Ζει εδώ και τέσσερις δεκαετίες στην περιοχή γύρω από την πλατεία Αμερικής. Εχει αλλάξει αρκετά σπίτια από τότε που γεννήθηκε. Ηταν η εποχή που η έξοδος από το κέντρο, η μετοίκηση προς τα βόρεια προάστια ήταν το must. Οι γονείς των φίλων της έχτιζαν σπίτια στην Αγία Παρασκευή, στην Πολιτεία, στον Διόνυσο, στη Γλυφάδα, με σκοπό να μετακομίσουν οικογενειακώς ή να προικίσουν τα παιδιά τους. Ηταν το ξεκίνημα του τέλους από εμάς τους ίδιους, θέλαμε να φύγουμε από το κέντρο…
Η δική της οικογένεια δεν είχε παρόμοιες δυνατότητες ή βλέψεις, παρ’ όλα αυτά δεν ένιωσε ποτέ ότι αυτό ήταν μειονέκτημα, αφού το όνειρό της περιέργως δεν ήταν ένα σπίτι στην Κηφισιά ή στην Εκάλη, αλλά ένα διαμέρισμα σε μία από εκείνες τις ωραίες πολυκατοικίες της πλατείας Καλλιγά στην Πατησίων, με τους φοίνικες και τους όμορφους κήπους.
Το όνειρό της άργησε, αλλά έγινε πραγματικότητα. Ηταν μια περίεργη εποχή, όταν οι ανεπαίσθητες αλλαγές που είχε νιώσει, στην παιδική της ηλικία, να συμβαίνουν στην ευρύτερη γειτονιά άρχισαν να γίνονται έντονα αισθητές.
Η πολυκατοικία στην οποία μετακόμισε μέσα σε λίγα χρόνια σχεδόν ερήμωσε. Οι ηλικιωμένοι κάτοικοί της, απομεινάρια της χρυσής εποχής της Πατησίων και πιστοί της ώς το τέλος, έφυγαν από τη ζωή (ο τελευταίος πριν από λίγους μήνες), αφήνοντας πίσω τους το αίσθημα της νοσταλγίας για τη χαμένη, τρυφερή αρχοντιά που τους περιέβαλλε. Ο κύριος που έμενε σε ένα από τα υπέροχα νεοκλασικά της πλατείας Αμερικής, ένα σπίτι γεμάτο έργα τέχνης, πολυελαίους, χαλιά και βαριές κουρτίνες, ίδιο με εκείνα που περιγράφει ο Γρηγόριος Ξενόπουλος στα μυθιστορήματά του, ανήκει κι αυτός στο παρελθόν, το σπίτι του ένα από τα πολλά που διερωτάται κανείς εάν ακόμη κατοικούνται και πώς να μοιάζουν άραγε μέσα στη σιωπή τους.
Στην πολυκατοικία μέσα στα χρόνια έφυγαν και ήρθαν πολλοί νέοι, αλλοδαποί κυρίως, ένοικοι. Η συνύπαρξη μαζί τους, αντιφατική, αδιάφορη. Κράτησαν τις ζωές τους δικές τους, όπως εξάλλου κάνουν και οι Ελληνες.
Η γυναίκα έζησε την πτώση της Πατησίων κυρίως μέσα από τις αισθήσεις. Η σιωπή που επικρατεί στην πολυκατοικία είναι ώρες ώρες λυτρωτική, αλλά και γεμάτη μελαγχολία. Το κρύο του χειμώνα διαπεραστικό από τότε που έληξε το θέμα της θέρμανσης. Παρά τη διαρκή και αυξανόμενη μελαγχολία της κατάστασης, η ελπίδα και η ομορφιά των μικρών πραγμάτων, καινούργιων και παλιών, που φωτίζουν τη γειτονιά υπάρχει πάντα.
Είναι κουραστικά και η νοσταλγία, το παράπονο για την «πολύπαθη Πατησίων», οι διαρκείς υπαινιγμοί των φίλων για την παρακμή της γειτονιάς. Την έχει βιώσει την παρακμή, ξέρει ακριβώς την αίσθησή της. Οπως έχει γίνει ειδική στην εντόπιση οποιουδήποτε νέου και θετικού συμβαίνει στη γειτονιά, αν και πιάνει τον εαυτό της να επαναλαμβάνεται.
Ενα πρωινό, της ήρθε η ιδέα. Ανοιξε την πόρτα που οδηγεί στον φωταγωγό και με σίγουρα βήματα κατευθύνθηκε προς την ταράτσα. Πώς δεν το είχε σκεφτεί τόσο καιρό… Η Αθήνα από ψηλά. Αριστερά ο λόφος της Κυψέλης, διαγώνια δεξιά η Πάρνηθα, στο βάθος κρυμμένη πίσω από μια πολυκατοικία η θάλασσα! Γύρω γύρω ταράτσες, κάπως τριτοκοσμική η αναρχία των κτιρίων, όμως για κάποιο λόγο η πόλη μοιάζει πιο καθαρή, έχει αλλάξει επίπεδο, ο ορίζοντας είναι ανοιχτός, από εδώ μπορείς να δεις τα πράγματα από απόσταση και ο ουρανός είναι τόσο πιο κοντά. Δεν έχει σημασία πλέον σε ποια γειτονιά μένει. Χορεύει, τραγουδάει, μιλάει στον εαυτό της, στην πόλη. Από ψηλά νιώθει πιο ψύχραιμη, τα καθημερινά προβλήματα δεν μοιάζουν τόσο δύσκολα. Η Αθήνα απλώνεται ολόγυρα, όμορφη, άσχημη, αγαπημένη πάντα…