Αρχικά ζυγίζουμε τα δεδομένα. Από τη μια ο περιορισμένος χρόνος, από την άλλη τα πιο περιορισμένα οικονομικά. Εύκολο, η προοπτική του μεσιτικού γραφείου απορρίπτεται με συνοπτικές διαδικασίες και μένει η λύση της μεγάλης βόλτας (με τα πόδια, εννοείται) σε αναζήτηση των μακρόστενων ενοικιαστηρίων, κρεμασμένων σαν προσκλητήρια μιας νέας αρχής, στις εισόδους των σπιτιών.
Ανω Πετράλωνα. Ανεβαίνω τη μυρωδάτη αρχή της Δημοφώντος. Αριστερά το πάρκο και το σχολείο, δεξιά μια σειρά καλαίσθητα διαμερίσματα, πολύχρωμα από τα λουλούδια. Δεν νοικιάζονται αυτά. Κόβω αριστερά στην Υπερίωνος ψάχνοντας ένα δυάρι του οποίου προ ολίγου είδα την αγγελία. Ωραίο φαίνεται απέξω, περιποιημένη μικρή πολυκατοικία, ήσυχο το στενό κοντά στον σταθμό του ηλεκτρικού. «Λυπάμαι, νοικιάστηκε, πριν από δυο ώρες δώσαμε τα χέρια με τον άνθρωπο, ούτε το χαρτί δεν πρόλαβα να βγάλω…» λέει η χαμογελαστή κυρία, ενώ σκέφτομαι «υπερβολικά εύκολο θα ’ταν», τραβώντας για παρακάτω.
Ενα ταλαιπωρημένο διώροφο στη Μυρμιδόνων, μια υπό ανακαίνιση γκαρσονιέρα στην Παλληναίων, μια αρχαία μονοκατοικία στο τέρμα της Ιώνων. «Είναι λίγο παλιό, αλλά ο κήπος μαζεύει τα πουλιά κι έχεις όλη μέρα τραγούδι», μου λέει η γριούλα που κάθεται στο δίπλα περβάζι. Ολοι ζητούν να μάθουν αν δουλεύεις και πού. Τιμή συζητήσιμη. Πιάνουν την κουβέντα, σε καλοπιάνουν, τα έχουν καιρό ξενοίκιαστα. «Και να μην το πάρεις, τηλεφώνησέ μου να το πεις, μη με ξεχάσεις…» λέει ένας παππούς στη Μελιταίων.
Ενας ελληνικός στον καφενέ της πλατείας Μερκούρη και συνέχεια με τις πιο μεγάλες οδούς. Τρώων, Δημοφώντος, Τριών Ιεραρχών. Πιο πολύ φασαρία εδώ, αλλά και όλα τα μαγαζιά μες στα πόδια σου. Κατεβαίνεις τη σκάλα και μπαίνεις στο διπλανό μπαρ. Η ανηφόρα της Θορικίων με τον λόφο του Φιλοπάππου στο βάθος μού τραβά την προσοχή. Ενα κάτασπρο παλιό τριώροφο ξεχωρίζει: νοικιάζεται ο δεύτερος. Ξαφνικά το παράθυρο του ισογείου ανοίγει και μια ηλικιωμένη κυρία, κομψά ντυμένη, βγαίνει στο γεμάτο πασχαλιές μπαλκόνι. «Περιμένω να ανοίξει το μαγαζί της η Χαρά στη γωνία για να πάω, αλλά ακόμα δεν φάνηκε. Αμα το πάρεις, να βάλεις λουλούδια στο μπαλκόνι, αυτοί που ήταν πριν έτσι σκέτο το είχαν», λέει με παράπονο.
Τέλειο σπίτι, πολύ ακριβό
Περνάς το ζωγραφισμένο παλιό εργοστάσιο του Πουλόπουλου και προχωράς προς Θησείο. Τα νεοκλασικά της Επταχάλκου και της Πουλοπούλου ομορφαίνουν τη διαδρομή, καθώς σκέφτεσαι ότι ίσως κάποια μέρα μείνεις εκεί (χωρίς να κυκλοφορήσει το νεφρό σου στο e-bay). Ενα ευρύχωρο δυάρι στην Ερυσίχθονος. Τέλειο μέρος, τέλειο σπίτι, πολύ ακριβό. «Πριν από τρία χρόνια το νοίκιαζα για τα διπλάσια και δεν έμεινε ούτε μια βδομάδα ξενοίκιαστο, τώρα πάει να κλείσει εξάμηνο», μου λέει ένας αγχωμένος πενηντάρης.
Σε μια κολόνα διαβάζω: «Δυάρι, 48 τετραγωνικά, 3ου ορόφου, οδός Αμφικτίωνος». Το νούμερο έχει σβηστεί, οπότε την ψάχνω ολόκληρη. Το διαμέρισμα είναι φτιαγμένο με τον παλιό τρόπο: χώρος υποδοχής, το «καλό» δωμάτιο και μέσα η κρεβατοκάμαρα. Xωρίς θέρμανση, χωρίς ασανσέρ, χωρίς κοινόχρηστα.
Λίγο παρακάτω, στη διασταύρωση με τη Νηλέως, κι άλλο ενοικιαστήριο. Τηλέφωνο και σε δέκα λεπτά μια όμορφη κοπέλα έρχεται να με ξεναγήσει. Ωραίο σπίτι, ξύλινα πατώματα, καλοσυντηρημένες πόρτες και παράθυρα, βλέπει στην πίσω κατάφυτη αυλή. «Είναι ένα ενοίκιο μπροστά συν άλλο ένα για το μεσιτικό γραφείο», μου λέει ευγενικά η κοπέλα. Πάνω που ετοιμάζομαι να ενδώσω, σκέφτομαι ότι δεν ήταν και τόσο άσχημη η βόλτα. Μπορώ να την κάνω μερικές μέρες ακόμα…