη ένθεη.