Οταν το Wayne Escoffery Quartet άρχισε να ερμηνεύει τζαζ στο Πάρκο του Κέντρου Πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος», ο λυρικός και αιχμηρός ήχος του δεξιοτέχνη σαξοφωνίστα Wayne Escoffery ήταν η καλύτερη υπόκρουση μιας βραδιάς ευφρόσυνης και, την ίδια στιγμή, στοχαστικής. Είχε προηγηθεί το κουιντέτο του Δημήτρη Καλαντζή, συνδυάζοντας το κλασικό ρεπερτόριο της τζαζ με τον Μάνο Χατζιδάκι, εισαγωγή σε ένα «ξέφωτο» πολιτισμού ανοιχτής πλεύσης.
Προχθές, ήταν η δεύτερη, από τις τέσσερις συνολικά βραδιές (σήμερα η τελευταία), όπου το Πάρκο υποδέχθηκε για πρώτη φορά το κοινό, από τις 6 το απόγευμα έως τις 6 το πρωί.
Την Κυριακή, ο Διονύσης Σαββόπουλος έδωσε συναυλία μπροστά σε περίπου 6.500 θεατές (ο αριθμός των επισκεπτών ήταν σχεδόν διπλάσιος). Ο κόσμος δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να κυκλοφορεί στο Πάρκο (ορισμένες διαδρομές είναι κλειστές γιατί οι εργασίες είναι σε εξέλιξη), να αγγίζει δεκάδες χιλιάδες λεβάντες, δεντρολίβανα και φασκόμηλα, να ξαπλώνει στο γρασίδι για να ακούσει μουσική ή να παρακολουθήσει video art, να παρατηρεί γύρω του με το ξάφνιασμα του επισκέπτη αλλά και την οικειότητα του μελλοντικού ενοίκου. Από την ερχόμενη άνοιξη του 2016, το συνολικό έργο (που περιλαμβάνει την Εθνική Βιβλιοθήκη και τη Λυρική Σκηνή) θα παραδοθεί στο ελληνικό Δημόσιο, δωρεά του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος». «Το έργο αυτό είναι δικό σας», είπε ο πρόεδρος του Ιδρύματος Ανδρέας Δρακόπουλος, μιλώντας για λίγο, προχθές, πριν από την έναρξη του προγράμματος Fireflies in the night, με εμπνευστή τον Αμερικανό Ρόμπερτ Στορ (πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Γέιλ). «Πρόθεσή μας είναι να το αγκαλιάσει και να το χαρεί ο τόπος και η κοινωνία», συμπλήρωσε, για να καλωσορίσει στη συνέχεια τον Ρόμπερτ Στορ, με κόκκινο φουλάρι και ψάθινο καπέλο Panama, διακεκριμένη προσωπικότητα στον χώρο των τεχνών και προικισμένο συγγραφέα.
Οι προβολές video art (Fireflies in the night) άρχισαν λίγο μετά τις 11. Στο γρασίδι, παρά την υγρασία, ο κόσμος ήταν αρκετός. Ανάμεσά τους και παιδιά, νεαρά ζευγάρια, ώριμοι σε ηλικία, περίοικοι, φιλότεχνοι, απλώς φιλοπερίεργοι. Eνα πλήθος πολύχρωμο, ανάμεικτο, με μόνο εξοπλισμό μια ψάθα για το γκαζόν (που προσφέρθηκε), ένα μπουκάλι νερό –απαγορεύονταν τα οινοπνευματώδη λόγω εργοταξίου– και την επιθυμία να γνωρίσει από κοντά αυτό που θα δώσει προοπτική στην πόλη. Ηταν μια συνάθροιση που ανέδιδε αισιοδοξία. Μια βαθιά ανάσα σε μια πρωτεύουσα που είχε αποκτήσει πνεύμονα – όχι μόνο πρασίνου.
Ανάμεσα στα πρώτα βίντεο και ένα ελληνικό με τίτλο «Προς την τράπεζα του μέλλοντος» (του Θ. Προδρομίδη) – από ποίημα του Καβάφη ο τίτλος. Κάποιος διασχίζει το αναγνωστήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης και βρίσκεται, σαν φυσική απόληξη, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Κάπως έτσι και προχθές. Σαν να είχε η πόλη συνέχεια, με αρμούς και συνδέσεις.