Εδώ και λίγους μήνες και για πρώτη φορά μετά την εκδήλωση της πολύπλευρης κρίσης στη χώρα, ακόμη και η συντριπτικά απαισιόδοξη πλειονότητα των Αθηναίων αισθάνεται κάπως περίεργα με τις σημειακές, πλην όμως εμφανείς, βελτιώσεις που συντελούνται. Το συναίσθημα γίνεται πιο έντονο αν αναλογιστεί κανείς τις πολλές και κάθε κλίμακας μεταβολές που κυοφορούνται στην πόλη. Αστικές και κοινωνικές παρεμβάσεις, ριζικές αλλαγές στη λειτουργία της πόλης, υποδομές που ξεκινούν να κατασκευάζονται -στ’ αλήθεια!- κι άλλες που είναι ένα βήμα πριν από την απόδοσή τους στη χρήση, πρωτοφανής ενεργοποίηση της κοινωνίας και ενεργός δαπανηρή συμμετοχή του ιδιωτικού μη κερδοσκοπικού τομέα συμβάλλουν στη βελτίωση των συνθηκών ζωής στην πόλη, κάτι που ώς σήμερα άστοχα είχαμε εμπιστευθεί στην αποκλειστική μέριμνα του Δημοσίου.
Με άλλα λόγια, μέχρι πρόσφατα οι βελτιώσεις ήταν στην καθημερινή σφαίρα του πολιτικού ευχολογίου της κυβέρνησης και μόνον ή στην αντίληψη κάποιων αθεράπευτα αισιόδοξων, όπως ο γράφων, αφήνοντας τον μέσο Αθηναίο αδιάφορο ή εξοργίζοντάς τον με τις υπερβολές στην πλαστά θετική έποψη των πραγμάτων. Κι όμως, σήμερα παντού γύρω μας μπορούμε να διακρίνουμε σημάδια, κάποιες φορές συγκινητικές αποδείξεις μιας Ελλάδας που αλλάζει, μιας Αθήνας που το πήρε απόφαση ότι το μέλλον της θα είναι πολύ καλύτερο από αυτό που προβλεπόταν ώς σήμερα. Και πασχίζει και συνεργάζεται.
Ενδεικτικά, στον χώρο του πολιτισμού, η λειτουργία της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, η επικείμενη απόδοση στη χρήση του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στο Φιξ, η κοσμογονία που συντελείται στο Πολιτιστικό Πάρκο Νιάρχου στο Φάληρο, οι αναπλάσεις με παρούσα τη σύγχρονη τέχνη στον Εθνικό Κήπο και τα υπό ανέγερση δημόσια και ιδιωτικά μουσεία είναι η μεγάλη κλίμακα που με δομικές αλλαγές υποστηρίζει τη θετική μετάπλαση στη μικρή και μεσαία κλίμακα της πρωτεύουσας. Οι γειτονιές της Αθήνας αποκτούν σιγά σιγά πυρήνες πολιτισμού, καθώς εκεί που υπήρχε έρημος από σούπερ μάρκετ, φούρνους και σουβλατζίδικα, γεννώνται πρωτοβουλίες της συλλογικής δράσης. Εκεί που υπήρχαν ιστορικές καταλήψεις με αμφίβολη συμβολή, γίνονται σχολεία και κέντρα πολιτισμού με σύμπραξη του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Ο Δήμος Αθηναίων αντιμετωπίζει σταδιακά τις πολιτιστικές πρωτοβουλίες ως συνδιαμορφωτές της νέας φάσης στην οποία εισέρχεται η πόλη. Οι πάμπολλες μικρές αίθουσες του άστεως που γέννησε (και) το θέατρο δεν ζουν πλέον σε καθεστώς ημιπαρανομίας, χάρη στη νέα, σύγχρονη νομοθεσία για τους χώρους παραστάσεων. Η Αθήνα ανοίγεται στην πράξη στους ετερόκλητους πολιτισμούς που στεγάζονται σε αυτή, με χώρους θρησκευτικής λατρείας και ενεργές πολιτικές αποδοχής του διαφορετικού, του ώς σήμερα ξένου στους γηγενείς.
Μεταβάλλουμε τη δράση
Ετσι, έπειτα από μια όχι βραχεία περίοδο συγκρούσεων και αστικής αδράνειας με κύριο πεδίο το κέντρο της Αθήνας ως επίκεντρο της ελληνικής κρίσης, οι Αθηναίοι πλέον δείχνουμε να έχουμε αντιληφθεί ότι η πόλη μας, ο τόπος μας, ταλαιπωρήθηκε άδικα, έπαθε ασφυξία με τις αψιμαχίες αρμοδιοτήτων και ανοίκειων επιδιώξεων, δυσφημήσθηκε σε μεγάλη έκταση άδικα. Και σταδιακά μεταβάλλουμε τη δράση μας και κάνουμε τη συνέργεια βίωμα, τη βελτίωση πράξη. Αλλάζουμε δηλαδή μαζί, επειδή είμαστε Αθηναίοι.
* Ο κ. Βασίλης Κ. Καραμητσάνης είναι δικηγόρος και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων.