Το όμορφο σπίτι στην πλατεία του Αγίου Ιωάννη Ρέντη

Το όμορφο σπίτι στην πλατεία του Αγίου Ιωάννη Ρέντη

2' 42" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Διαγωνίως απέναντι από τη μεγάλη πλατεία του Αγίου Ιωάννη Ρέντη, στην οποία δεσπόζει ο επιβλητικός ναός, παρατηρούσα το παλιό εκείνο σπίτι, ανάμεσα σε νεότερες οικοδομές, που μόνο του πλέον έστεκε ως παράταιρος αφηγητής ξεχασμένων ιστοριών. Είναι ένα σπίτι κλειστό και αμπαρωμένο, όπως τόσα σε όλη την Ελλάδα. Βρίσκεται στο βάθος του οικοπέδου, και μπροστά θα είχε κάποτε κήπο, ενώ τώρα δεσπόζει μια θεριεμένη συκιά. Το βαθυπράσινο φύλλωμα της συκιάς συνόδευε το εξίσου βαθύ πράσινο της ξύλινης εξώθυρας και αυτή η έντονη χρωματική αίσθηση γινόταν ακόμη πιο έντονη χάρη στο χλωμό κίτρινο του σοβά, ένα κίτρινο που άλλοτε θύμιζε άγουρο λεμόνι και άλλοτε ξεβαμμένο καναρίνι, ανάλογα με τα παιχνίδια του φωτός. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα σπίτι που στέκεσαι απέναντί του με σεβασμό. Δεν είναι μόνο η ηλικία του (θα πρέπει να χτίστηκε ανάμεσα στα 1925 και τα 1932), είναι η όλη συγκρότησή του, η θωριά του, θα λέγαμε, αν μπορούσαμε να το πούμε και για ένα σπίτι ξεχασμένο από τον χρόνο. Αλλά, ναι, το σπίτι αυτό της οδού Μπιχάκη, κοντά στα προσφυγικά τετράγωνα, στην καρδιά του Αγίου Ιωάννη Ρέντη, μπορούσε σήμερα πλέον να μας μιλήσει εξ ονόματος και άλλων σπιτιών που χάθηκαν, εξ ονόματος όλων εκείνων των περιβολιών που σκόρπια εδώ κι εκεί πρασίνιζαν τη γη. Μποστάνια και αποθήκες, παράσπιτα και λίγα αρχοντικά (σαν αυτό που είχα μπροστά μου), χέρσα γη και μικρά χωραφάκια, εργατόσπιτα και βιοτεχνίες, συνεργεία και υποστατικά, έφτιαχναν άλλοτε την ατμόσφαιρα στην παλαιά συνοικία του Αγίου Ιωάννη Ρέντη. Ανάμεσα σε λεωφόρους και αυτοκινητόδρομους πλέον, σε εγγύτητα προς τη Νίκαια ή το Μοσχάτο, ο Αγιος Ιωάννης Ρέντης διασώζει μέσα στα δρομάκια του ένα κλίμα ήρεμο και σχεδόν γαλήνιο.

Αυτό το σπίτι το σκεφτόμουν μέρες πριν. Μου θύμιζε έντονα άλλα σπίτια του ίδιου τύπου που είχα δει στο Νέο Φάληρο ή στις Τζιτζιφιές, και λίγο λίγο καταλάβαινα εκείνη την ιδιαίτερη γεωγραφία, εκείνο το κοινό γούστο, όλα όσα έκαναν κάποιους ανθρώπους να χτίζουν τα σπίτια τους με αυτόν τον τρόπο. Με πρόπυλο, δηλαδή, δίκην υποστέγου, με ωραία ξυλόγλυπτη πόρτα, με αυλόμαντρα και με ανωδομή και με μια αυλή που άλλοτε θύμιζε κήπο και άλλοτε περιβόλι. Πάντα όμως είχες την αίσθηση της φύσης, στα οπωροφόρα και στα μυριστικά, σε παλιά δέντρα φυτεμένα τέσσερις και πέντε γενιές πίσω, σε κελαϊδίσματα πουλιών και σε κελαρίσματα νερών. Μικρά μποστάνια, γεννημένα από μόχθο, κοντά σε σπίτια χτισμένα με αγάπη.

Λίγο πιο κάτω, στα ιπποδάμεια τετράγωνα της προσφυγικής γειτονιάς, η εμφανής λιθοδομή στις διώροφες κατοικίες, οι τοξοστοιχίες ως περάσματα, οι πεζόδρομοι, έφτιαχναν μια ατμόσφαιρα ιδιαίτερη. Θα πρόσθετα και τις φουντωτές νεραντζιές και τις πικροδάφνες, που σε έκαναν να νιώθεις στο μεδούλι τη γλυκύτητα της Αττικής. Εκεί, στα προσφυγικά του Ρέντη, ξεχείλιζε και η αυτοσχέδια και πάντα επινοητική ζωή, που δίνει λύσεις στον μικρό χώρο, που φτιάχνει μικρά εφήμερα θαύματα λαϊκής πηγαίας τέχνης. Στεφανωμένη από αγιόκλημα, μια αυλόπορτα οδηγούσε σε αυλή με το ψυγείο έξω, με τραπέζι στρωμένο με λουλουδιασμένο μουσαμά, ένα παιδικό ποδήλατο και σκούπες, κουβάδες, σκεπασμένες τηλεοράσεις, σαγιονάρες για το κατάβρεγμα και απλωμένα ρούχα. Ενας μικρόκοσμος, που εκείνη την ώρα έμοιαζε ήσυχος και ησυχασμένος.

Το αρχοντικό που είχα δει στην πλατεία έμοιαζε να ανήκει σε άλλον κόσμο. Πόσο όμορφο ήταν μέσα στη σιγαλιά του. Πόσο έντονη θα είναι η αίσθηση όταν θα καρπίσει η συκιά και θα γεμίζει η αυλή με το άρωμα του καλοκαιριού.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή