Επαναλαμβάνεται συνεχώς –καταλήγοντας κουραστικό– σε διάφορες συζητήσεις το δίλημμα «πόλη ή εξοχή;». Για καιρό, προσπαθούσα ν’ αγνοήσω το ερώτημα. Προσπαθώντας, όμως, ν’ απαντήσω, όταν ρωτήθηκα δημοσίως, σκέφτηκα τον εξής διαχωρισμό: στην εξοχή, η φύση σε ποτίζει, και μαζί σου ό,τι άλλο, έμψυχο ή άψυχο, υπάρχει· στην πόλη, εσύ είσαι ο ποτιστής, εσύ ποτίζεις –με ό,τι κουβαλάς– δρόμους, τοίχους, μπαλκόνια, ταράτσες. Το μεγάλο δίλημμα, λοιπόν, είναι εάν προτιμάς να είσαι ο ποτιζόμενος ή ο ποτιστής.
Ενα αυγουστιάτικο Σαββατοκύριακο, στο κέντρο της Αθήνας, είσαι ο ποτιστής. Ακούγεται, ήδη, καυτό! Τέσσερις τοίχοι, παντζούρια μισοκατεβασμένα, ανεμιστήρας στο φουλ να παίρνει σελίδες, χαρτιά, μολύβια, μουσική στη διαπασών, τηλεόραση στο αθόρυβο, κινητό κλειστό· έξω, ησυχία. Από τις φορές που ο εσωτερικός ήχος υπερβαίνει τον ήχο της πόλης. Οι τοίχοι (λογικά;) θα έπρεπε να λιώσουν, αλλά αυτό φαίνεται να συμβαίνει στους δρόμους. Κρυφοκοιτάζεις από το παράθυρο, και το μόνο που βλέπεις είναι την άσφαλτο να εξαϋλώνεται· προσδοκάς να εξαφανιστεί, να δεις τι έχει από κάτω. Ο πυρήνας της Αθήνας, για μια φορά, επιθυμείς να ξεφύγει από τα προφανή μπετά, από τον Αθηναίο που κυκλοφορεί, και να σου αποκαλυφθεί ένας καινούργιος κόσμος – ο αποκάτω.
Ενα ολόκληρο Σαββατοκύριακο κλεισμένος στο σπίτι, και δεν επιθυμείς καμία παραλία. Η Αθήνα σε ανταμείβει με την αστική της ησυχία, ενώ εσύ τής προσφέρεις περισσότερη κατανόηση: την κρυφοκοιτάζεις πώς εξακολουθεί να περιμένει τον κόσμο της πίσω, ενώ κάνει τα μεγάλα της αποκαλυπτήρια: αυτή η πρωτεύουσα, δίχως τον ήχο της, είναι μια απέραντη παραλία, καθώς τα διαμερίσματα γίνονται αποδυτήρια, όπου μπορείς, δίχως να σε βλέπει κανείς, να φορέσεις ό,τι σου αρέσει –ή και να μη φορέσεις τίποτα– και να βγεις, να βουτήξεις στη θάλασσά της, μια Κυριακή ή Δευτέρα μεσημέρι, όπου όλοι έχουν αποφασίσει να εξαφανιστούν.
Απλώς, πού και πού, όταν φεύγουμε από την Αθήνα, ίσως είναι καλό ν’ αναρωτιόμαστε τι κάνει, πώς περνά, έτσι που μένει μόνη της.