Αθήνα και Λονδίνο, ανατομία της μητροπολιτικής «μοναξιάς»

Αθήνα και Λονδίνο, ανατομία της μητροπολιτικής «μοναξιάς»

2' 34" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το πρώτο που άρχισα να νοσταλγώ από το Λονδίνο ήταν τα πλήθη. Τα τεράστια, πολύχρωμα, αδιάφορα πλήθη, μέσα στα οποία μπορείς να κρυφτείς, αόρατος μεταξύ αοράτων. Μου έλειπαν οι απρόσωποι σιδηροδρομικοί σταθμοί, τα κολοσσιαία 24ωρα σούπερ μάρκετ, οι multiplex κινηματογράφοι και οι αλυσίδες καταστημάτων, όπου ποτέ κανένας πωλητής δεν πλησιάζει για να ρωτήσει «χρειάζεστε βοήθεια;» ή, το χειρότερο, να επιχειρήσει να επηρεάσει τις αποφάσεις σου.

Στην Αθήνα, η μοναξιά είναι λίγο σαν τη βροχή. Ασυνήθιστο φαινόμενο, τουλάχιστον για όσους έχουν την τύχη να «ανήκουν» σε αυτή την πόλη – δηλαδή όχι τους νεοφερμένους, τους εκούσια ή ακούσια περιθωριοποιημένους και όσους, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, ζουν στερημένοι από την ανθρώπινη επαφή. Οχι για εκείνους, με άλλα λόγια, που τείνουμε να ξεχνάμε όλοι οι υπόλοιποι, οι εξοικειωμένοι με το αθηναϊκό περιβάλλον και προστατευμένοι από ένα «δίχτυ ασφαλείας» οικογενειακών, συγγενικών και φιλικών σχέσεων.

Το πρόβλημα με τη βροχή, βέβαια, είναι πως σχεδόν πάντα βρίσκει τους Αθηναίους απροετοίμαστους: Στη σπάνια περίπτωση που έχω προνοήσει να πάρω μαζί μου ομπρέλα, το πιθανότερο είναι πως θα διαλυθεί από μια ξαφνική ριπή αέρα. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, θα χρησίμευε ελάχιστα ως «ασπίδα» προστασίας από τους απρόσεκτους οδηγούς, που με προσπερνούν βιαστικά εκτινάσσοντας λασπόνερα, μόνο και μόνο για να παγιδευτούν στην επόμενη μποτιλιαρισμένη λεωφόρο – ακούγοντας στο ραδιόφωνο για πλημμυρισμένα σπίτια, πεσμένα δέντρα και επεμβάσεις της Πυροσβεστικής. Η Αθήνα απλώς δεν είναι φτιαγμένη για κακοκαιρία, όπως δεν είναι φτιαγμένη για μοναχικούς ανθρώπους.

Στο Λονδίνο, πάλι, είναι μια καθημερινότητα. Τις ατελείωτες εβδομάδες της συννεφιάς, όταν ο ουρανός και το οδόστρωμα έχουν περίπου το ίδιο χρώμα, οι βιτρίνες των μαγαζιών γεμίζουν με ανοιξιάτικα σύνολα και μικροσκοπικά μπικίνι – πιθανότατα προορισμένα για διακοπές σε κάποια ηλιόλουστη ακτή της Μεσογείου. Στα self-service καφέ και εστιατόρια, μοναχικοί από κάθε γωνιά του κόσμου μπορούν να απολαύσουν ένα ρόφημα ή ένα γεύμα διαβάζοντας το βιβλίο τους ή σερφάροντας στο Ιντερνετ, χωρίς να επισύρουν περίεργα βλέμματα και να αισθάνονται αμηχανία ανάμεσα στους εμφανώς πιο κοινωνικούς συνδαιτυμόνες τους. Στα μουσεία, τις υπαίθριες αγορές, τα απέραντα πάρκα και τα σινεμά που λειτουργούν από το μεσημέρι, βρίσκουν καταφύγιο όσοι προτιμούν –ή αναγκάζονται– να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους χωρίς συντροφιά, αλλά δεν θέλουν να μείνουν κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους.

Και για εκείνους που δεν αντέχουν άλλο να ζουν μόνοι τους, οι επιλογές είναι απεριόριστες: Οι ιστοσελίδες και οι ψηφιακές εφαρμογές γνωριμιών δεν θεωρούνται λύση ανάγκης, αλλά μία απόλυτα αποδεκτή μέθοδος αναζήτησης συντρόφων για άτομα κάθε ηλικίας. Ακόμη και μεγάλες εφημερίδες όπως η Guardian είναι γεμάτες αγγελίες ανθρώπων που αναζητούν άλλοτε ερωτικούς συντρόφους, και άλλοτε φίλους ή παρέα σε κάποια αγαπημένη τους δραστηριότητα. Μπορούν, επίσης, να συμμετάσχουν σε μία από τις δεκάδες τοπικές και θεματικές ομάδες –για φιλόζωους, φιλότεχνους, ηλικιωμένους, οικολόγους, δρομείς, συλλέκτες γραμματοσήμων κ.ο.κ.–, να απευθυνθούν σε ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο που διοργανώνει ταξίδια για singles, να μοιραστούν το σπίτι τους ή το αυτοκίνητό τους στη διαδρομή για τη δουλειά.

Το πρόβλημα με την Αθήνα, βέβαια, είναι ότι ξέρουμε πως αργά ή γρήγορα οι ηλιόλουστες μέρες θα ξανάρθουν, δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια από την πλευρά μας. Θα έρθουν για όλους, εκτός από εκείνη τη μικρή μειοψηφία που είναι καταδικασμένη να ζει στο σκοτάδι.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή