Είχα πάρει ένα ταξί από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας με προορισμό τη Λένορμαν. Στρίψαμε στην Ιουλιανού και, λόγω κίνησης, το ταξί έκοψε ταχύτητα και σταμάτησε για λίγο έξω από την παλιά πολυκατοικία στον αριθμό 26. Εστρεψα το βλέμμα να περιεργαστώ το αγαπημένο αυτό κτίριο, χτισμένο το 1926 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Βασίλη Τσαγρή (1882-1941). Τετραώροφο, ψηλοτάβανο, επιβλητικό, ήταν από τις πρώτες αστικές πολυκατοικίες του Μεσοπολέμου που μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή άρχισαν να πυκνώνουν στην περιοχή γύρω από την πλατεία Αιγύπτου και την 3ης Σεπτεμβρίου.
Με το βλέμμα διαπίστωσα ότι ήταν κλειστό, μανταλωμένο και έρημο. Εφερα στον νου το εσωτερικό, όπως το είχα δει με κάθε λεπτομέρεια το έτος 2000, όταν είχα ξεναγηθεί από την τελευταία ένοικο ενός από τα οροφοδιαμερίσματα. Το εντυπωσιακό ήταν (και αυτός ήταν ο λόγος της επίσκεψής μου) ότι εκείνη την εποχή υπήρχε ακόμη αυτούσιο ένα πλήρες αστικό νοικοκυριό, όπως είχε στηθεί τα χρόνια του ’30. Ηταν το πατρικό σπίτι της κυρίας που με ξεναγούσε, η οποία, έπειτα από 70 χρόνια αδιάλειπτης ζωής στην Ιουλιανού 26, μου έδειχνε παιδικά παιχνίδια, κουζινικά, έπιπλα και διακοσμητικά αντικείμενα, τα οποία σώζονταν αυτούσια στην ίδια θέση από την εποχή του Μεσοπολέμου.
Πάντα σκέφτομαι αυτό το παρ’ ολίγον μουσείο, γιατί αυτή ήταν η πρόθεση της κυρίας (η οικογένεια της οποίας νοίκιαζε το διαμέρισμα όλα αυτά τα χρόνια). Να το παραχωρήσει στην ιδιοκτήτρια Εθνική Τράπεζα ως μουσείο αστικής κατοικίας ώστε να μην ξηλωθεί αυτό το «μνημείο» οικογενειακής ζωής στην καρδιά της Αθήνας.
Από τότε πέρασαν χρόνια, το διαμέρισμα με τα πράγματά του ξηλώθηκε, η Ιουλιανού άλλαξε, όπως και όλη η πόλη. Το κτίριο της Ιουλιανού 26, διατηρητέο μνημείο για το οποίο τόσα έχουν γραφεί για την αρχιτεκτονική του αξία, μένει κλειστό. Ηταν -στην εποχή του- ένα κτίριο που καινοτομούσε εισάγοντας ανέσεις καθημερινότητας και προτείνοντας μια νέα μορφολογία με επιρροές από τη Βιέννη της μεταβατικής, εκείνης, εποχής. Γύρω από την Ιουλιανού 26 είχαν ήδη χτιστεί οι «μοντέρνες» πολυκατοικίες στο στυλ του ’20. Τρεις ήταν οι πιο εντυπωσιακές. Διαγωνίως απέναντι, Πατησίων και Ιουλιανού, το Μέγαρον Ησαΐα, που σώζεται, όπως επίσης η εκλεκτικιστική πολυκατοικία Πολυτεχνείου και 3ης Σεπτεμβρίου. Στο 56 της 3ης Σεπτεμβρίου, υπήρχε ώς το 1978 η άλλη μεγάλη, πολυτελής πολυκατοικία της εποχής, το Μέγαρον Σαμαρά, έργο του Σωτήρη Μαγιάση, αρχιτέκτονα του Ακροπόλ Παλάς. Κατά μήκος της Πατησίων και άλλα μέγαρα κατοικιών, ορισμένα με την υπογραφή του Κώστα Κιτσίκη, έδιναν γύρω στο 1925 το ύφος της αστικής τάξης. Στην πολυκατοικία Παπαλεονάρδου, είχε ζήσει για ένα διάστημα και η Μαρία Κάλλας. Από τους πρώτους που είχαν ενδελεχώς μελετήσει αυτά τα κτίρια και αυτήν τη μοναδική ατμόσφαιρα ήταν οι καθηγητές Νίκος Χολέβας και Μάνος Μπίρης. Εγραψαν, φωτογράφισαν, τα αγάπησαν αυτά τα κτίρια.
Μέσα στο ταξί και κατά μήκος της οδού Ιουλιανού, αφού πλέον είχαμε αφήσει πίσω τον αριθμό 26, παρατηρούσα και άλλα κτίρια από τα χρόνια του ’20 μαζί με εξαιρετικής ποιότητας πολυκατοικίες της περιόδου 1955-1965. Ενα μεγάλο κομμάτι αστικής Αθήνας που κάποτε θα ζωντανέψει πάλι.