Υπάρχει η καρδιά της Αθήνας, όπως υπάρχουν και τα αιμοφόρα αγγεία της. Λόγω ρυμοτομίας, τα δεύτερα τα τοποθετώ ανάμεσα στην Πλατεία Κλαυθμώνος και την Αθηνάς, σε όλο αυτό το μεγάλο κομμάτι που έχει την παλιά, εμπορική κίνηση και που ακούει σε ονόματα δρόμων όπως Πραξιτέλους, Αγίου Μάρκου, Νικίου, Βύσσης, Πολυκλείτου… Εκεί, σαν κουβάρι μπλέκονται και τέμνονται τα σοκάκια, οι πιο μεγάλοι δρόμοι, οι μικρές πλατείες-ξέφωτα, τα τρίστρατα, με διαγωνίους και ακανόνιστα τρίγωνα, με νοητές ευθείες που περνούν μέσα από παράγωνα οικόπεδα, αποθήκες και λογής-λογής εμπορεύματα. Εκεί, η Αθήνα έχει τον δικό της κώδικα, έχει τα καμπαναριά της Αγίας Ειρήνης και της Χρυσοσπηλιώτισσας, έχει τα παλιά μαγαζιά, τους πιστούς Αθηναίους που θα περάσουν έστω και για να μεταλάβουν από αυτήν την ατμόσφαιρα. Στην Αγίου Μάρκου, μόλις πρόσφατα, είδα μία πρόσοψη εξαίρετης αισθητικής που ποτέ δεν είχα προσέξει, στην οδό Νικίου ένιωσα μια νοτισμένη αύρα της παλιάς πόλης που νόμιζα ότι είχε χαθεί, στη σκιά της μικρής οδού Χαβρίου άνοιξα τα μάτια να την ανακαλύψω.
Αλλά, αγαπημένη οδός είναι η οδός Μιλτιάδου. Την συναντώ από την Πραξιτέλους και την συνοδεύω ώς την Αιόλου. Στην αρχή και στο τέλος, θα βρείτε από ένα μεγάλο πλατάνι, όπως και στο μέσον, έναν πλάτανο, ψηλό και πλούσιο, δασύφυλλο, σκιερό και ζωογόνο. Τρία πλατάνια θαλερά στην καρδιά της παλιάς, εμπορικής Αθήνας, με τις ρίζες τους να απλώνονται βαθιά στα υγρά λαγούμια της αττικής γης σαν ξέπλεκα μαλλιά, και να σχηματίζουν ακροδάχτυλα και να τεντώνονται για να βρουν τα νερά της Αθήνας που τρέχουν κάτω από την πόλη και ξεδιψάνε τα δέντρα.
Αυτές οι σκέψεις ήταν στο μυαλό μου, την πρώτη μέρα του Ιουλίου, ένα ζεστό πρωινό, που αποκτούσε μια βελούδινη δροσιά στην ακτίνα του πλάτανου της οδού Μιλτιάδου. Παρατηρούσα τα κτίρια, μια μεγάλη ποικιλία από εποχές, ρυθμούς και ποιότητες, το πιο παλιό ίσως του 1860 προς την Αιόλου, τα πιο καινούργια από το 1970, πολυώροφες αποθήκες και γραφεία. Ολα όμως έδεναν, μαζί με τα τριώροφα της δεκαετίας του 1930, σε αρραγές μέτωπο από την Πραξιτέλους και κάτω, στα νούμερα 2, 4, 5 και 9, με το καστανό αρτιφισιέλ της εποχής στην επιδερμίδα τους. Και στην αρχή, το πρώτο σπίτι αριστερά, ένα ανθοστόλιστο δίπατο, με περίτεχνα φουρούσια, που αδιόρατα θυμίζει μια φιλήσυχη, γαλλική πολίχνη.
Μέσα, όμως, στην καρδιά της οδού Μιλτιάδου, ακολουθείς τη γοητευτική τεθλασμένη, που δίνει γωνίες και πλάγια μέτωπα και που ανοίγει πριν από την οδό Νικίου στο μικρό ξέφωτο με τον πλάτανο. Στο βάθος, δεξιά, οι κομψές προσόψεις από τα χρόνια 1925-1928, όπου και η Εθνική Τράπεζα, και η εκβολή σταδιακά προς την Αιόλου. Εκεί, στον μεγάλο δρόμο, αν στρίψετε αριστερά θα δείτε το δημοφιλές στέκι Mama Roux, αν στρίψετε δεξιά, θα βρείτε τον παλαιοαθηναϊκό ναό της Χρυσοσπηλιώτισσας. Πυκνοί συνειρμοί, ολοζώντανες εικόνες. Αλλά, λίγο πριν φανεί η Αιόλου, αριστερά, θα δείτε το μικρό αδιέξοδο της οδού Μιλτιάδου που βγαίνει σαν μια παραφυάδα, ένα τυφλό σοκάκι, στενό και σκιερό. Στην αριστερή πλευρά του, παλιά δίπατα, με εσωτερικές αυλές, έρημα σπίτια, αμπαρωμένα, σκεβρώνουν, δείχνουν ανήλιαγα και ξεχασμένα. Εμενε όμως στο μυαλό η αίσθηση του δρόμου με τα πλατάνια, η αίσθηση του δρόμου πάνω σε μία ωραία τεθλασμένη.