Η σκιά του απογεύματος τύλιγε τον πίσω κήπο του Πύργου της οδού Θήρας 54 με ένα χλωμό φως. Κοιτούσα ψηλά τα δέντρα, που τον χειμώνα θα ήταν γυμνά, να ανεβαίνουν με τα κλωνάρια τους ώς τον δεύτερο όροφο, να αγγίζουν τα σπασμένα τζάμια σε αυτά τα οξύκορφα παράθυρα, αυτά που βάφτισαν ήδη τον Πύργο «νεογοτθικό».
Κάτω από την Πλατεία Αμερικής, αυτό το σπίτι του 1914, φλόγιζε πάντα τη φαντασία μας. Αυτό και μερικά ακόμη, άλλα κλειστά με τα παράθυρα να τρίζουν στον αέρα και άλλα κατοικημένα, αλλά μυστηριακά, μονίμως σκοτεινά. Θύμιζαν πάντα τις μοναχικές μάγισσες στα παραμύθια των αδελφών Γκριμ. Ηταν το υπερρεαλιστικό κομμάτι της Πατησίων, αυτά τα σπίτια τα παλιά, τα σπίτια που έδιναν τροφή σε μία παραμυθένια εκδοχή μιας παράλληλης πραγματικότητας. Πολλά έπεσαν. Κάποια τα είχα δει να γκρεμίζονται, άλλα απλώς εξαφανίζονταν. Σε μία νύχτα, λες και είχαν εξαερωθεί.
Ετσι και ο Πύργος της οδού Θήρας. Τροφοδοτούσε τη φαντασία μας και ζούσαμε σελίδες από τα λογοτεχνικά βιβλία δύο βήματα από τα σπίτια μας. Ο Πύργος επέζησε (και είναι από το 2008 διατηρητέος) και στέκει εκεί στο σημείο που έμεινε ίδιο, ενώ εμείς αλλάξαμε.
Την περασμένη Κυριακή δρασκέλισα για πρώτη φορά το κατώφλι του. Είχε προηγηθεί το πρώτο άνοιγμα πρόσφατα, αλλά την Κυριακή ήταν ένα κάλεσμα στον κήπο για μια βραδιά «μεσαιωνικής» ατμόσφαιρας. Η Σίλια Καλλιμάνη, ως ιδιοκτήτρια του Πύργου, το ’χει βάλει σκοπό να φυσήξει ζωή στο παλιό σπίτι, ακατοίκητο από το 1993. Το νιώθεις βραχνό από μέσα, σκονισμένο, σαν ξεφτισμένο βελούδο και σαν στεγνή στέρνα που κάποτε είχε νούφαρα και χρυσόψαρα. Δεν είναι δύσκολο, όμως, να το φανταστείς πώς μπορεί να γίνει αν υπάρξουν σωστές κινήσεις. Το σπίτι «επιθυμεί» να εγγραφεί στον χάρτη της Αθήνας ως ένας χώρος πολιτισμού για μουσική, για λόγο, για βιβλίο, για χορό, για ό,τι μπορεί να δέσει και πάλι αυτό το ξεχασμένο κύτταρο με τη ζωή της πόλης.
Αυτό που ένιωσα το βράδυ της Κυριακής ήταν μοναδικό. Καθώς το φως είχε πέσει, φώτα άνοιγαν στις γειτονικές πολυκατοικίες, με τα μπαλκόνια σαν εξώστες σε «θέατρο», με μωρά να κλαίνε, με ζωές αθέατες αλλά υπαρκτές. Εμείς, στον βυθό του «πηγαδιού», μας προστάτευαν τα δέντρα, θόλος πάνω από το πατημένο χώμα. Το πρόσεξα, και ένιωσα ευλογία που ήταν χώμα, ούτε πλάκες, ούτε τσιμέντο, ούτε γκαζόν. Χώμα. Εκεί, καθώς εμείς (μπορεί να ήμασταν και 250-300 άτομα, άλλοι σε καρέκλες, άλλοι σε μαξιλάρες και πολλοί απλώς όρθιοι) σχηματίζαμε ένα πέταλο και κοιτούσαμε την πλάτη του Πύργου. Στα δεξιά μας, ένα τσέμπαλο, ζωγραφισμένο με μια ιστορία αγάπης, είχε έρθει ειδικά για τη βραδιά. Μουσικές υπέροχες ξετύλιξε η Γιούλη Βεντούρα, με τον παλιό ήχο να αναμοχλεύει θαμμένα ακούσματα. Η Σάντρα Βούλγαρη σαν μεσαιωνική πριγκίπισσα από προ-ραφαηλιτικό πίνακα, με ξίφος, πέπλα και αιθέρια κίνηση, μας τύλιξε σε μία δίνη. Η Σάσα Βούλγαρη μας αφηγήθηκε παραμύθια και η Μαριάννα Τόλη, έκπληξη της βραδιάς, μας τραγούδησε αγαπημένα τραγούδια, όπως το Scarborough Fair, των Simon & Garfunkel, μια μπαλάντα που βασίζεται σε σκοπό του 17ου αιώνα. Τα πουλιά είχαν κοιμηθεί όταν βγήκαμε. Αλλά μέσα μας η οδός Θήρας δεν θα ήταν ποτέ ίδια.