Είναι δυνατόν η ανακοίνωση για την επαναλειτουργία ενός χειμερινού κινηματογράφου να έχει τη δυνάμη να ανεβάζει την ψυχολογία μιας ολόκληρης γειτονιάς;
Στο σημείο που έχουν φτάσει πολλές αστικές συνοικίες της Αθήνας, το άνοιγμα ή το κλείσιμο ενός κινηματογράφου ή ενός θεάτρου ή ακόμα και μιας απλής επιχείρησης έχει πολλαπλάσιο αντίκτυπο από αυτό που ξέραμε πριν από την κρίση. Και όταν οι περαστικοί της οδού Βασιλέως Γεωργίου παρατήρησαν στην καρδιά του καλοκαιριού την εορταστική μαρκίζα του «Πτι-Παλαί», με την οποία οι νέοι διαχειριστές του δημοφιλούς κινηματογράφου προανήγγειλαν την επανέναρξη της λειτουργίας του, ένιωσαν ένα βαθύ αίσθημα ανακούφισης. Ο θάνατος ενός κινηματογράφου είναι πάντα μια οδυνηρή απώλεια για κάθε πόλη, για κάθε συνοικία.
Ακόμα κι αν η περίπτωση του Παγκρατίου είναι διαφορετική σε σχέση με πολύ πιο «πιεσμένες», οικονομικά και κοινωνικά, γειτονιές της Αθήνας, ακόμα κι αν το «Πτι-Παλαί» δεν λειτούργησε για μόλις 12 μήνες, το θέαμα του κλειστού κινηματογράφου πονούσε.
Αυτό που δεν γνωρίζαμε όσο αγωνιούσαμε για το μέλλον του ήταν ότι είχαν εμφανιστεί, εν τω μεταξύ, πολλοί «μνηστήρες». Τελικά η διαχείρισή του πέρασε στο έμπειρο δίδυμο των αδελφών Στεργιάκη, το όνομα των οποίων έχει ταυτιστεί με μια ιστορική αίθουσα του κέντρου, του «Αστυ», και την εταιρεία διανομής «ama films». Μέτρησε, φυσικά, η γνώση αλλά και η αποδεδειγμένη αγάπη για το σινεμά. «Το “Πτι Παλαί” έχει πέσει σε καλά χέρια», διαβεβαιώνει ο Γιώργος Στεργιάκης, ο οποίος μου μιλάει με θέρμη για τα σχέδιά του. «Η συγκεκριμένη αίθουσα έχει ιστορία, ταυτότητα και δυνατότητες». Στόχος των αδελφών Στεργιάκη είναι να επανασυνδέσουν το «Πτι-Παλαί» με τον παλιό, ποιοτικό του εαυτό. Οχι ότι ποτέ ξέφυγε από τον χαρακτήρα του καλού, αστικού κινηματογράφου με μια καλή ισορροπία ανάμεσα στις καλλιτεχνικές και τις πιο εμπορικές ταινίες. Τώρα, οι αδελφοί Στεργιάκη είναι αποφασισμένοι να κάνουν ξανά το «Πτι-Παλαί» ένα art house, με αυστηρά σινεφίλ παραγωγές. Δεν είναι τυχαίο ότι στις 28 Σεπτεμβρίου ξεκινούν με μια ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ.
Το ανακαινισμένο «Πτι Παλαί» αριθμεί 450 περίπου θέσεις και στη σκέψη των αδελφών Στεργιάκη είναι να εμπλουτίσουν τη λειτουργία του με θεατρικές παραστάσεις ή ακόμα και Καραγκιόζη. «Ομως θέλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Θα υπάρχει μεγάλο φίλτρο σε ό,τι θα παρουσιάζεται εκεί».
Λίγη ιστορία
Οπως διαβάζουμε στον ανεξάντλητο θησαυρό του Δημήτρη Φύσσα για τα αθηναϊκά σινεμά, το «Πτι-Παλαί» εγκαινιάστηκε τον Φεβρουάριο του 1963, δηλαδή έχει συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής. Σε μία από τις πρώτες του διαφημίσεις διαβάζουμε: «Τι σημαίνει “Πτι Παλαί”; 1. Πολυτέλεια που σταμάτει ο νους μπροστά της. 2. Ανεσις και κοσμοπολίτικο περιβάλλον που το εγγυάται η υπογραφή του Μάριου Αγγελόπουλου… Εναρξις αύριον Βασ. Γεωργίου Β, πρώην Δημοχάρους Παρά το Χίλτον».
