Περνάω συχνά από τη θέση όπου υπήρχε παλιά το ξενοδοχείο «Ακταίον» στο Νέο Φάληρο. Δεν υπάρχει τίποτε που να θυμίζει ότι σε αυτό το πολύβουο σημείο, απέναντι από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, εκεί όπου βρίσκεται πλέον το νοσοκομείο Μετροπόλιταν, υπήρχε στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα ένα από τα πολυτελέστερα ξενοδοχεία, το οποίο συμπύκνωνε και αναδείκνυε στο άνυδρο τοπίο της Αττικής τη διεθνή, παγκοσμιοποιημένη τότε, αρχιτεκτονική του αστικού κοσμοπολιτισμού.
Το «Ακταίον», με τους τρούλους, τα σαλόνια και τον βαρύ μετα-βικτωριανό διάκοσμο, εκπροσωπούσε την εκδυτικισμένη κοινωνία των αρχών του 20ού αιώνα και το Νέο Φάληρο υπήρξε θέρετρό της. Σήμερα, όλα αυτά έχουν κονιορτοποιηθεί και η παρακμή είχε αρχίσει ήδη από τον Μεσοπόλεμο με τις πρώτες βιομηχανίες στο Μοσχάτο και την ανάπτυξη ανταγωνιστικών θερέτρων για τους κατοίκους του άστεως.
Παρ’ όλα αυτά, το «Ακταίον» έχει επιστρέψει μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, όπου η εικόνα του και οι «σπάνιες» φωτογραφίες από το εσωτερικό του αναπαράγονται με μεγάλη συχνότητα, που ανταγωνίζεται μόνο η Βίλα Μαργαρίτα στους Αμπελοκήπους. Συχνά, η εικόνα του «Ακταίου» συνοδεύεται από εκφράσεις έκπληξης για την ίδια του την ύπαρξη σε μια «άλλη» Αθήνα ή με θρήνο, αποτροπιασμό και νοσταλγία για την απώλειά του. Ποτέ πριν δεν υπήρχε τόσο διάχυτη η ανάγκη ενός κοινού τόπου για τη διασταύρωση ενός συχνά ανεπεξέργαστου θυμού ή επινοημένου μεγαλείου για κάτι που υπήρξε μεν αλλά τώρα μεγεθύνεται στο φαντασιακό μας. Λίγοι γνωρίζουν, ίσως, την απέχθεια του ελληνοκεντρικού Περικλή Γιαννόπουλου που εκφράζεται απαξιωτικά για το «Ακταίον» στην «Ελληνική Γραμμή», αλλά περισσότερο ενδιαφέρον έχει η σύγχρονη διάσπαρτη ανάγκη για ανοικοδόμηση ενός δαφνοστεφούς παρελθόντος. Οι κύκλοι των αισθημάτων παραμένουν ανοιχτοί.