Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στην περιοχή του Κεραμεικού. Περιμένοντας να αρχίσει μία εκδήλωση στο κτίριο του Συλλόγου Αρχαιολόγων, έκανα έναν περίπατο ολόγυρα, καθώς είχα φθάσει νωρίς και το απόγευμα έπεφτε ήρεμα σε προχωρημένη ώρα. Τουρίστες περπατούσαν στον πεζόδρομο έξω από τον αρχαιολογικό χώρο, ένας άστεγος είχε κουλουριαστεί σε μιαν άκρη, μια ζεστή υγρασία τύλιγε την Αθήνα. Με το κινητό έβγαζα μερικές φωτογραφίες να περάσει η ώρα, ώσπου μέσα στις φυλλωσιές άκουσα τα γέλια και τις φωνές. Hταν δίπλα μου, μια παρέα εφήβων, Ελληνες όλοι, αγόρια και κορίτσια. Φαίνεται είχαν μία ώρα χαλάρωσης που την περνούσαν ικανοποιώντας την πείνα και τη δίψα τους, καπνίζοντας και κυρίως φωνάζοντας. Θα τους προσπερνούσα χωρίς δεύτερη σκέψη, αν δεν πρόσεχα ότι είχαν κυριολεκτικά εγκατασταθεί πάνω στο Μνημείο Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων.
Οσοι δεν το θυμάστε, είναι μία πρόσφατη γλυπτική εγκατάσταση, έργο της Ντιάνας Μαγγανιά, σαν διαμελισμένο άστρο του Δαβίδ, με χαραγμένα επάνω τα ονόματα των ελληνικών πόλεων που είχαν απώλειες σε εβραϊκό πληθυσμό στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Είναι τοποθετημένο με θέα τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού, είναι σεμνό, υποβλητικό και καθώς τα δέντρα και οι θάμνοι έχουν φουντώσει, έχουν δημιουργήσει γύρω του έναν ατμοσφαιρικό πράσινο θόλο. Προς στιγμήν σκέφτηκα, γιατί όχι, τα μνημεία είναι μέρος της ζωής, δεν χρειάζονται τάφρους, θέλουν μόνο σεβασμό. Αλλά, την προσοχή απέσπασε και πάλι η γλώσσα του σώματος πάνω στο μνημείο, η πλήρης αδιαφορία για το πού στέκονταν, η άγνοια και η έλλειψη περιέργειας για τα ονόματα των πόλεων που ήταν χαραγμένα. Οταν ξαναγύρισα, τα παιδιά είχαν φύγει, αλλά είχαν προλάβει να σβήσουν τα τσιγάρα τους πάνω στο μνημείο που είχε πλέον συντροφιά πλαστικά μπουκάλια. Εφυγα αμήχανος.