Υπάρχει μια περιοχή ψηλά στα Εξάρχεια, κάτω από τον Λόφο του Στρέφη και κοντά στο Μουσείο, μια περιοχή, δηλαδή, από παλιά υφασμένη στον πέπλο μνήμης της Αθήνας, που διατηρεί έναν χαρακτήρα απόκοσμο. Και ελαφρώς παραμυθένιο. Είναι τόσο υποβλητική η αίσθηση ενός αστικού μαυσωλείου μέσα σε άγρια και ατίθαση βλάστηση, που μπορεί κανείς να αγνοήσει την παρακμή και την έλλειψη φροντίδας. Η περιοχή αυτή είναι μια ευθεία ανάμεσα στο «καστρόσπιτο», τον «Αίολο» της οδού Καλλιδρομίου, και στο νεοκλασικό σπίτι όπου έζησε κάποτε ο ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης, Κουντουριώτου και Οικονόμου γωνία. Στον άξονα αυτόν, θα περιλάβουμε μικρές λοξοδρομήσεις προς τη Μεθώνης και τη Ζωσιμάδων αλλά και προς την Τσαμαδού, συγκεντρώνοντας θραύσματα εικόνων και απροσδόκητα τρόπαια αστι-κής μελαγχολίας.
Ανεβαίνοντας την Κουντουριώτου, στη γωνία με την Οικονόμου, το μεγάλο σπίτι του Λαπαθιώτη, πιο γερασμένο από ποτέ, διάσημο ερείπιο της αθηναϊκής αδιαφορίας, στέκει ακόμη συμπαγές αλλά ρηγματωμένο. Ικριώματα και λινάτσες που ανεμίζουν το συντροφεύουν, μαζί με γάτες, τρωκτικά, έντομα και πουλιά που φτεροκοπούν στην πίσω αυλή. Οι χαρουπιές στην άνοδο της Κουντουριώτου είναι τόσο πυκνές, που ξαφνικά ο τόπος σκοτεινιάζει, να ένα σημείο να σταθείς σε περίπτωση καλοκαιρινού καύσωνα. Αλλά τις προάλλες, η προχωρημένη άνοιξη είχε συναντήσει το πρώιμο καλοκαίρι και έστελνε βαρύ το άρωμα από αθέατους υπερώριμους καρπούς, από σαπισμένα φύλλα και από εκείνο το στυφό ίζημα μιας αλλοκαιρινής ακινησίας. Ενιωθα να έχω διαπεράσει λαθραία έναν τόπο πετρωμένο στον χρόνο. Η σκιά που ρίχνει το σπίτι του Λαπαθιώτη έχει σκεπάσει τον κόσμο του χθες. Εκεί, ήταν η βιβλιοθήκη του, ποιος ξέρει τι να απέγιναν τα βιβλία του, εκεί ήταν η έννοια του οίκου, της εστίας, του σπιτιού. Η πίσω αυλή με τα ωραία παράθυρα, τα ανισοϋψή επίπεδα, τον αποσαθρωμένο σοβά, μαρτυρά το βάρος του χρόνου. Ενα σπίτι από τον 19ο αιώνα. Προκαλεί δέος και σιωπή η θέα του. Γεμίζει τις σκέψεις σου όπως όταν επιστρέφοντας από κηδεία κοιτάζεις στα μνήματα και στα επιτύμβια. Ενα αστικό μαυσωλείο εκεί στα πόδια του Λόφου του Στρέφη, στεφανωμένο από τον μισογκρεμισμένο «Αίολο», έναν σωστό πύργο των καταιγίδων, μια άλλη Ακρό-πολη των αστών.
Λίγο μετά το σπίτι του Λαπαθιώτη, στη γωνία Κουντουριώτου και Μεθώνης, είναι ένα σημείο μηδέν, ένα ημιαστικό χάσμα, μια ρήξη στον χρόνο. Ενισχύεται η αίσθηση από το χέρσο οικόπεδο στη γωνία, άγριο, ανήμερο, θαρρείς γεμάτο σκιές και ξωτικά. Και είναι τα όμορφα παλιά σπίτια εκεί κοντά στη γωνία αυτή, που δίνουν έναν τόνο ποίησης και αποκλίνουσας γοητείας. Το ένα, συντηρημένο, στην Κουντουριώτου, ένα σωστό αθηναϊκό σπίτι εκείνου του γλυκύτατου νεοκλασικισμού. Και το άλλο, στην πεζοδρομημένη Μεθώνης, ένα σπίτι κλειστό και λεηλατημένο, ένα σπίτι χτισμένο πιθανώς λίγο μετά το 1910, βουτηγμένο σε μια πατημένη αθηναϊκή ώχρα, με αποχρώσεις της σκουριάς, του βερίκοκου και του ξεπλυμένου σοβά. Η εξώθυρα, χωρίς τα ρόπτρα της, φέρει ανεπίδοτα γράμματα σαν παράσημα, ακόμη και ένα ειδοποιητήριο για την απογραφή πληθυσμού. Και εκεί στην είσοδο, αν σηκώσεις το βλέμμα ψηλά θα δεις το μπαλκόνι και τα χερουβείμ, τους ερωτιδείς, σαν αρχαία πομπή, να σκιαγραφούνται στον ουρανό. Και από κάτω τον μαρμάρινο έλικα, με τους μίσχους του να ξετυλίγονται ελεύθερα. Θα προχωρήσεις ευθεία, θα σταθείς στη Ζωσιμάδων και θα χαθείς στην αστική χοάνη.