Αντικρίζοντας την Εθνική Πινακοθήκη και το Χίλτον σήμερα ένιωσα τον συμβολισμό των κύκλων του χρόνου. Το Χίλτον έχει αποχαιρετίσει την παλιά ζωή του, η Πινακοθήκη έχει καλωσορίσει τη νέα ζωή της. Ολόγυρα προς τη Μιχαλακοπούλου και το Κάραβελ και το Νοσοκομείο Συγγρού, μου έδωσε συγκίνηση ένας πρόσφατος περίπατος. Μου έδωσε πολλά ερεθίσματα και με γέμισε σκέψεις και αισθήματα για την πόλη.
Είχα προσπεράσει τον τόσο όμορφο γιαπωνέζικο κήπο στην πλατεία Νηρηίδων πίσω από την Πινακοθήκη και είχα σταθεί για λίγο στην προτομή του Χριστόφορου Νέζερ, έργο και αυτό της Λουκίας Γεωργαντή. Ο τόσο ιδιαίτερος αέρας της περιοχής αυτής, σύγκλιση Παγκρατίου, Ιλισίων και πιο πάνω της Καισαριανής, ήταν αισθητός σε προσόψεις, δέντρα, γλυπτά. Ημουν «πίσω από το Χίλτον» και όλα μιλούσαν γι’ αυτό.
Θυμάμαι πόσο περιζήτητα ήταν τα διαμερίσματα σε κάποιες πολυκατοικίες, χτισμένες μετά το 1960, και κυρίως μετά το 1965, όταν πλέον ήταν σαφές πως η επέκταση της μεσοαστικής Αθήνας γινόταν με ορόσημο τις μεγάλες επενδύσεις στην περιοχή. Το Χίλτον, που τέλειωσε το 1963, είχε γεννήσει μια νέα συνοικία. Περισσότερο, όμως, είχε σφυρηλατήσει μία νέα επιθυμία, είχε απελευθερώσει αίσθημα υπέρ της πόλης. Η επιθυμία αυτή μεταφραζόταν σε νέα ρυμοτομία, σε ασφαλτοστρώσεις και μοντέρνες πολυκατοικίες. Ηθελα να τις δω και πάλι, αυτές τις πολυκατοικίες, πίσω από το Χίλτον, για να σταθμίσω το τότε με το τώρα. Και ομολογώ πως δεν περίμενα να συναντήσω ατόφιο τον φωτεινό μοντερνισμό τους εκεί στη σειρά της οδού Βρασίδα αλλά και ολόγυρα προς την Ιοφώντος, την Αντήνορος και τη Διοχάρους. Υπάρχει ένα κλίμα αυθεντικό, πρωτογενές, που ταιριάζει στη μεσοαστική άνοιξη της δεκαετίας του ’60, μια αύρα εποχής που σφραγίζει τα διαμερίσματα που κάποτε είχαν πρόσοψη στο «νέο σαλόνι» της Αθήνας.
Και ενώ περιπλανιόμουν σταματώντας πού και πού στην πανσπερμία των γλυπτών, στη σεπτή Μαρία Κάλλας της Ασπασίας Παπαδοπεράκη, στον δάσκαλο και στους μαθητές, στον ήρωα της Ουρουγουάης, ένιωσα να με τραβάει προς τα μέσα η λεπτή ζώνη της ενδοχώρας πάνω από τη Μιχαλοκοπούλου προς τη Διοχάρους. Επί τούτου, πήγα στη μικρή Ορμηνίου για να δω από κοντά το Ινστιτούτο του Καναδά, που στεγάζεται στο σπίτι όπου έμενε ο Στρατής Δούκας από το 1938 ως το 1981. Είναι στον αριθμό 3 της οδού Ορμηνίου, έξοχα αποκατεστημένο, γυαλισμένο και καθαρό και στάθηκα και ένα λεπτό στον αριθμό 5, εκεί όπου τώρα υψώνεται πολυκατοικία γιατί θυμήθηκα πως προ 30ετίας είχα φωτογραφήσει το μικρό σπιτάκι που βρισκόταν εκεί και που τότε κατεδαφιζόταν.
Κύκλοι ζωής που ανοίγουν και κλείνουν. Πιο πάνω, γωνία Διοχάρους και Ιωνος Δραγούμη, είναι σε εξέλιξη μια κατεδάφιση. Φαίνεται πως συνεχίζεται και στα επόμενα σπίτια της Ιωνος Δραγούμη. Σπίτια διώροφα του Μεσοπολέμου, μιας απλής μα γλυκιάς μορφολογίας, με εκείνη τη γεωμετρία που στρογγυλεύει την απουσία φιλοδοξίας, επιτήδευσης ή κεφαλαίου. Αυτά τα σπίτια ανήκουν στον συνοικιακό μοντερνισμό όπως απλώθηκε από το 1935 ως το 1960, και είχαν μεγάλα φωτεινά δωμάτια, μωσαϊκά και συνήθως, όπως στην προκειμένη περίπτωση, ωραίες πόρτες με σχέδιο στο ύφος της αρ ντεκό. Κάθε κατεδάφιση έχει μια δραματική θεατρικότητα, ασχέτως αν το σπίτι είναι μεγάλο, μικρό, ωραίο ή άσχημο. Υπάρχει ένα στοιχείο βίας, και μια υπόσχεση ανάληψης. Απομακρύνθηκα με μια αμφίθυμη διάθεση. Είχα στον νου τη θέα μιας σιδερένιας σκάλας που είχε μείνει μετέωρη να οδηγεί στον ουρανό.