Η γυναίκα που κάθεται δίπλα μου σε ένα από τα πεζούλια στην πλατεία Συντάγματος παίρνει βαθιές ρουφηξιές από το τσιγάρο της και χτυπάει το πόδι της στον ρυθμό. Σε λίγο αρχίζει να λικνίζεται στο jingle bells. Η αρχική αμηχανία που μου προκαλεί ο ενθουσιασμός της δίνει τη θέση της σε ένα ανάλαφρο συναίσθημα. Οι εορταστικές εκδηλώσεις του Δήμου Αθηναίων στην πλατεία Συντάγματος πάνε καλά αυτή την εβδομάδα, αφού και ο καιρός είναι με το μέρος τους. Ετσι βρέθηκα τυχαία όπως πολλοί άλλοι Αθηναίοι, προχθές το μεσημέρι, στη συναυλία της Big Band του Δήμου με σολίστ τη Θωμαή Απέργη και μουσικούς της αθηναϊκής μπάντας της τζαζ. Με έναν καφέ στο χέρι ή ένα καρότσι ο κόσμος περνούσε, άκουγε, κάποιοι σταμάτησαν για να δουν πιο προσεκτικά και να χειροκροτήσουν. Πρόσωπα σκυθρωπά, σκεφτικά, μια μελαγχολική αίσθηση στον αέρα από όλα όσα συμβαίνουν. Θα μπορούσε εδώ να πει κανείς μια κλισέ φράση όπως «και όμως, η ζωή είναι ωραία, είναι μια πανέμορφη μέρα» και άλλα σχετικά. Παρατηρώ τι συμβαίνει στη διάθεσή μου, στο σώμα μου, καθώς η μουσική με διαπερνάει και με παρασέρνει στον ρυθμό της.
Η λεπτεπίλεπτη μεταμόρφωση που συμβαίνει σε εμένα και στους γύρω μου. Η γυναίκα που κάθεται δίπλα μου σηκώνεται, γυρίζει και με κοιτάζει, χαμογελάει. Κι έτσι όπως με τυφλώνει ο ήλιος, μια άλλη εικόνα έρχεται στο μυαλό μου και συνδέεται με τον χορό που ήδη σχεδιάζω στο μυαλό μου στο κομμάτι της Big Band. Πρωινό της ίδιας μέρας. Ενα παιδί ντυμένο άγγελος με άσπρο φόρεμα και φωτοστέφανο ανηφορίζει την οδό Κύπρου στα Πατήσια με κατεύθυνση το σχολείο μας. Αυτοκίνητα και φορτηγά τρέχουν ξυστά στο στενό πεζοδρόμιο. Το φόντο γκρίζο και βρώμικο, όμως το παιδί συνεχίζει. Σαν οπτασία κι ελπίδα μαζί…