Αν σταθεί κανείς στην Πνύκα για να χαρεί τη θέα της Ακρόπολης, αρκεί να στρέψει το βλέμμα για να αγκαλιάσει την πόλη που απλώνεται ασφυκτικά χτισμένη. Η παρατήρηση της πόλης δεν αιφνιδιάζει. Ωστόσο μας δίνει την ευκαιρία να στοχαστούμε. Αυτή η πυκνή μάζα κτιρίων, χωρίς ελεύθερους χώρους και χωρίς αρχιτεκτονικά τοπόσημα να εξέχουν πάνω από τον αστικό τάπητα, ήταν έτσι εξαρχής από τα χρόνια της μικρής, ρομαντικής Αθήνας. Οταν η δόμηση επεκτάθηκε με το ίδιο σύστημα των μικροϊδιοκτησιών και όταν τα μικρά σπίτια αντικαταστάθηκαν στους ίδιους στενούς δρόμους από εξαώροφα με μεγάλη κάλυψη οικοπέδων, το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο ήδη από το 1930. Υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα γήρανσης των κτιρίων της μαζικής μεταπολεμικής ανοικοδόμησης.
Από την Πνύκα καταλαβαίνει κανείς την έκταση του φαινομένου, όπως και από του Φιλοπάππου ή από τον Λυκαβηττό. Αλλά δεν χρειάζεται αν ανεβεί κανείς στους λόφους για να αντιληφθεί πόσο έχουμε καθυστερήσει να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα που δεν είναι μόνο αισθητικό αλλά και λειτουργικό. Σε τρίστρατα δρόμων, όπως στη Μάρνη και Αβέρωφ προς 3ης Σεπτεμβρίου, πίσω από το Ακροπόλ Παλάς, βλέπει κανείς τις τυφλές μεσοτοιχίες να είναι αιώνια πετρωμένες στον χρόνο και να θεωρούνται μέρος της αθηναϊκής πραγματικότητας. Την πραγματικότητα τη φτιάχνουμε εμείς. Γύρω από την πλατεία Βάθης, την πλατεία Λαυρίου, προς την Πατησίων, και σε άλλες περιοχές, κτίρια γραφείων ή και πολυκατοικίες ανασκευάζονται εκ βάθρων, κάποια με τρόπο επιτυχημένο και άλλα με τρόπο λανθασμένο (ιδίως αν πρόκειται για μεσοπολεμικές κατασκευές). Το μέγα θέμα της Αθήνας είναι η αντιμετώπιση της γήρανσης και της αξιοποίησης χιλιάδων πολυώροφων κτιρίων, συνήθως με πολλούς ιδιοκτήτες, και μαζί επείγει η διευθέτηση των μεσοτοιχιών, των ακάλυπτων και των ταρατσών. Μια νέα πόλη, «πράσινη», μπορεί και πρέπει να γεννηθεί. Από την Αμαλίας προς την Πανεπιστημίου, δείτε την κορυφογραμμή των τυφλών όψεων πάνω από την Κριεζώτου και τη Βουκουρεστίου. Η εικόνα αυτή μας λέει τι πρέπει να κάνουμε.