Στις κερκίδες του Πανελληνίου στο Πεδίον του Αρεως παρατηρώ μια γυναίκα, μητέρα ενός παιδιού που συμμετέχει στα καλοκαιρινά camps που διοργανώνει ο ιστορικός αθλητικός σύλλογος εδώ και χρόνια. Μέρες τώρα συναντιόμαστε πρωί πρωί με τα παιδιά μας, συνήθως φεύγουμε βιαστικές για να προλάβουμε την καθημερινότητα που τρέχει. Ηταν η τελευταία μέρα του πρώτου κύκλου, ήμουν έτοιμη να φύγω, όμως κάτι στη στάση της γυναίκας με κράτησε κι εμένα εκεί, να παρακολουθώ την ομάδα των παιδιών να φεύγει για την πρώτη ώρα του μαθήματός τους έως να εξαφανιστούν από τα μάτια μας. «Ποια είναι η αγωνία σας;» ρωτάει τη γυναίκα ένας από τους υπεύθυνους προπονητές, έτοιμος να λύσει τα θέματα μιας πιθανόν υπερπροστατευτικής, αγχωμένης μητέρας. «Οχι, τίποτα», του απαντάει εκείνη. «Απλώς μου αρέσει να κοιτάζω όση ώρα μπορώ»… Στην Πατησίων, ώρα περίπου εννέα παρά τέταρτο και η ζέστη έχει ήδη αρχίσει να γίνεται αισθητή. Στο μυαλό μου χιλιάδες σκέψεις, μια κρυφή χαρά μπλεγμένη με βαθιά μελαγχολία. Πίσω μου νιώθω τη γυναίκα που συνάντησα να περπατάει. Σκεφτόμαστε μαζί. Για τον χαμένο χρόνο που προσπαθούμε να κερδίσουμε; Για την ικανοποίηση ότι αφιερώσαμε έστω και αυτήν τη λίγη ώρα παρατηρώντας τα παιδιά μας; Είναι όμορφη η ώρα της παρατήρησης, ασφαλής αν και επώδυνη.
Η Αθήνα έχει πια γεμίσει από camps (εκπαιδευτικά καλοκαιρινά προγράμματα) για παιδιά, αθλητικά, καλλιτεχνικά, ό,τι θέλεις το βρίσκεις. Τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να περάσουν δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο τους μέχρι να πάνε διακοπές, οι γονείς λύνουν το πρόβλημά τους πού να τα «παρκάρουν» όσο δουλεύουν. Καταπληκτικά, εμείς δεν είχαμε τέτοιες ευκαιρίες, σκέφτομαι. Κι όμως, γιατί καμιά φορά εύχομαι να μην υπήρχαν όλα αυτά; Να είχαμε λίγο περισσότερο χρόνο με τα παιδιά στο σπίτι, όχι, δεν θα ήταν βαρετά. Παιχνίδι στο σπίτι της καλύτερης φίλης που είχε ξεμείνει στην Αθήνα, διάβασμα, ξεκούραση. «Ο χαμένος χρόνος πού πάει;» ακούω τη γυναίκα πίσω μου να λέει ψιθυριστά. Θέλω να της πω πόσο την καταλαβαίνω…