Η «εγκυκλοπαίδεια» του Φύσσα φιλοξενεί και δηλώσεις του παλιού αιθουσάρχη του «Πτι Παλαί» Αλέκου Λάμπρου: «Ημασταν ανέκαθεν ένα σχολείο καλού κινηματογράφου. Ομως τον αριθμό των εισιτηρίων που κόβουμε είναι ντροπή να τον λέμε πια. Φέτος, για παράδειγμα, δεν κρατήσαμε ταινία για περισσότερες από δύο εβδομάδες. Και του χρόνου, δεν ξέρω καν αν θα υπάρχουμε. Δεν μας άφησαν περιθώρια επιλογής». Οπως γράφει ο Δ.Φύσσας, ανέλαβε το Πτι Παλαί πριν από 20 χρόνια, όταν ο κινηματογράφος Αστρον που διατηρούσε στο Αιγάλεω… έκλεισε. Ξεκίνησε παιδί ως τεχνικός, δούλεψε 7-8 χρόνια ως μηχανικός προβολής σε μεγάλες αίθουσες στο Περιστέρι και το 1967 νοίκιασε τη δική του… «Είχα προβλέψει την παρακμή του κινηματογράφου και ευτυχώς έστρεψα τα παιδιά μου σε άλλη κατεύθυνση. Κάποτε έβγαιναν τέσσερις – πέντε ταινίες την εβδομάδα και δούλευαν οι δύο – τρεις. Τώρα πια είναι ζήτημα αν θα τραβήξει η μία. Δυστυχώς το νέο κοινό, τα παιδιά 15-16 ετών, έχει γαλουχηθεί μέσα στα multiplex. Μπαίνεις, τρως τα ποπ κορν και δεν συμβαίνει τίποτα. Πας να δεις Γούντι Αλεν, καταλήγεις στον Τζιμ Κάρεϊ, αλλά το ίδιο είναι. Εμείς έχουμε πελάτες που μεγάλωσαν με αυτόν τον κινηματογράφο… Την πονάνε την αίθουσα. Και δεν λέω, είναι ωραία η νοσταλγία, αλλά δεν ζεις μόνο με αυτή».
«Cine – Βοτσαλάκια» στην Καστέλλα, ο Πειραιάς απέκτησε ξανά θερινό σινεμά
Ακούγεται εξωφρενικό, όμως ολόκληρος Πειραιάς και μέχρι τον Ιούλιο που μας πέρασε δεν διέθετε στα όρια του δήμου του έναν (1) θερινό κινηματογράφο. Ηταν τόσο σφοδρό το κύμα αποψίλωσης των εκατοντάδων θερινών σινεμά στο Λεκανοπέδιο, ισχυρό ήδη από τη δεκαετία του ’80, που υποχρέωσε τους Πειραιώτες να αναζητούν μέχρι πρόσφατα… στέγη σε όμορους δήμους, βασικά στη Νίκαια και στον Κορυδαλλό (ο θερινός του Κερατσινίου δυστυχώς έκλεισε).
Το «cine Βοτσαλάκια» βρίσκεται δίπλα στην ομώνυμη πλαζ του Πειραιά και στον επιχειρηματία Γιάννη Κουλιζάκο χρειάστηκαν 26 μήνες(!) για να βγάλει την άδεια και να λειτουργήσει τον κινηματογράφο. Είχε απέναντί του την ανίκητη ελληνική γραφειοκρατία αλλά και συλλόγους κατοίκων που διεκδικούσαν μια «παραλία μακριά από επιχειρηματικά συμφέροντα»… Ο χώρος που διαμορφώθηκε ο κινηματογράφος ήταν πρακτικά ένας σκουπιδότοπος. Σήμερα το «cine Βοτσαλάκια» καταλαμβάνει περίπου 600 τ.μ. με 300 θέσεις (οι 100 στον ειδυλλιακό εξώστη με θέα μέχρι και την Αίγινα). Η τιμολογιακή πολιτική στο πνεύμα της εποχής: 7 ευρώ γενική είσοδος και 5 στις ειδικές κατηγορίες αλλά και την Τρίτη και την Τετάρτη.