Ανεβαίνοντας προχθές, Κυριακή πρωί, τις κατάλευκες σκάλες του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, με κυρίευσε ένας σχεδόν παιδικός ενθουσιασμός. Οπως παιδί δείχνεις με πρωτόγνωρη χαρά σε έναν φίλο το αγαπημένο σου σημείο για βουτιά στη θάλασσα, με την ίδια χαρά ως ενήλικος συνοδεύεις έναν φίλο, ένα αγαπημένο πρόσωπο ή έναν συνεργάτη στην πρώτη του επίσκεψη στους θησαυρούς της πόλης σου. Και τι πιο ξεχωριστό, από το ίδιο το θησαυροφυλάκιό της.
Ο κόσμος, όπως ανέμενα, πολύς. Ομως κάτι συνέβαινε στο σημαντικότερο αρχαιολογικό μουσείο της χώρας. Κατ’ αρχάς, οι μισές αίθουσες ήταν κλειστές. Τα κυκλαδικά, η αιγυπτιακή συλλογή, τα αγγεία, ποιος ξέρει τι άλλο. Συλλογές που διαφημίζονταν με τεράστια πανό έξω από το μουσείο. Και κάθε τόσο, μια λεπτομέρεια να θυμίζει τη σκληρή πραγματικότητα: όπως ο χαλασμένος από την υγρασία τοίχος στην αίθουσα της Σαντορίνης.
Αραγε πώς βλέπει το αγαπημένο μου μουσείο ο επισκέπτης της πρώτης φοράς; Υπάρχουν τόσα που δεν καταλαβαίνω. Μικρά, απλά πράγματα. Ας πούμε, γιατί οι φύλακες να μην έχουν μια στολή, ώστε να είναι διακριτή η παρουσία τους; Γιατί το κατάστημα του μουσείου να είναι τόσο φτωχό, τα «δείγματα» βιβλίων μισοσκισμένα και τα λιγοστά μπλουζάκια σε δύο στοίβες; Και εν πάση περιπτώσει, γιατί να μη μετατεθούν στο Εθνικό Αρχαιολογικό κάποιοι από τους χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους που είναι σε διαθεσιμότητα; Το Εθνικό Αρχαιολογικό δεν μπορεί να λειτουργεί «στη σκιά» του Μουσείου της Ακρόπολης. Είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, είναι ένα από τα σημαντικότερα μουσεία του πλανήτη. Οτιδήποτε λιγότερο δεν είναι αρκετό.