Στην οδό Αγαθουπόλεως 85, τα παλιά τα χρόνια, ο ταχυδρόμος είχε χτυπήσει το κουδούνι μια μέρα με σκοπό να παραδώσει μια ευχετήρια κάρτα. Παραλήπτης ήταν η οικογένεια που έμενε εκεί, την οποία ο αποστολέας αποκαλούσε –με γράμματα καλλιγραφικά– «αγαπημένη οικογένεια».
Αγνωστο πόσα μέλη αριθμούσε η οικογένεια αυτή, αλλά είναι πιθανόν μαζί με τους γονείς και τα παιδιά να έμενε και η προηγούμενη γενιά ή και κανένας θείος ή θεία. Ηταν η εκτεταμένη οικογένεια που ήταν μια συνηθισμένη συνθήκη τις δεκαετίες πριν από τον πόλεμο (και σε ορισμένες περιπτώσεις και μεταπολεμικά) και που έδινε τον κοινωνικό χαρακτήρα στις γειτονιές. Η κάρτα αυτή, τυπωμένη στη Γαλλία, θα είχε αγοραστεί σε ένα από τα χαρτοπωλεία της Αθήνας που μαζί με τα βιβλία και τον ξένο Τύπο πουλούσαν όλα τα υλικά για την αλληλογραφία. Οι κάρτες ήταν εγχώριες, όταν επρόκειτο για τοπία, και εισαγωγής όταν επρόκειτο για διάφορα θέματα, χωρίς να είναι κανόνας.
Αυτή η όμορφη κάρτα που αγοράστηκε, γράφτηκε και στάλθηκε στην οδό Αγαθουπόλεως 85 στην Αθήνα βρέθηκε στα χέρια μου τυχαία, σε άριστη κατάσταση, ακολουθώντας ποιος ξέρει πόσους κύκλους ζωής ή χειμερίας νάρκης. Διασώθηκε όμως και έρχεται, σήμερα, να μας πει ιστορίες για τη ζωή στην Αθήνα πριν από έναν αιώνα. Η κάρτα δείχνει μια οικογένεια της δεκαετίας του 1920. Και εκείνα τα χρόνια, μια διεύθυνση στην οδό Αγαθουπόλεως ήταν μια «καλή» διεύθυνση. Ο αριθμός 85 είναι στο τετράγωνο ανάμεσα στην Αχαρνών και τη Μιχαήλ Βόδα, σε μια περιοχή βαθιάς αστικότητας, που ακόμη και σήμερα έχει ατμούς από εκείνο το παρελθόν. Σήμερα, το σπίτι στο οποίο είχε παραδοθεί εκείνη η αλληλογραφία δεν υπάρχει, ούτε και τα γειτονικά ή τα απέναντι. Στη θέση του υπάρχει μια πολυκατοικία που είναι ήδη και αυτή παλιά, χτισμένη πιθανότατα στη δεκαετία του 1950.
Αλλά η αλληλογραφία της δεκαετίας του 1920 φθάνει σε εμάς τους ανθρώπους που ζούμε στην πόλη έναν αιώνα μετά με όλα τα σήματα, τους ήχους, τις πληροφορίες και τις εικασίες που μπορεί ένα τέτοιο τεκμήριο να μεταφέρει. Η αλληλογραφία του παρελθόντος σε διάφορες διευθύνσεις της Αθήνας (στην οδό Χέυδεν, στην οδό Μαντζάρου, στην οδό Φορμίωνος, στην οδό Νηλέως, στην οδό Πίνδου…) αλλά και σε άλλες πόλεις, στην Ερμούπολη, στην Πάτρα, στη Λάρισα, στη Δράμα, στο Ηράκλειο, στα Ιωάννινα, ορίζει έναν παράλληλο τρόπο κοινωνικής ακτινογραφίας. Βάσει των διευθύνσεων, της γλώσσας, του γραφικού χαρακτήρα, της ορθογραφίας, της καλλιγραφίας, του περιεχομένου των επιστολών ή της φύσης των μηνυμάτων, μπορεί κανείς να έχει μια ιδέα για την κοινωνική διαστρωμάτωση, τα κοινωνικά ήθη και βεβαίως να διαμορφώσει εικόνα για το ποιοι έμεναν στις διάφορες γειτονιές. Αυτή η «αγαπημένη» οικογένεια θα έζησε πιθανότατα την Κατοχή στην οδό Αγαθουπόλεως 85 και μετά μπορεί να άλλαξαν όλα, σταδιακά. Το σπίτι θα γκρεμίστηκε μετά το 1955 καθώς η γειτονιά είχε αρχίσει να αλλάζει ούτως ή άλλως χρόνο με τον χρόνο. Η οδός Αγαθουπόλεως είναι συνυφασμένη με την αστική Αθήνα και αυτή η προ 100 ετών κάρτα έρχεται σαν ένα φτερό που το έφερε ο αέρας να ψιθυρίσει μια ξεχασμένη ιστορία. Η στρωματογραφία της μνήμης στο υπέδαφος της Αθήνας φέρνει στην επιφάνεια όστρακα και λίθους και αστερίες περασμένων ζωών. Η ιστορία από την οδό Αγαθουπόλεως μας άφησε μια κορδέλα να ανεμίζει στη φαντασία και μία κάρτα γραμμένη με καλλιγραφία. Η κάρτα επέζησε των ενοίκων και του ίδιου του σπιτιού.