Ομολογώ ότι δεν είμαι τακτικός επισκέπτης της Ταινιοθήκης της Ελλάδος στην Ιερά Οδό. Ολόκληρη την περυσινή σεζόν έφτασα μέχρι τις «νέες» της εγκαταστάσεις (μετασκευή του παλιού κινηματογράφου «Λαΐς» στις παρυφές του Κεραμεικού) μόλις μία φορά και δεν είναι κάτι για το οποίο υπερηφανεύομαι.
Για να είμαι ειλικρινής, εκείνη η μοναδική επίσκεψη δεν μου γέννησε το αίσθημα της ανυπομονησίας να επιστρέψω. Οχι τόσο γιατί υπήρχε κάτι που δεν μου άρεσε (η αίθουσα, αν και μισοάδεια, απολύτως ικανοποιητική και ευχάριστη), αλλά ίσως επειδή δεν βρήκα αυτό που περίμενα σε μια Ταινιοθήκη. Με «καταδιώκουν» οι αναμνήσεις της ισπανικής Ταινιοθήκης στη Μαδρίτη: δεν ξεχνάς εύκολα το κτίριο του Cine Dore (με την εντελώς εξωτική πρόσοψη) ούτε το απίθανο εστιατόριο της Ταινιοθήκης, όπου δοκίμασα την καλύτερη παέγια της ζωής μου (όχι ότι είμαι ειδικός, αλλά και πάλι…).
Εκτοτε μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι οι Ταινιοθήκες δεν είναι συνηθισμένα μέρη, αλλά μικροί ναοί της κινηματογραφικής απόλαυσης όπου μπορείς να περάσεις τη μισή σου ημέρα. Αυτό δεν το βρήκα στη δική μας Ταινιοθήκη: ελάχιστη «μαγεία» πριν φτάσεις στις αίθουσες (τα σποραδικά εκθέματα του Μουσείου της Ταινιοθήκης λίγα προσφέρουν σε αυτήν την κατεύθυνση), ίσως έπαιζε ρόλο και η μικρή προσέλευση του κόσμου εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ.
Ομως επιμένω: κάτι «λείπει». Σίγουρα δεν βοηθάει το κτίριο, καμία δυνατότητα σύγκρισης με τη φινέτσα της ιστορικής έδρας στο ατμοσφαιρικό, αλλά παντελώς ακατάλληλο Μέγαρο Δεληγιώργη της οδού Κανάρη.
Οι άνθρωποι της Ταινιοθήκης διαθέτουν μεγάλη εμπειρία. Το στοίχημα της επαναλειτουργίας κερδήθηκε και όχι με λίγο κόπο. Τώρα πρέπει να τρέξουμε στην επόμενη πίστα.