«Αποδείξεις δεν δίνουμε». Το μεζεδοπωλείο στο Μεταξουργείο το διατυμπανίζει. Το γράφει για τους πελάτες που θα έχουν το θράσος να ζητήσουν ό,τι υπαγορεύει η νομοθεσία. Φυσικά, από τον κόσμο που φτάνει ώς εκεί, νεαρόκοσμος ως επί το πλείστον, ελάχιστοι απαιτούν απόδειξη. Είναι και το στυλ του ιδιοκτήτη που αποτρέπει τέτοιες μικροαστικές συμπεριφορές. Το ύφος επιβάλλει τον δικό του νόμο και σε πολλά ξενυχτάδικα της οδού Πειραιώς.
Τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου, η κρίση δεν φτάνει ώς εκεί και έτσι αρκετοί συμπολίτες μας ξαναζούν στιγμές από τα ανέμελα χρόνια της επίδειξης στα πρώτα τραπέζια. Και οι υπόλοιποι, στριμωγμένοι περισσότερο από ποτέ άλλοτε –γιατί πώς θα γίνει απόσβεση από τις τιμές που κατέβηκαν λίγο, αλλά όχι όσο θα επέβαλλε η πραγματικότητα που ζούμε–, να ταπεινώνονται από τη συμπεριφορά των σερβιτόρων στα στενόχωρα τραπέζια. Αν είσαι ανορεξικός κάθεσαι άνετα στα πριονισμένα τραπεζοκαθίσματα, αν είσαι κανονικός θα δυστυχήσεις. Οσο για υπέρβαρος, κατέστρεψες τη βραδιά σου. Κι αν δεν σε ενοχλούν οι θέσεις που όλο μικραίνουν και συνήθως γίνονται ένα με τις διπλανές (στο κάτω κάτω καλά περνάς και με τους γείτονες), είναι η ατμόσφαιρα που θα σε κάνει να δακρύζεις ώς το πρωί. Οχι από τη συγκίνηση που σου προκαλούν τραγούδια που έχεις αγαπήσει, αλλά από τον καπνό που ξεφυσάει πάνω σου ο διπλανός με ανθυγιεινή αναισθησία. Τι υποκρισία. Λες κι εκεί οι υγειονομικές διατάξεις οφείλουν να υποχωρήσουν μπροστά στον νεοπλουτισμό –που μια χαρά αντέχει– και στο τσακίρ κέφι. Αλλά μήπως η ίδια η υποκρισία δεν είναι αυτή που επιτρέπει να λειτουργούν πολλά κέντρα χωρίς άδειες, μετατρέποντας σε πάρκινγκ κάθε υπαίθριο χώρο και ελεύθερο πέρασμα στην Πειραιώς; Δέκα ευρώ, παρακαλώ! Κρίση έχουμε. Πέρυσι με 5 ευρώ δεν έβγαιναν. Ετσι, με αυτούς τους ανθρώπινους όρους ξαναγέμισαν τα περισσότερα κέντρα στην Πειραιώς και κάποια απ’ αυτά με ατέλειωτες ουρές τα μεσάνυχτα, σαν να μοιράζουν συσσίτιο.